Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, αγαπημένος ηθοποιός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» στο Θέατρο Βέμπο
Ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ίσως με μια χιλιάδα παρουσίες στο σανίδι, στο σελιλόιντ και στο γυαλί. Σε μια αναδρομή στο παρελθόν στέκεται σε σταθμούς της προσωπικής του ιστορίας, μιλάει για το παρόν και ελπίζει για το μέλλον.
«Οι μνήμες του πολέμου, ενός εμφυλίου, είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μου, είδα Γερμανούς, εθνικόφρονες ελασίτες να λεηλατούν τα σπίτια μας, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος με σημάδεψε και ανατρέχω πλέον συχνά στο youtube για να ανακεφαλαιώσω, θέτω υπαρξιακά ερωτήματα όπως το γιατί να φεύγουν τόσες ψυχές που έχουν δεσμούς, συναισθήματα, σαν να ’ναι μυρμήγκια.
» Μεγάλωσα με μια γιαγιά αγράμματη και υστερική, η μητέρα μου ήταν συνήθως απούσα, έτρεχε στην ελληνική επαρχία με τα μπουλούκια, πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια. Δεν μου αρέσει να αναθεματίζω για ανθρώπους που έχουν φύγει, δεν μου αρέσει να λέω τι τράβηξα και τι έπαθα, έστω κι αν πέρασα τραγικά. Τότε δέσποζε η πείνα, η δυστυχία ήταν αφόρητη, όλα ήταν διαφορετικά, δεν συγκρίνεται με τώρα. Η ζωή ήταν ισοπεδωτική, δεν υπήρχαν τα προβλήματα των ναρκωτικών. Το 90% ήταν λαϊκός κόσμος, οι πλούσιοι ήταν εξαιρέσεις, ήταν ένα μαγγανοπήγαδο, όλα τα προβλήματα διογκώνονταν. Θα έλεγα ότι μεγάλωσα μέσα στη σχιζοφρένεια της γιαγιάς, σε μια πλατεία Βάθης υποβαθμισμένη από τους οίκους ανοχής. Δύσκολα θα υπάρξει απόλυτη ταύτιση με κάποια κατάσταση σήμερα, πάνε αυτά...
» Η μητέρα μου δεν μου έδωσε κάποια κατεύθυνση ως προς τη συμπεριφορά μου προς το γυναικείο φύλλο. Γύριζε με θιάσους μπουλουκιών, πολύ συχνότερη ήταν η απουσία της από την παρουσία της. Η ζωή μ’ έμαθε πώς να συμπεριφέρομαι.
» Το επάγγελμά μας έχει συγκεκριμένες ώρες που καθορίζουν τις παρέες και τις σχέσεις σου. Πολλοί ηθοποιοί επιλέγουν να κάνουν σχέσεις με το συνάφι τους. Όντως, στο “Ξύπνα Βασίλη”, η Έλενα Ναθαναήλ δεν ήταν η αδελφή μου στην πραγματικότητα, αλλά η αγαπημένη μου.
» Τραγουδούσα τα τραγούδια που άκουγα από τη μητέρα μου. Μου άρεσε η μουσική, έκανα κάποια μαθήματα για να μπορώ να τραγουδήσω. Το 1962 ο Μάνος Χατζιδάκις, που γνώρισα μέσω του Κουν, μου έδωσε ένα κομμάτι του. Στη συγκλονιστική παράσταση της “Οδού Ονείρων” συμμετείχα και εγώ. Κάποια στιγμή ανέβασα και το δικό μου μιούζικαλ “Ο φανταστικός κόσμος του Μακρυπόδη”, σε μουσική Φίλιππου Νικολάου και δικούς μου στίχους, ο οποίος κυκλοφόρησε και σε βινύλιο. Το “Ξύπνα Βασίλη” θα το έπαιζα σήμερα όπως και τότε. Δεν θα άλλαζα καθόλου το παίξιμό μου.
» Επειδή έζησα την πείνα της κατοχής, μού έρχεται σήμερα ως συνειρμός όταν βλέπω στην Αθήνα ανθρώπους να ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια, όπως πριν 60 χρόνια. Μια σωστή κυβέρνηση θα τίναζε τα πάντα στον αέρα – εάν δεν κοίταζε βέβαια ο κάθε πολιτικός την καρέκλα του αλλά το συμφέρον του λαού του! Καυτηριάζω την πολιτική, κατάλαβα από παιδί πόσο σημαντική είναι και πως είμαστε ένας λαός που δεν έχει μνήμη. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ταμπέλα έξω από τη Βουλή που να λέει, τώρα που έγινες πολιτικός κρέμασε τη συνείδησή σου στην γκαρνταρόμπα! Υπάρχουν πολλές ελλείψεις, άνθρωποι μόνοι σε κρύα σπίτια που δεν έχουν να πάρουν κάτι για τα παιδιά τους. Ποιος ενδιαφέρεται; Οι πρόσφυγες πέρασαν από την κόλαση και καθήκον μας είναι να τους βοηθάμε, αλλά άραγε αναρωτιόμαστε πόσοι Έλληνες ζουν σαν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα και χωρίς την υποστήριξη της διεθνούς αμνηστίας;
» Στη διδακτορία του Μεταξά υπήρξε υπουργός Ασφαλείας ο Μανιαδάκης, ένα σωστό τέρας που βασάνιζε τους κομμουνιστές προκειμένου να αλλαξοπιστήσουν. Στα δώδεκά μου χρόνια είδα τη φωτογραφία του, πολιτευόταν ενώ τον είχαν βάλει φυλακή για τα εγκλήματά του, και τότε κατάλαβα ότι το μυαλό του πλήθους λειτουργεί χαοτικά. Ακόμα και χιτλερικούς οι Αμερικάνοι τούς έκαναν αξιότιμους πολίτες. Λόγω επαγγέλματος μου έχει προκύψει πολλές φορές να δεχτώ πρόταση να πολιτευτώ, αλλά αρνούμαι πάντα γιατί δεν είναι δυνατόν να είσαι πολιτικός έχοντας συνείδηση.
» Έχουμε μόνο πλούσιους και φτωχούς. Όταν υπήρξε μεσαία τάξη δανείστηκε και τώρα είναι χρεωμένη, οι Έλληνες νομίσανε ότι αυτή η φάση της ζωής τους θα είναι μακρόχρονη και αναλλοίωτη και εκεί έγινε το πρώτο λάθος. Ήταν μοιραίο τα στερημένα παιδιά της κατοχής, όταν βρέθηκαν με λεφτά στα χέρια τους, να τα σπαταλήσουν χωρίς να σκεφτούν το μέλλον. Ανοιχτήκαμε και κάποιοι και από εμάς πέθαναν φτωχοί, π.χ. ο Χατζηχρήστος έβγαλε λεφτά αλλά το τέλος του δεν ήταν καλό.
» Σαν άνθρωπος υπήρξα χαμηλών τόνων και περισσότερο ειρηνοποιός. Δεν νιώθω την ανάγκη να πέσω στη μάχη. Είμαι θεωρητικός, όχι μάχιμος. Πολεμούσα για τα γεγονότα διαμέσου των γραπτών μου, του θεάτρου και των συνεντεύξεων.
» Θα μπορούσα να αποκρύψω τις αδυναμίες μου και τα σφάλματά μου, ενίοτε αυτά αποτελούν βορά των δημοσιογράφων εις βάρος μου, αλλά τα θεωρώ συνηθισμένα και χρησιμοποιώ τις προσωπικές μου ιστορίες για να κάνω και λίγο κήρυγμα, να νουθετήσω και να παραδειγματίσω εκ του αποτελέσματος.
» Συνεργάστηκα με προσωπικότητες, Βλαχοπούλου, Τζαβέλας, Βουγιουκλάκη, με τον Σακελάριο που ήταν δημιουργός κι έβλεπε μπροστά. Αυτός μου έδωσε το “προφιτερόλ”, η καθοδήγηση ήταν δική του, ο αυτοσχεδιασμός δικός μου. Τώρα βλέπω ότι ήταν πολύ εύκολο το να παιχτεί. Στην καθημερινή ζωή ομολογώ ότι μου άρεσαν τα γλυκά, δεν μπορούσα να φάω μόνο μια πάστα, ήθελα τρεις, θυμάμαι τον εαυτό μου να μπαίνει στο ζαχαροπλαστείο ντροπαλά και να τις αγοράζω! Αυτό το “προφιτερόλ” λοιπόν μ’ έφερε στην κορυφή και μ’ έκανε θιασάρχη. Αποδίδω σε αυτό το βήμα της καριέρας μου πολλά από τα καλά που ήρθαν, χωρίς κανένα παράπονο που ο κόσμος με αγάπησε πολύ από τη συγκεκριμένη σκηνή.
» Υπήρξα πολύ τυχερός! Πέρασα από τον Κουν. Μαζί του έπαθα εξάρτηση κι αγάπησα το Θέατρο, συνεργάστηκα με σπουδαίους σκηνοθέτες, οι ταινίες που έπαιξα δοξάστηκαν. Είχα δύναμη και ταλέντο να κρατήσω στο ύψος τους δύσκολους ρόλους.
» Ήταν παράδεισος το σινεμά για μένα, δεν θα ξανάρθει αυτή η αίσθηση, χάθηκε μαζί με τα χρόνια της αθωότητας. Έχω πολλά σενάρια φυλαγμένα στο συρτάρι. Οι παραγωγοί όμως ζητούν οτιδήποτε μπορεί να διασκεδάσει τον κόσμο, ο προβληματισμός δεν ευνοείται, διαλέγονται έργα εύπεπτα.
» Δεν έκανα φιλίες, κολλητούς, κουβαλούσα το βάρος του πόλεμου από το παρελθόν. Είχα ένα δικό μου κόσμο, μια απομόνωση, κλειστός στον εαυτό μου, μετά το 1964 ανοίχτηκα και πήρα τα πάνω μου. Πολλά παιδιά στη γειτονιά μου σπατάλησαν τα νιάτα τους και τη δημιουργικότητά τους, δεν έκαναν τίποτα, παρέμειναν στην κατάθλιψη, εγώ λόγω ενός ταλέντου και της επιτυχίας που είχα, κοίταξα τη ζωή με δύναμη και απέβαλα το αρνητικό παρελθόν.
» Είμαι πολυγραφότατος αλλά δεν κυνηγάω. Κάποιοι που είχαν γνωριμίες επιβλήθηκαν και καθιερώθηκαν. Οι θεατρικοί επιχειρηματίες δεν σου δίνουν την ευκαιρία να γίνεις καθιερωμένος, προτιμούν να δουλεύουν με τους ήδη υπάρχοντες. Με τον Θύμιο Καρακατσάνη κάναμε μια μεγάλη επιτυχία “Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα", αλλά σταμάτησε εκεί.
Το θέατρο είναι ζωή, δεν διανοούμαι να σταματήσω να παίζω. Δεν έχω καμία σχέση με την ηλικία μου. Νιώθω μεγάλη χαρά και υπευθυνότητα για κάθε καινούργιο ρόλο που αναλαμβάνω, ονειρεύομαι όμως κάτι πολύ καλό όπως ο Βασιλιάς Λιρ. Ποτέ δεν είναι αργά, πιστεύω στην επόμενη μέρα, και το χειρότερο να συμβεί, αύριο ξημερώνει νέα αυγή.
» Ένα σόου είναι η ζωή. Παρουσιαζόμαστε, κάνουμε το νούμερό μας και φεύγουμε. Αλλάζουμε όμως κιόλας, στη διάρκειά του. Και ξεχνάμε πώς ξεκινήσαμε. Και πέρα από όλα τα “θνητά” παιχνίδια, πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι. Αν θα περάσετε το νεκροταφείο, σπουδαίοι άνθρωποι, επιφανείς, όλοι έχουν ημερομηνία έναρξης και λήξης, το κενό είναι η μικρή τους ζωή.
» Τα ζευγάρια σήμερα είναι διαφορετικά, αποστασιοποιημένα, παλιότερα ήταν πιο κοντά για να ξεπεράσουν το μίσος του πολέμου και των δυσκολιών που επέφερε. Αυτονομούνται, ο ένας ανεξάρτητα από τον άλλον, έστω και αν ζούνε κάτω από την ίδια στέγη για πρακτικούς λόγους.
» Τον υιό μου τον ονόμασα Γιώργο γιατί ήθελα να έχω έναν Γιώργο Κωνσταντίνου junior. Είναι μουσικός, έχει ταλέντο και επιτυχίες. Φέτος παίζω στο έργο “Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια” βασισμένο στο μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη στο Θέατρο Βέμπο με έναν δυνατό θίασο. Συμμετέχει και η κόρη μου, Μαρία, που μόλις τελείωσε τη σχολή Θεοδοσιάδη και έπεσε κατευθείαν στα βαθιά νερά. Η ιστορία εξελίσσεται στον μεσοπόλεμο σε μια περίοδο που οι νέοι ατενίζουν το μέλλον με αβεβαιότητα και αγωνία κουβαλώντας νωπή την τραγική ιστορία της Μικράς Ασίας και τις πικρές μνήμες της Μεγάλης Ιδέας. Θα χαρακτήριζα το έργο διαχρονικό και επίκαιρο, από τα πιο επιτυχημένα της σεζόν, κάτω από τη σκέπη των επιχειρήσεων Ταγάρη. Η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια με έχει γοητεύσει. Μοιάζει να αναρωτιέται ο σκηνοθέτης πόσο μακρινή είναι αυτή η εποχή και πόσα από τα καυτά κοινωνικά της θέματα έχουν ξεπεραστεί σήμερα».
17°
