Θεατρο - Οπερα

Ο Δημήτρης Δρόσος ετοιμάζεται για τα «Κόκκινα Φανάρια»

Από τον ωμό ρεαλισμό της παράστασης «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Βασίλη Μπισμπίκη μέχρι «Το Κόκκινο Ποτάμι», ο Δημήτρης Δρόσος ξέρει να «μεταμορφώνεται»

Μάνος Νομικός
4’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Συνέντευξη με τον ηθοποιό Δημήτρη Δρόσο, πρωταγωνιστή στην παράσταση «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Βασίλη Μπισμπίκη και στην τηλεοπτική σειρά «Το Κόκκινο Ποτάμι»

Από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η συνέντευξη με τον Δημήτρη Δρόσο, μέχρι τώρα που την διαβάζετε, έχουν περάσει κάποιες –αρκετές– μέρες. Είχα αφήσει την παράσταση «Άνθρωποι και Ποντίκια» του σκηνοθέτη-ηθοποιού Βασίλη Μπισμπίκη, με τον Δημήτρη Δρόσο σαν έναν από τους πρωταγωνιστές, να ολοκληρώνεται στα τέλη της χρονιάς. Κατά τη φωτογράφηση του ηθοποιού στο χώρο του Cartel Τεχνοχώρου μάθαμε από τον ίδιο τον Βασίλη Μπισμπίκη πως η παράσταση θα συνεχιστεί και τους πρώτους μήνες του νέου έτους, με τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο 2020 να είναι ήδη sold out. Μοναδικό επίτευγμα για ένα έργο δύσκολο, σε μία «δύσκολη περιοχή» (κάπου στον Βοτανικό, ανάμεσα σε σιδεράδικα, μεταφορικές εταιρείες και συνεργεία), από μία ανεξάρτητη ομάδα ανθρώπων, πράγμα που δείχνει πως υπάρχει κοινό που θα ακολουθήσει κάτι νέο και πρωτοποριακό.

© Θανάσης Καρατζάς


Πολλοί χαρακτηρίζουν την παράσταση «Άνθρωποι και Ποντίκια» σαν την καλύτερη της χρονιάς, ακολουθώντας το νέο ρεύμα του ρεαλισμού στο ελληνικό θέατρο. Αρκεί το τελευταίο να μην γίνει μία ακόμα εφήμερη ταμπέλα, όπως το κινηματογραφικό «Greek Weird Wave». Ο ρόλος του Δημήτρη Δρόσου σαν Λένος, ένα άτομο ευάλωτο που βλέπει και «διαβάζει» τα πράγματα διαφορετικά από άλλους, ίσως μονοδιάστατα, είναι συγκλονιστικός.

© Θανάσης Καρατζάς

Βλέπουμε τον Δημήτρη Δρόσο να πρωταγωνιστεί και στην τηλεοπτική σειρά «Κόκκινο Ποτάμι» του OPEN, στο ρόλο του Τούρκου Μεχμέτ Καρτάλ. Όλα αυτά, μέχρι να ξεκινήσουν οι πρόβες για τα «Κόκκινα Φανάρια», τη νέα drag εκδοχή της γνωστής ελληνικής ταινίας του Βασίλη Γεωργιάδη που θα ανέβει στον Cartel Τεχνοχώρο το 2020 σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη και μάλλον θα μας απασχολήσει τη νέα χρονιά. Ο Δημήτρης Δρόσος σαν άλλος Φαίδων Γεωργίτσης… Χωρίς αμφιβολία, είναι ένας ηθοποιός που ξέρει να «μεταμορφώνεται» για τις ανάγκες του κάθε ρόλου. 

© Θανάσης Καρατζάς

Η παράσταση «Άνθρωποι και Ποντίκια» στο Cartel Τεχνοχώρος συνεχίζει να είναι sold out μέχρι το τέλος της χρονιάς. Πώς νιώθεις για αυτό;
Είναι πηγή χαράς για κάθε εργαζόμενο να έχει απήχηση η δουλειά του. Στο θέατρο μάλιστα όπου κάθε «προϊόν» παράγεται και καταναλώνεται επιτόπου είναι καθοριστικής σημασίας να υπάρχει συμμετοχή και απήχηση. Νιώθω απερίγραπτη χαρά και απολαμβάνω πάρα πολύ αυτό που συμβαίνει στο Καρτέλ, καθώς εισπράττουμε από την πρώτη κιόλας παράσταση μια πανίσχυρη θέρμη από τους θεατές, πράγμα που μας ανατροφοδοτεί και μας τονώνει.

© Θανάσης Καρατζάς

Γιατί νομίζεις συγκινεί και αγγίζει τον κόσμο αυτή η παράσταση;
Η παράσταση αυτή είναι αληθινή. Όλοι εμπλεκόμαστε προσωπικά και πραγματικά. Η συνεργασία είναι πραγματική συν-εργασία. Όλα τα στοιχεία της παράστασης είναι χειροποίητα. Το σκηνικό, ας πούμε, προέκυψε από ανακυκλώσιμα υλικά που συλλέξαμε από μάντρες που βρίσκονται γύρω από το Cartel. Ο φωτισμός της παράστασης προκύπτει από διακόπτες που ανοίγουμε και κλείνουμε οι ηθοποιοί κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το κείμενο συνδιαμορφώθηκε ξανά και ξανά μέσα από τις πρόβες. Παρέα με όλους τους συντελεστές, και υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Βασίλη Μπισμπίκη που ξέρει να διαμορφώνει ένα κλίμα αγάπης κι ασφάλειας όπου ο καθένας δίνει ό,τι καλύτερο έχει, συνθέσαμε μια παράσταση που καταλήγει να είναι ένα site-specific γεγονός. Ο θεατής μεταφέρεται βιωματικά σε έναν κόσμο, καθώς έχει φτάσει σε μια μεριά της πόλης που δεν υιοθετεί την ατμόσφαιρα των «Ποντικιών» αλλά τη φέρει. 

Δύσκολος και απαιτητικός ο ρόλος του Λένου;
Με ελκύουν οι ρόλοι ανθρώπων με ιδιαιτερότητες, ανθρώπων που φαινομενικά και τυπικά «υστερούν». Ο Λένος είναι η πιο βαθιά μου τέτοια σχέση. Με βοήθησε και η ατμόσφαιρα του ίδιου του έργου και οι μεταξύ μας σχέσεις με τους συμπαίκτες μου και ο ίδιος ο χώρος του Καρτέλ που σε μεταβιβάζει στο κλίμα χωρίς κόπο.

© Θανάσης Καρατζάς

Γιατί το έργο του Τζον Στάινμπεγκ από το 1937 συνεχίζει να είναι επίκαιρο;
Το έργο του Τζον Στάινμπεκ παραμένει επίκαιρο μάλλον γιατί το ανθρώπινο είδος και ο πολιτισμός του δεν επιλύει τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αντιθέτως τα επιδεινώνει. Η αδικία, οι διακρίσεις, η ανισονομία όλο και περισσότερο θεσμοθετούνται. Συνεπώς κάθε έργο όπως το «Άνθρωποι και Ποντίκια» παραμένει δυστυχώς επίκαιρο.

Πώς είναι να συνεργάζεται κάποιος με δημιουργούς σαν τον Βασίλη Μπισμπίκη αλλά και τον Γιάννη Οικονομίδη;
Ο Βασίλης Μπισμπίκης είναι ένας δημιουργός που νιώθεις πως βρίσκεσαι πλάι του κι όχι απέναντι, πίσω ή υπό. Πρόκειται για έναν εμψυχωτή-σκηνοθέτη που ξέρει να επιλέγει τους συνεργάτες του και να τους δείχνει την εμπιστοσύνη που προϋποτίθεται για κάθε δημιούργημα που αποπνέει συλλογικότητα. Ο Γιάννης Οικονομίδης αποτελεί έναν συνεργάτη που φέρνει ηρεμία στον ηθοποιό καθώς είναι πολύ καλά προετοιμασμένος και διαθέτει το χρόνο που χρειάζεται ώσπου να γεννηθούν τα πράγματα και στο σινεμά. Έχει μέθοδο και είναι εξαιρετικά οργανωμένος, ταυτοχρόνως όμως, σε προτρέπει να δώσεις και δικά σου στοιχεία στην περσόνα που καλείσαι να υποδυθείς. Χαίρομαι πολύ να δουλεύω με τον Γιάννη και τους συνεργάτες του.

© Θανάσης Καρατζάς

Παράλληλα, σε βλέπουμε στη σειρά του OPEN «Το Κόκκινο Ποτάμι» σε ένα διαφορετικό ρόλο, σε αυτόν του Τούρκου Μεχμέτ Καρτάλ. Πώς προέκυψε;
Ο ρόλος προέκυψε μέσω ενός casting που είχα κάνει παλιότερα για άλλη παραγωγή. Είδαν φωτογραφίες και υλικό και με κάλεσαν. Ήμουν πολύ διαφορετικός από ό,τι στις φωτογραφίες που είδαν. Δεν είχα πια μούσια κλπ. Ωστόσο μιλούσα λίγα τουρκικά, εξακολουθούσε να τους κάνει το φιζίκ μου, κι έτσι προέκυψε ο ρόλος.

Πώς βλέπεις και γενικότερα τη σειρά; Κινείται και γύρω από ένα θέμα που δεν μας είχε συνηθίσει η ελληνική τηλεόραση.
Μου δίνει χαρά το ότι συμβαίνει στην ελληνική τηλεόραση μετά από καιρό να προκύπτουν τόσες νέες παραγωγές. Και μάλιστα παραγωγές προδιαγραφών και με πολύ δυνατούς συντελεστές, όπως είναι και το «Κόκκινο Ποτάμι». Υπάρχει γενικότερα στην τηλεόραση μια ροπή προς τα μέσα, προς πιο ηθογραφικά ή ιστορικά ζητήματα. Είναι μια τάση που ιστορικά επανέρχεται σε όλους τους λαούς. Διανύουμε αυτή τη φάση και νομίζω θα παραμείνουμε σε αυτή για τουλάχιστον μια διετία ακόμα.

© Θανάσης Καρατζάς

Πώς ισορροπείς τη ζωή και το χρόνο σου ανάμεσα σε απαιτητικά γυρίσματα και παράσταση το βράδυ; Τι είναι αυτό που σε «γεμίζει και θρέφει»;
Κλέβω πάντα χρόνο και πίνω «καφέ» με φίλους. Έχω αρκετά τέτοια ραντεβού μέσα στη βδομάδα. Έτσι ενημερώνομαι για τη ζωή των φίλων και τη ζωή γενικά. Επίσης, έχω την τύχη να ζω σε ένα κτίριο που αποτελεί αληθινή εστία - γειτονιά, όπου τα βράδια εξελίσσονται πάντα ζωηρές συζητήσεις επί παντός επιστητού. Πηγαίνω σινεμά, παίζω πού και πού κιθάρα και βλέπω σούμο. Το σούμο είναι για μένα το τέλειο «μυοχαλαρωτικό».

© Θανάσης Καρατζάς