Ο Δημήτρης Δημόπουλος μιλάει στην ATHENS VOICE για την «Καφρόκρεμα» που παρουσιάζει στο Θέατρο Σταθμός.
Ο Δημήτρης Δημόπουλος επιστρέφει με την «Καφρόκρεμα» στο Θέατρο Σταθμός για ένα νέο κύκλο παραστάσεων, ξεκινώντας τη δεύτερη χρονιά παρουσίασης του σταντ-απ μονολόγου του. Ο κωμικός, λιμπρετίστας και μεταφραστής μιλάει στην Athens Voice για το θέατρο, την παράστασή του, τις παράλληλες συνεργασίες του, τα βιβλία, τη μουσική και αν ζει στο κόκκινο.
Ποιος είναι ο Δημήτρης Δημόπουλος με λίγες λέξεις;
Ο Δημήτρης Δημόπουλος είναι πολλοί άνθρωποι, έχω ίσως το πιο κοινότοπο ονοματεπώνυμο για να κάνω καριέρα! Κυκλοφορούμε εκεί έξω με το ίδιο ονοματεπώνυμο ένας κυνηγός τρούφας, ένας λαϊκός τραγουδιστής, ένας σταντ-απ κωμικός, ένας λιμπρετίστας και ένας μεταφραστής. Το αστείο είναι πως εγώ είμαι οι τελευταίοι τρεις.
Πώς προέκυψε η σχέση σας με το θέατρο;
Όπως στους περισσότερους, ξεκίνησε θέλοντας να ανέβω στη σκηνή! Όταν το κατάφερα αυτό, είδα πόσα ακόμα πράγματα υπήρχαν που μπορούσα να κάνω και που μου άρεσαν περισσότερο, όπως η μετάφραση και η σκηνοθεσία. Στο σταντ-απ βέβαια, ικανοποιούνται όλα, και γράφω, και σκηνοθετώ και παίζω.
Όταν ξεκινήσατε, ποια ήταν τα όνειρά σας και πόσο κοντά είναι με όσα ζείτε σήμερα;
Τα όνειρά μου ήταν πολλά και διάφορα, και τα περισσότερα ακόμα να πραγματοποιηθούν… Έχω μια μετάφραση του μιούζικαλ «Οι Άθλιοι» στο συρτάρι από τα 21 μου, ακόμα εκεί είναι, διαβάζουν οι παραγωγοί; Από την άλλη δεν είχα ονειρευτεί ποτέ να γράψω λιμπρέτο όπερας και έχω γράψει ήδη τρία! Ωραία τα όνειρα, αλλά καλύτερες οι εκπλήξεις.
Καφρόκρεμα. Σταντ-απ μονόλογος. Μεγάλη πρόκληση ή κάτι που σας βγαίνει αβίαστα και εύκολα στη σκηνή;
Αβίαστα και εύκολα βγαίνει επειδή πήρα μια βαθιά ανάσα και κονταροχτυπήθηκα με τη μεγάλη πρόκληση. Ρωτήστε κάθε κωμικό ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και όλοι θα σας πουν πως το πιο αγχωτικό κομμάτι της δουλειάς μας είναι όταν έρχεται η στιγμή να αποχωριστείς τα παλιά, καλά, στρωμένα κείμενά σου και να ξεκινήσεις να γράφεις νέα. Η Καφρόκρεμα είναι ο τρίτος σταντ-απ μονόλογος μου και ήδη τρέμω για το πώς θα βάλω μπροστά τον επόμενο…
Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα κείμενα της παράστασης;
Το βασικό μου κριτήριο είναι τι θέλω να πω, τι με απασχολεί. Μετά αρχίζει ένα ατελείωτο γράφε-σβήνε-δοκίμαζε και ξανά από την αρχή. Το υπέροχο με το σταντ-απ είναι πως κάθε παράσταση είναι μια ευκαιρία βελτίωσης και αναδιαπραγμάτευσης του υλικού σου.
Υπάρχουν θέματα που κατορθώνουν πάντα να κάμψουν και τους πιο δύσκολους θεατές;
Αυτό διαφέρει από κωμικό σε κωμικό, ειδικά αν το κοινό σε γνωρίζει ήδη και υπάρχει μια προσδοκία για το τι περιμένει από σένα. Όχι πως οι κωμικοί υποχρεούμαστε να επιβεβαιώνουμε αυτή την προσδοκία, το βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρον να την ανατρέπεις και να δημιουργείς νέες προσδοκίες.
Όταν το κοινό δεν ανταποκρίνεται με θέρμη στο χιούμορ σας, ποιες είναι οι ασφαλιστικές σας δικλίδες;
Τότε είναι οι βραδιές που κάνω τέχνη.
Μετάφραση των στίχων του μιούζικαλ «Ωραία μου Κυρία» για την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, και μετάφραση των στίχων και της πρόζας της οπερέτας «Νυχτερίδα» για την Εθνική Λυρική Σκηνή αλλά και για το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Πείτε μας δυο λόγια για αυτές τις δυνατές συνεργασίες.
Είμαι πολύ περήφανος για τις δύο αυτές δουλειές! Γκρίνιαζα πιο πριν για τη μετάφραση ενός μιούζικαλ που μαζεύει σκόνη στο συρτάρι και φέτος υπογράφω την απόδοση των στίχων ενός ιστορικού για το είδος μιούζικαλ στην πανελλήνια παρουσίαση στην αυθεντική του μορφή. Ήταν μία από τις πιο δύσκολες μεταφράσεις που έχω κάνει ως τώρα, κάθε τραγούδι που ολοκληρωνόταν με έφερνε στο δυσκολότερο επόμενο. Όμως λατρεύω τη γλώσσα, οπότε η ευκαιρία να ασχοληθώ με ένα έργο όπως η «Ωραία μου Κυρία» όπου η γλώσσα είναι από τους βασικούς του άξονες ήταν μια ευπρόσδεκτη μεγάλη πρόκληση. Η «Νυχτερίδα» είναι μια παραγωγή που επαναλαμβάνεται στην ΕΛΣ και αποτελεί την παραγωγή που θα γιορταστούν τα ογδοντάχρονα του θεσμού, καθώς ήταν το έργο που εγκαινίασε τη λειτουργία της. Η αναβίωση της παραγωγής, αλλά και η παρουσίαση της στη Θεσσαλονίκη, ήταν μια ευκαιρία να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο η μετάφραση, και περιμένω με ανυπομονησία να την ξαναδώ και στην Αθήνα, αλλά λίγο περισσότερο στη Θεσσαλονίκη όπου συμπράττει η ΚΟΘ, με την οποία πέρσι παρουσιάσαμε το Stand-Up Symphony.
Αν είχατε τη δυνατότητα να βγείτε για ένα ποτό με έναν άνθρωπο που θαυμάζετε −εν ζωή ή και όχι− πού θα τον πηγαίνατε και ποιες 3 ερωτήσεις θα του κάνατε;
Δεν θα καλούσα κάποιον που θαυμάζω, θα καλούσα κάποιον που μου λείπει και θα τον πήγαινα για ένα ποτό στην ταράτσα που πηγαίναμε στο Γκάζι και θα τον ρωτούσα τα εξής: Γιατί δεν φορούσες κράνος; Το ξέρεις σε πόσους και πόσο μας λείπεις; Με τα 500 ευρώ που σου είχα δανείσει τι θα γίνει;
Πώς αποφορτίζεστε μετά από μια κουραστική μέρα;
Το ψάχνω! Ειδικά τώρα με την Καφρόκρεμα, ψάχνω να βρω πώς θα αποφορτίζω μετά την παράσταση, όποια πρόταση δεκτή, έχω προσπαθήσει να περπατώ από το θέατρο μέχρι το σπίτι για να φεύγει η ένταση, όμως θέλει και κάτι ακόμα.
Τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε. Τελευταίο άλμπουμ που ακούτε φανατικά. Τελευταίο ταξίδι που κάνατε.
Παλεύω να τελειώσω το βιβλίο του Χόρροκς «Ελληνικά: ιστορία της γλώσσας και των ομιλητών της, τελειώνω τώρα το κεφάλαιο για τις πρωτοβουλγαρικές επιγραφές… Έσβησα μόλις την πρώτη ηχογράφηση του «Ωραία μου Κυρία» που άκουγα φανατικά για προφανείς λόγους, καιρό για νέες εμμονές. Τελευταίο ταξίδι ήταν για την περιοδεία της Καφρόκρεμας, στα Τρίκαλα και το Βόλο, όπου και είμαι τώρα και σας απαντώ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου λίγο πριν πάρω το ΚΤΕΛ για να επιστρέψω Αθήνα.
Ζείτε στο κόκκινο ή κινείστε προσεκτικά μέσα στις γραμμές;
Τις γραμμές τις ορίζω εγώ και τις ζωγραφίζω με κόκκινο.
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
10°
