Θεατρο - Οπερα

Φιγούρες αρχίζουν να κινούνται

Μοιάζουν µε σκιές από έναν άλλο κόσµο...

Δήμητρα Αναγνώστου
ΤΕΥΧΟΣ 311
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Γιάννης Χουβαρδάς, καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, µας µεταφέρει µια εµπειρία από τις πρόβες του «Ορέστη» στην Επίδαυρο

Τέταρτη σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά στην Επίδαυρο µε τον «Ορέστη» του Ευριπίδη, κείµενο άρρηκτα συνδεδεµένο µε την εποχή του (408 π.Χ.), καθώς αποτελεί ένα καίριο σχόλιο στη λειτουργία της αθηναϊκής δηµοκρατίας. Λίγες µέρες πριν την πρεµιέρα, σε µια ατµόσφαιρα εντατικής προετοιµασίας, οι πρόβες ξεκινούν στην Επίδαυρο µε το τελευταίο φως της µέρας. Οι φωνές που δοκιµάζονται, το µακιγιάζ και τα ρούχα, οι τελευταίες διορθώσεις, ένα κλίµα αγωνίας και αυτοσυγκέντρωσης, άγχους και ανυποµονησίας σε όλους τους συντελεστές. Καθένας από τους ηθοποιούς έχει τη δική του ιστορία µε το αρχαίο θέατρο, τη δική του προσωπική αγωνία, µια ιδιαίτερη ανάµνηση που ξεπηδά κάθε λεπτό µπροστά στα µάτια του. Τι σηµαίνει Επίδαυρος για τον καθένα ξεχωριστά και πώς την περιγράφει; Και πώς αυτό το περιβάλλον επηρεάζει την αίσθηση και την αισθητική, τη δηµιουργία και την ερµηνεία ενός κειµένου;

«Επίδαυρος. Αρχαίο Θέατρο. Τέλη Ιουλίου του 2010. Σούρουπο µε ζέστη, αλλά κι ένα ελαφρύ, ευχάριστο αεράκι. Η ώρα που τα πλήθη εισρέουν από τις παρόδους για να πάρουν τις θέσεις τους στο κοίλον. Μαζί τους και µια οµάδα νεαρών παιδιών σχολικής ηλικίας. Είναι εκεί για κάποια εκδροµή; Ανήκουν σε κάποιο σύλλογο; Είναι απλώς µια µεγάλη παρέα φίλων; Άγνωστο. Πάντως ξαφνικά ξεκόβουν από τον υπόλοιπο κόσµο και µπαίνουν στην ορχήστρα. Οι φύλακες του αρχαιολογικού χώρου αιφνιδιάζονται, διστάζουν, αλλά τους αφήνουν. Ίσως έχουν ειδική άδεια. Ίσως τους έπεισαν ότι θα ρίξουν ένα νόµισµα και µετά θα φύγουν. Και ακριβώς αυτό κάνουν. Ρίχνουν ένα νόµισµα, δοκιµάζουν την ακουστική του χώρου. Όπως όλοι οι τουρίστες, τραβούν φωτογραφίες µε µηχανές ή µε τα κινητά τους, που τα βγάζουν από τα νεανικά πολύχρωµα σακίδια που κουβαλούν στην πλάτη τους. Όµως η ώρα περνά και τα παιδιά δεν φεύγουν. Μοιάζει να έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στην αρχαία ορχήστρα, µε τις φωνές τους, τα ποδοβολητά τους, τα χειροκροτήµατά τους. Μάλιστα τώρα παίζουν και κάποια παιχνίδια – παιχνίδια που φαίνεται να έχουν σχέση µε θέατρο. Ίσως και µε “τραγωδία”. Απαγγέλλουν στίχους, ρόλους, πάντα µε αυτή την ακοµπλεξάριστη, νεανική, “βέβηλη” διάθεση. Ακούγονται κοµµάτια από τον “Ορέστη” του Ευριπίδη. Μα αυτό το έργο δεν παίζεται σήµερα εδώ; Α, ώστε οι πιτσιρικάδες είναι “διαβασµένοι”. Ξαφνικά κάποιος από την παρέα, καθώς τρέχει για να υποδυθεί τον “αγγελιοφόρο”, σκοντάφτει και πέφτει στο χώµα της ορχήστρας, τάβλα. Οι υπόλοιποι ξεσπούν σε γέλια, όλο το θέατρο γεµίζει απ’ αυτό τον ενοχλητικό αλλά και δροσερό βόµβο, που δεν λέει να σταµατήσει. Και τότε συµβαίνει κάτι παράξενο. Από κάπου ακούγεται ένας ήχος πιάνου και τα φώτα της σκηνής ανάβουν. Αργά. Μια αλλόκοτη ζωγραφιά σχηµατίζεται στον αέρα, σαν το περίγραµµα ενός µεγάλου αρχοντικού. Από το βάθος, εκεί κοντά στα αρχαία ερείπια, πίσω από την ορχήστρα, κάποιες φιγούρες αρχίζουν να κινούνται. Μοιάζουν µε ξεχασµένα φαντάσµατα του χώρου, σκιές από έναν άλλο κόσµο, έναν άλλο τόπο. Προχωρούν µε κουρασµένα, αλλά σταθερά βήµατα προς την παρέα των νέων παιδιών, που στέκονται κοκαλωµένα και τα κοιτάζουν. Η παράσταση έχει αρχίσει.»

Info
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά ανεβαίνει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στις 30&31 Ιουλίου σε µετάφραση Στρατή Πασχάλη, σκηνικά-κοστούµια Γιοχάννες Σουτς, µουσική Μανώλη Καλοµοίρη και φωτισµούς Λευτέρη Παυλόπουλου.
Πρωταγωνιστούν: (Ορέστης) Νίκος Κουρής, (Ηλέκτρα) Στεφανία Γουλιώτη, (Μενέλαος) Ακύλλας Καραζήσης,  (Φρύγας) Νίκος Καραθάνος, (Ελένη) Τάνια Τρύπη, (Ερµιόνη) Γεωργιάννα Νταλάρα, (Τυνδάρεως) Χρήστος Στέργιογλου,  (Αγγελιαφόρος) Μανώλης Μαυροµατάκης, ( Πυλάδης) Κώστας Βασαρδάνης.