Πρώτη εντύπωση: αφοπλιστικό σκηνικό που μαγνητίζει το βλέμμα. Σαν να έχει ξεπηδήσει από σελίδες graphic novel με σκοπό να παίξει με τις αισθήσεις σου και να σε ξεγελάσει. Μια τρισδιάστατη ζωγραφιά όπου οι γραμμές του μολυβιού είναι ορατές και την ίδια στιγμή δημιουργούν οφθαλμαπάτες, με όπλο την απόλυτη κυριαρχία του λευκού πάνω στο μαύρο. Μια λιτή αλλά ευρηματική σύλληψη της Μαγδαληνής Αυγερινού που αναδεικνύει τη διττή φύση της παράστασης : κωμωδία και δράμα. Ένα τροχόσπιτο, ένα τραπέζι με δύο καρέκλες, μια μπασκέτα, ένα δέντρο, ένα ποδήλατο. Και όλα είναι έτοιμα να υποδεχθούν τους ηθοποιούς στη σκηνή.
Ανατροπή: ο Γιώργος Χρυσοστόμου και ο Μάκης Παπαδημητρίου εμφανίζονται μισή ώρα νωρίτερα από την προγραμματισμένη έναρξη! Σαστίζεις. Αιφνιδιάζεσαι και κοιτάς με απορία. Ξαφνικά από τα ηχεία ακούγεται η μετάδοση ενός αγώνα μπάσκετ και εκείνοι ξεκινούν να παίζουν σουτάκια, χαλαροί, ήρεμοι, σαν προθέρμανση πριν τον μεγάλο αγώνα. Σε προετοιμάζουν γι αυτό που πρόκειται να συμβεί, δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μπορέσεις να τους ακολουθήσεις στον ξέφρενο ρυθμό τους και να παθιαστείς με τις γρήγορες εναλλαγές και τις δυνατές στιγμές κορύφωσης. Αν και εκείνη τη στιγμή δεν το υποψιάζεσαι καν.
Τα φώτα στην πλατεία χαμηλώνουν και η παράσταση αρχίζει. Κέρι, Ιρλανδία. Δύο κομπάρσοι, ο Τσάρλι και ο Τζέικ, που συμμετέχουν σε μια χολυγουντιανή υπερπαραγωγή που γυρίζεται στην περιοχή, γνωρίζονται και αρχίζουν να μοιράζονται αγωνίες, άγχη, ανασφάλειες, όνειρα, φιλοδοξίες. Αναπάντεχα στο καρέ επεμβαίνει ο γέρο Μίκι, που είναι ο τελευταίος κομπάρσος εν ζωή της ταινίας «Ένας ήσυχος άνθρωπος» που γυρίστηκε πριν χρόνια στο ίδιο χωριό. Και αμέσως μετά, ο Σάιμον και η βοηθός του Εϊλινγκ, η φαντασμένη σταρ Κάρολιν Τζιοβάνι, ο σεκιουριτάς της μεγάλης ντίβας, ο Σον το πρεζάκι και ο «να πούμε» και «ας πούμε» φίλος του, και τόσοι άλλοι χαρακτήρες που σε σφυροκοπούν ανελέητα τα πρώτα είκοσι λεπτά, καθώς εσύ προσπαθείς να επεξεργαστείς την υπόθεση που εκτυλίσσεται και να συλλάβεις το εύρος των υποκριτικών δυνατοτήτων των δύο ηθοποιών.
Η επίπλαστη ευτυχία και η απατηλή λάμψη του Χόλυγουντ προβάλλει με γλαφυρότητα μέσα από τα λασπωμένα χωράφια του ιρλανδικού χωριού με μουσική υπόκρουση το μουγκάνισμα των αγελάδων, που δένει μοναδικά με τις αλήθειες που ξεπηδούν μέσα από τους ευφάνταστους, κωμικοτραγικούς διαλόγους των πρωταγωνιστών. Το γλυκόπικρο έργο της Μαρί Τζόουνς αγγίζει πολλές πλευρές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και παίρνει θέση για τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής του, που παραμένουν επίκαιρα είκοσι χρόνια μετά. Με κεντρικό πυρήνα τον Σον, τη ματαίωση των προσδοκιών του και την αυτοκτονία του, η υπόθεση κατορθώνει να αναδείξει, με καυστικό χιούμορ, την αδηφάγα ανάγκη των ανθρώπων της επαρχίας για καταξίωση, τη σκληρή πραγματικότητα της φτώχειας και της ανεργίας και των απατηλών ονείρων που γκρεμίζονται από την απρόσωπη και στυγνή επέλαση της βιομηχανίας του κινηματογράφου, τη ματαιοδοξία των ηθοποιών που αποζητούν συνεχώς την επιβεβαίωση, την κολακεία, τον θαυμασμό των γύρω τους, για να μην διαλυθούν υπο το βάρος της κάλπικης ζωής τους.
Ο Γιώργος Χρυσοστόμου και ο Μάκης Παπαδημητρίου καταδύονται με πολλές πέτρες στις τσέπες στα αχαρτογράφητα νερά του κειμένου και των πολλαπλών μηνυμάτων του, και δίνουν ζωή σε δεκαπέντε διαφορετικές προσωπικότητες με απίστευτη πειθαρχία, απολυτή αυτοσυγκέντρωση και αγαστή συνεργασία. Μια ακροβασία σε τεντωμένο σκοινί επί 85 λεπτά χωρίς ανάσα. Ένας αγώνας μπάσκετ όπου ο ένας χαρακτήρας δίνει ξαφνικά πάσα στον άλλον με εύστοχες ντρίμπλες γέρνοντας την πλάστιγγα πότε προς τη μελαγχολία και τον στοχασμό και πότε προς το γέλιο και τη σάτιρα. Η ερμηνευτική τους δεινότητα αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο και η κινησιολογία, που επιμελείται η Σεσίλ Μικρούτσικου, απογειώνει την αρτιότητα του αποτελέσματος. Η σκηνοθετική τους ματιά, με τη βοήθεια της Σύρμως Κεκέ, είναι σύγχρονη και ευρηματική.
Οι δύο ηθοποιοί μεταλλάσσονται συνεχώς και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων υιοθετώντας διαφορετικά ηχοχρώματα, κινήσεις, εκφράσεις προσώπου. Συναγωνίζονται σε ταλέντο και δεξιοτεχνία. Και περνούν με ζηλευτή ικανότητα από δυνατές σκηνές βουβού κινηματογράφου σε παραληρηματικούς μονολόγους, και από χιουμοριστικούς και σπιρτόζικους διαλόγους σε επαναλαμβανόμενες νευρωτικές κινήσεις και σκέρτσα, αλλά και αυτοσχεδιασμούς με το κοινό, που προκαλούν κύματα γέλιου. Η επικοινωνία που έχουν αναπτύξει μεταξύ τους προσφέρει μια μοναδική φυσικότητα στην εξέλιξη της πλοκής και σου δίνει την εντύπωση πως όλα μπορούν να ανατραπούν με βάση τις διαθέσεις τους και πως υπάρχει συνεχώς ανοικτός ένας δίαυλος επικοινωνίας με τους θεατές.
12°
