Όταν αποφασίσαμε λίγο πριν το τέλος του χρόνου να συμπεριλάβουμε τον Γιωργή Τσουρή στο αφιέρωμα με τα πρόσωπα που θα συζητάμε στο μέλλον, εκείνος είχε ήδη συζητηθεί πολύ στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Συζητιέται επίσης και στα comments κάτω από τα τραγούδια του στο Youtube. Κάποιοι ταυτίζονται ή τον πάνε πολύ και άλλοι τσακώνονται με εκείνους που τον πάνε πολύ, επειδή για κάποιον περίεργο λόγο δεν θεωρούν τα τραγούδια του… τραγούδια. Είναι πράγματι ιδιαίτερη η μουσική του, έχει ιδιαίτερο χιούμορ με έναν τρόπο. Όταν τον γνωρίσαμε, μιλήσαμε για όλες τους τις τέχνες, γιατί εκτός από ηθοποιός, είναι και τραγουδοποιός. Ασκεί και τα δύο με εξίσου επαγγελματικούς όρους όπως λέει, μόνο που προς το παρόν βιοπορίζεται από τη σκηνή του θεάτρου και όχι των live. Κατάγεται από την Κύπρο, έχει σπουδάσει Φιλολογία μεταξύ άλλων, ο λόγος του είναι ωραίος, η φωνή του κελαρυστή κι έχει μεγάλο χάρισμα σε όλες του τις τέχνες. Θεωρεί ότι είναι παιδί της γενιάς του και όχι προϊόν της, επιχειρεί ως καλλιτέχνης να απευθύνεται στην εποχή του και δηλώνει ευτυχής με τα επαγγελματικά του βήματα στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε. Εμείς πάντως πιστεύουμε ότι θα συνεχίσουμε να ακούμε τα τραγούδια του και να τον παρακολουθούμε στο θέατρο – άλλωστε ο «Χαρτοπόλεμος» στον οποίο πρωταγωνιστεί, υπογράφει τη δραματουργία, την επεξεργασία του κειμένου, τη μουσική, καθως και την οργάνωση όλης της παραγωγής, έσκισε και ακούστηκε σε όλη την Αθήνα γι’ αυτό κι ετοιμάζεται για δεύτερο γύρο στο Μικρό Γκλόρια.
Εσύ καταφέρνεις να ξεχωρίσεις αν είσαι περισσότερο ηθοποιός ή τραγουδοποιός;
Νομίζω ότι η τέχνη έχει τρεις πτυχές για μένα. Αρχικά, κάνω θέατρο κατ’ επάγγελμα τα τελευταία δέκα χρόνια με την έννοια ότι με προσλαμβάνει ένας σκηνοθέτης για να συμμετέχω σε μία συγκεκριμένη παράσταση, όπου η αισθητική ορίζεται από τον ίδιο κι εγώ συμπλέω με αυτό που κάνει, το οποίο πολύ συχνά τυχαίνει να με εκφράζει κι εμένα. Αισθάνομαι λοιπόν τυχερός και πολύ προνομιούχος που μου δίνεται τα τελευταία χρόνια αυτή η δυνατότητα. Υπάρχει η δεύτερη πτυχή της θεατρικής μου δουλειάς, όπου σαν θεατρικός πυρήνας μαζί με τη Βάλια Παπακωνσταντίνου και τον Βαγγέλη Ρωμνιό κάνουμε δικές μας παραστάσεις, εκφράζοντας θεατρικά τις δικές μας ανάγκες. Έχουμε παρουσιάσει τις δουλειές μας σε πολλά θέατρα τα τελευταία χρόνια, πρόσφατα και στο Φεστιβάλ Αθηνών. Τώρα στο Μικρό Γκλόρια με τον «Χαρτοπόλεμο» έχει αρχίσει αυτός ο μικρός πυρήνας να έχει μια απήχηση και να αποκτά δικό του κοινό. Κι ενώ ο «Χαρτοπόλεμος» θα συνεχιστεί, γιατί διακόπηκε κόντρα στη ροή του και ο κόσμος τον αγάπησε πολύ, είμαστε ήδη σε μία διαδικασία δημιουργίας κάτι νέου κι αυτό μου δίνει ανάσα και με κάνει χαρούμενο. Η τρίτη πτυχή, της μουσικής, είναι πιο προσωπική. Πρόκειται για έναν πιο μοναχικό δρόμο όπου μπορώ να κάνω αυτά που θέλω με επαγγελματικούς μεν όρους, χωρίς να είμαι επαγγελματίας με την αυστηρή έννοια. Νιώθω ότι παράγω επαγγελματικό προϊόν σε ό,τι αφορά το τραγούδι, αλλά δεν είναι σε επαγγελματική ροή, αν κι εύχομαι να γίνει. Γενικώς θα έλεγα ότι στη δύσκολη εποχή που διανύουμε, υπάρχει κάτι που βρήκα ότι με σώζει. Φτιάχνω το δικό μου κόσμο, υπηρετώ κάθε φορά ένα όνειρο μαζί με μία ομάδα ανθρώπων, με σταθερούς συνεργάτες και στέλνουμε τηλεγράφημα στον κόσμο. Έτσι, ό,τι είχε απήχηση, αλλά και ό,τι δεν είχε, όπως και να ’χει ταξίδεψε, κι αυτό εμένα με λυτρώνει, με κάνει να χαμογελάω και να είμαι ευτυχής, όσο μεγάλη κουβέντα κι αν είναι.
Η επιτυχία του «Χαρτοπόλεμου» λοιπόν, πού πιστεύεις ότι οφείλεται;
Ο «Χαρτοπόλεμος» ήταν μια πολύ καλή συγκυρία, γιατί πραγματικά σκεφτήκαμε τι θέλαμε να πούμε εκείνη τη στιγμή ως τρεις 30άρηδες που ζουν στην Αθήνα; Τα καταφέραμε, γιατί κάθε φορά που τελείωνε η παράσταση αισθανόμουν καλά, ένιωθα ότι είπαμε κι απόψε την αλήθεια μας μέσα από το παραμύθι. Θεωρώ ότι ως ομάδα δεν είμαστε έξω από την εποχή μας επειδή, σχεδόν αυτιστικά ως καλλιτέχνες, δημιουργήσαμε έναν θεατρικό πυρήνα. Θέλουμε να απευθυνθούμε στην εποχή μας και θέλουμε να είμαστε παιδιά της. Γιατί όπως λέει και ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου: “ να είσαι παιδί της εποχής σου, αλλά όχι προϊόν της”. Έχουμε βαθιά συνείδηση ότι συνδιαμορφώνουμε την εποχή μας, μακριά από τη μοιρολατρία που χαρακτηρίζει την παθητική στάση απέναντι στα πράγματα.
Τελικά είναι όντως «κρίσιμη» η ηλικία των 30 πιστεύεις;
Αυτή η καμπή των 30 είναι υπέροχη. Είμαι στα 31 προς 32 κι ενώ δεν έχω πλησιάσει καν τα 40, αρχίζω και νιώθω ήδη στον αυχένα μου τη ζεστή ανάσα του θανάτου. Δεν έχω την ψευδαίσθηση που είχα στα 25 ότι μπορώ να ξεκινήσω από την αρχή, αρχίζω να καταλαβαίνω ότι έχοντας χτίσει κάτι, ίσως να μην είχα το κουράγιο να ξεκινήσω από την αρχή. Η ζωή μου έχει πάρει μία ροή, έχω παντρευτεί αν μη τι άλλο και έχω επενδύσει πάρα πολλά σε κάτι με το οποίο ασχολούμαι πολλά χρόνια. Υπάρχει ένα τέλος λοιπόν σε αυτόν τον δρόμο, κάποια στιγμή η μαμά θα βγει και θα πει “Γιαννάκη νύχτωσε, έλα μέσα”. Αυτό είναι πολύ λυτρωτικό, γιατί δεν αισθάνομαι ότι πρέπει να φτάσω κάπου, αλλά καταλαβαίνω ότι πρέπει επιτέλους να ζήσω αυτό που είμαι. Νιώθω ευτυχής στην ανεπάρκειά μου, γιατί έχω συνηθίσει ότι όπου κι αν φτάσω, πάντα θα θέλω κι άλλο. Τώρα όμως ζω, είμαι στο παιχνίδι και το σημαντικό είναι ότι δεν κάθομαι στον πάγκο. Με ποδοσφαιρικούς όρους, θα έλεγα ότι αυτό που έχει τσακίσει τη γενιά μας είναι ότι περιμένουμε να πάρουμε σειρά. Είναι σκληρά τα πράγματα.
Για σένα λοιπόν το χιούμορ είναι ένας τρόπος να ανταπεξέλθεις;
Η διασκέδαση του θανάτου είναι ο ορισμός του χιούμορ. Το να διασκεδάζουμε τη φτώχεια μας σαν ανθρώπινο γένος, την ανεπάρκειά μας, είναι μία διαφυγή της απελπισίας. Είμαστε εγγενώς απελπισμένα και χαοτικά όντα, προορισμένα να πάμε εκεί που είναι να πάμε και σε αντίθεση με την πλάκα, το χιούμορ είναι πυρηνικός μηχανισμός. Το θέατρο ακόμα και στις πιο δραματικές του στιγμές λειτουργεί με το καύσιμο του χιούμορ και είναι πολύ ισχυρό, γιατί χωρίς αυτό κάτι λείπει. Στον «Χαρτοπόλεμο» το χιούμορ είναι διαρκώς στη σκηνή, οι πιο δραματικές σκηνές είναι συχνά και οι πιο αστείες. Στην πραγματικότητα δεν είναι κωμικοτραγικό θρίλερ όπως είχα πει κάποτε, απλώς κι εμείς ήμασταν σε αμηχανία να χαρακτηρίσουμε αυτό που γράψαμε. Έχει την αληθοφάνεια της ζωής που υπό γωνία έχει το παράλογο, το χιούμορ, το δράμα, τη γελοιοποίηση κτλ. Όταν παρατηρούμε τη ζωή λίγο εκτός, βλέπουμε άλλα πράγματα που δεν αντιλαμβανόμαστε συνήθως, δηλαδή όταν βγαίνω έξω από τον εαυτό μου και τον παρατηρώ, δεν ξέρω καν αν με συμπαθώ καλά καλά ή αν με αντέχω. Για παράδειγμα την πολυλογία μου… Ίσως να μου έλεγα «σκάσε». Αλλά το να βγαίνεις και λίγο απ’ έξω είναι ένας μηχανισμός να ισορροπήσεις.
Μετά την επιτυχία που είχε ο «Χαρτοπόλεμος» έχεις μπει στη διαδικασία να αγχώνεσαι περισσότερο για την επιτυχία μια νέας δουλειάς;
Στο θέατρο η δουλειά μας είναι συνέχεια ένα βήμα μπρος κι επτά πίσω. Έχουμε κάνει άλλες επτά παραστάσεις πριν, κάποιες πήγαν καλά, άλλες χάλια. Αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι και από ένα σημείο και μετά το μαθαίνεις αυτό. Με κάθε καινούριο έργο θέλεις να πεις κάτι διαφορετικό κι έτσι δεν έχω αγωνία αν θα πετύχει η νέα μας δουλειά όπως έτυχε να πετύχει η προηγούμενη, γιατί θα είναι κάτι άλλο, κάτι τελείως διαφορετικό. Ένα πράγμα που μας έμαθε η εποχή μας τα τελευταία επτά-οκτώ χρόνια είναι να μη φοβόμαστε την αποτυχία γιατί είναι παντού και σε αυτή τη φάση της ζωής μας δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε. Άλλωστε το αθηναϊκό θέατρο έχει μια δημοκρατία και μια δικαιοσύνη που την αγαπάω πάρα πολύ. Έχουν υπάρξει παραστάσεις που έχουν κάνει επιτυχία από στόμα σε στόμα και φτάνουν σε έναν ευρύτερο κύκλο κοινού.
Καλλιτεχνικά ποιες είναι οι επιρροές σου;
Έχω τελειώσει Βυζαντινολογία στο Καποδιστριακό και η πτυχιακή μου ήταν στη νεοελληνική ποίηση συγκεκριμένα Καρυωτάκη, Σολωμό. Επηρεάζομαι από τη Σολωμική μετα-Σολωμική ποίηση. Θεατρικά λατρεύω Μάμετ και στη μουσική πάω λίγο προσωποπαγώς και όχι τόσο με το είδος. Αγαπάω πάρα πολύ κάποιους καλλιτέχνες, τους έχω λιώσει δηλαδή. Ο Χατζιδάκης είναι ο απόλυτος, ο Σαββόπουλος είναι ο τραγουδοποιός, ο ποιητής. Αγαπώ πάρα πολύ και τον Ζαμπέτα, σε παθολογικό βαθμό. Είναι η επιτομή του φτιάχνω σουξέ με απαράμιλλη ποιότητα, είναι ιδιοφυής. Δεν υπάρχει κομμάτι των τριών που να μην έχω ψάξει, τους έχω μελετήσει με πώρωση. Τώρα τελευταία ακούω στο YouTube και καλλιτέχνες της γενιάς μου που κάνουν περίπου αυτό που κάνω κι εγώ, με τους ίδιους όρους. Θέλω να καταλάβω τεχνοτροπικά πού πάει το πράγμα, από πού επηρεάζονται και με σκανδαλίζει να βλέπω τι κάνουν άνθρωποι που ψάχνουν στο ίντερνετ να αποκτήσουν τον κόσμο τους. Η ανάγκη του like έχει μια μοναξιά και μια ματαιότητα, αλλά έχει μία αληθινή αγωνία για να δεις την απήχηση της δουλειάς σου. Είναι βέβαια επικίνδυνο γιατί μπορεί να εγκλωβιστείς. Δηλαδή αν κάποιος μπορεί να κολλήσει με τη selfie του, κάποιος που έχει κάνει μία μεγάλη παραγωγή κι έχει επενδύσει σε μία δουλειά που παρουσιάζει στο ίντερνετ μπορεί να πάθει μία εμμονή τύπου «για να δούμε το άκουσαν το τραγουδάκι μου;»
Info: Θα τον δεις να παίζει στο «Πέερ Γκυντ» στο Εθνικό Θέατρο και στις 9/1 παρουσιάζει τα νέα του τραγούδια στο Άλικο στο Ψυρρή (22.00, Αγ. Δημητρίου 16, 2103253272).
8°
