Η πρωταγωνίστρια του έργου του Φασμπίντερ «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» μπορεί να αποπνέει σήμερα μια εσωτερική γαλήνη, όμως πάντα θα σου δώσει την αιτία για να θυμηθείς πως είναι μια γυναίκα που λάτρευε να ζει στην πρίζα.
«Είχα κοινοποιήσει τη φωτογραφία από το ΚΑΤ στο fb για να προλάβω τα χειρότερα, το τσουνάμι των κουτσομπολιών. Ποιος ξέρει τι θα έγραφαν αν δεν με έβλεπαν να “ποζάρω” χαμογελαστή, αγκαλιά με όλα τα παιδιά του θιάσου, έξω από το νοσοκομείο. “Πεθαίνει” θα έγραφαν, ίσως; Τόσο απλά (γέλια). Πολλές φορές νιώθω απελπισία με αυτά που διαβάζω. Μόλις χθες πήρε το μάτι μου έναν τίτλο στο internet που αφορά την παράστασή μας και φρίκαρα: “Τάνια Τσανακλίδου: ερωτεύθηκε έναν αλλοδαπό πολύ νεότερό της”. Έχουμε να παλέψουμε με φίδια, το καταλαβαίνεις;
Αχ αυτοί οι φόβοι που αναφέρονται στον τίτλο αυτού του υπέροχου έργου. Πρώτα έχεις να κάνεις με όσους έρχονται απ’ έξω ‒ είναι οι φόβοι που σου τους προκαλούν οι άλλοι. Σήμερα όμως ξέρω πως πιο τρομακτικοί είναι οι εσωτερικοί φόβοι. Όταν πρωτογνώρισα το φόβο του θανάτου στα 16 μου δεν του είχα δώσει και πολύ μεγάλη σημασία. Στη συνέχεια έγινε πιο τρομακτικός. Έχω νιώσει το φόβο της αποτυχίας, του χρόνου που περνάει, της αρρώστιας, της ανημποριάς… Όλοι αυτοί υπάρχουν για να μας εμποδίζουν να ζούμε, να γίνουμε καλύτεροι, να ανοιχτούμε στον άλλο και να βιώνουμε σχέσεις σε όλο το βάθος που τις αξίζει.
Μόνο μέσω του έρωτα μπορείς να ανακαλύψεις τον άλλο, όπως και μπορείς ν’ αφήσεις ν’ αποκαλυφθεί ο εαυτός σου. Μου έχει συμβεί και νιώθω ευτυχισμένη γι’ αυτό, όπως ευτυχισμένη νιώθω και τώρα που αποσύρθηκα απ’ όλο αυτό που λέγεται ερωτική διεκδίκηση. Νιώθω μια απίστευτη γαλήνη. Γενικά, πιστεύω πως όλα πρέπει να τα ζεις στον καιρό τους. Όταν τα κάνεις στη σωστή στιγμή δεν θα κουβαλάς βαρίδια και θα φτάσεις σ’ εκείνη την ωραία στιγμή που θα πεις τώρα θα καθίσω να ηρεμήσω και θα απολαύσω. Κι αυτό αφορά τα πάντα, από εραστές μέχρι καριέρα. Ξέρεις, χρειάστηκε να το πω στον εαυτό μου: “Έλα, κοριτσάκι μου, ηρέμησε τώρα. Άσε να βγουν και τα νέα παιδιά. Δεν υπάρχει πλέον τόσο ψωμί, οπότε άσε να φάει και κάποιος άλλος”. Έτσι κατέληξα στις λίγες και επιλεκτικές εμφανίσεις είτε στο θέατρο είτε στις μουσικές παραστάσεις.
Στο παρελθόν θα με χαρακτήριζες Βακχίδα και παιδί του Διονύσου. Όταν πήρα το σπιτάκι στο Πήλιο ανακάλυψα και τη σοφία της Περσεφόνης. Ήταν το ’82 και ήταν η πρώτη φορά που έκανα διακοπές στη ζωή μου. Πρωτοφανές και πρωτόφαντο για μένα συναίσθημα η γνωριμία με τη φύση, γιατί ήμουν πάντοτε ένα παιδί της πόλης. Τότε ήταν που είπα πως πρέπει να αρχίσω να μοιράζω το χρόνο. Πως έχω την ανάγκη να παίρνω από τη γη δύναμη και ύστερα ας ονειροβατώ.
Έχω ζήσει με τόσο πολλή εξωστρέφεια! Μέσα στην υπερβολή ‒ όχι ότι και τώρα την ελέγχω (γέλια)! Από παιδί ήμουν ασυγκράτητη. Το απίστευτο είναι πως θα μπορούσες να με πεις και κλειστό άνθρωπο. Όμως κάθε φορά που θα βρισκόμουν σ’ ένα περιβάλλον όπου θα υπήρχαν άλλοι, κάτι γίνονταν και μεταμορφωνόμουν. Έμπαινα στην πρίζα, προσπαθώντας ίσως να αποδείξω πως έχω το δικαίωμα στην αγάπη τους. “Είμαι καλή, αξίζει να με αγαπάτε!” Βλέπεις δεν είμαι τίποτε περισσότερο από το μεσαίο παιδί μιας ελληνικής οικογένειας. Το μεσαίο παιδί δεν έχει την προσοχή που έχει κερδίσει το πρώτο, αλλά ούτε και την αγάπη που γεύεται το στερνοπαίδι. Είμαι το μεσαίο παιδί που υποχρεώθηκε να γίνει survivor της αγάπης.
Θα πρέπει να είχα κουράσει πολλοί τους αγαπημένους μου ‒ και ακόμα κουραστική είμαι με τους ανθρώπους, καθώς δεν φεύγει εύκολα του χούι. Υπήρξε μια υπεροπροσφορά από μέρους μου και μια φοβερή δοτικότητα, που όμως συνοδευόταν και από σπάσιμο νεύρων. Μόνιμα στην πρίζα. Ήθελα να ζήσουμε πράγματα και να είναι όλα έντονα και στο κόκκινο.
Ναι, η φάση με τη Eurovision (σ.σ. εκπροσώπησε την Ελλάδα το 1978 με το “Τσάρλι Τσάπλιν”) μπορεί να αποκαλύπτει πόσο “τρελή” υπήρξα, όμως ξέρεις όλο αυτό συνέβη από… λάθος. Στην Ελλάδα είχαμε μηχανές παλιάς τεχνολογίας, όπου έπρεπε να μεσολαβεί ο μπουμ για να ακουστεί αυτό που θα πεις. Στο Παρίσι η τεχνολογία είχε προχωρήσει, κάτι που δεν το ήξερα. Όταν είδα λοιπόν τον καμεραμάν, χωρίς μπουμ, να με πλησιάζει πίστεψα πως το πλάνο δεν θα είχε ήχο. Για καλή μου τύχη ένα μεταφυσικό χέρι με συγκράτησε και δεν είπα κάτι πολύ χειρότερο που σκεφτόμουν να πω, και είπα το «Γιαννάκη, σ’ αγαπώ». Μετά βγήκα στη σκηνή, τραγούδησα και, όταν αργότερα μίλησα με τον Γιάννη (σ.σ. Φέρτη) στο τηλέφωνο, συνειδητοποίησα πως με είχε ακούσει όλη η Ελλάδα να του λέω “σ’ αγαπώ”. Στο τηλέφωνο, με θυμάμαι να μονολογώ “ξέχνα με, από την ντροπή μου δεν πρόκειται να επιστρέψω Ελλάδα” (γέλια). Παρορμητικός Κριός με ωροσκόπο Κριό παιδί μου, τι περιμένεις. Πάντως ευτυχώς που συχνά εμφανίζεται αυτό το χεράκι και με σώζει από τον γκρεμό, γιατί διαφορετικά…. θα είχα πολλές φορές καταστραφεί.
Με την ηρωίδα δεν έχω καμία σχέση και σε κανένα επίπεδο. Σε μια σκηνή της λέει «ξέρεις κοιμήθηκα με μιαν άλλη» και η Έμι του απαντά «δεν πειράζει, δεν χάθηκε ο κόσμος». Δεν υπήρχε περίπτωση ως Τάνια να απαντούσα έτσι. Στο παρελθόν σίγουρα θα είχα βάλει τα παπούτσια του σε μια σακούλα και θα την είχα βγάλει έξω από το σπίτι. Όταν όμως μετά αυτή λέει «είσαι ελεύθερος άνθρωπος και δεν θέλω να σου απαγορέψω τίποτα. Αλλά όταν είμαστε οι δύο μας θα φερόμαστε καλά ο ένας στον άλλο γιατί διαφορετικά δεν έχει καμία αξία η ζωή». Για μένα αυτό είναι ένα ισχυρό μάθημα και τελικά μια πολύ μεγάλη αλήθεια για να υπάρξει μια σχέση. Θα σε σέβομαι και θα με σέβεσαι. Και το σεβασμό τον φέρνει η αγάπη.
Ενσαρκώνοντάς την Έμι βγαίνουν στον αέρα πολλά πράγματα που πονάνε… σαν να υπήρχαν σε παλιές ζωές… Και αυτό το κατάφερε ο σκηνοθέτης μας, ο Σίμος Κακάλας. Είναι ευφυής σκηνοθέτης. Σε οδηγεί μέσα από μια απλότητα σε μια συμπαντική αλήθεια. Δεν έχω διδαχτεί το θέατρο που υπηρετεί ο Σίμος, αλλά κάτω από την μπαγκέτα του μαθαίνω ακόμα και τον εαυτό μου. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα και βγαίνω απίστευτα κερδισμένη. Μιλώντας με όρους μουσικούς είναι σαν να μου έδωσε να τραγουδήσω ένα δημοτικό επιτραπέζιο τραγούδι, της τάβλας που λένε. Όσο για το τέλος του έργου; Τι πιστεύω πως θα συμβεί μετά; Αν θα μπορέσουν να μείνουν μαζί; Δεν θέλω να πω. Το μόνο που ξέρω είναι πως μου αρέσει το Happy end στα έργα. Δίνει ελπίδα και λειτουργεί παρηγορητικά… Εξάλλου το είπα. Μου αρέσουν τα παραμύθια».
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
13°
