Μετά τα ‘ 45τ.μ.’ επέστρεψα στο σπίτι μου, στο Βερολίνο, και είπα να ασχοληθώ με κάτι που έχει να κάνει με τη νέα μου «πατρίδα». Σκέφτηκα να κλείσω τη τριλογία μου «Γυναίκα και Πόλη» με μια ταινία που θα συνέβαινε εκεί κι άρχισα να δουλεύω ένα σενάριο σχετικό. Βρισκόμουν στο τέλος και είχα ήδη ξεκινήσει τη διερεύνηση παραγωγής της ταινίας όταν έσκασε το πρώτο μνημόνιο και ξέσπασαν οι ταραχές του Μαΐου του 2010, με τον εμπρησμό της Marfin.
Ένιωσα, τότε, την καταστροφή να επέρχεται, το πλοίο να βουλιάζει, εγώ ένα ποντίκι που την είχε κάνει, κι άσε του άλλους να πνίγονται. Ανάμεσα στους άλλους ήταν άνθρωποι δικοί μου, που εξέπεμπαν sos στα τηλεφωνήματα και στα emails που ανταλλάσαμε εναγωνίως εκείνες τις μέρες. Κυριευμένος από την ανησυχία, αποφάσισα να αφήσω το ελληνο-βερολινέζικο μέλλον μου στα σκαριά και να επιστρέψω στο παρελθόν μου, για να κάνω κάτι, αν μπορούσα, πριν αυτό γίνει ερείπια.
Πολύ γρήγορα διαπίστωσα, από τις πρώτες μου επαφές στην Ελλάδα, το αδύνατο μιας πολιτικής πράξης, σύμφωνης με την ερμηνεία που έδινα εγώ τουλάχιστον στην κρίση. Εγκαταλείποντας τα εθνοσωτήρια σχέδιά μου, έπεσα σε βαθειά περίσκεψη και τότε συνέλαβα την ιδέα ότι το βαθύτερο της κρίσης βρίσκεται στην έλλειψη πίστης.
Όχι της πίστης με τη χριστιανική έννοια που έχει χάσει το νόημά της κι έχει γίνει μόνο σχηματικό σταυροκόπημα χωρίς ουσία. Ούτε της πίστης με την τραπεζική έννοια (τη λεγόμενη «τραπεζική πίστη»), που εξυπηρετεί κυρίως τους τραπεζίτες, (όπως η χριστιανική εξυπηρετεί τους παππάδες).
Της πίστης με μια πιο ουσιαστική και νέα έννοια, τέτοια που να μπορεί να συντονίσει τα άτομα υπερβατικά, μέσα από μια σύγχρονη μεταφυσική αναφορά, η οποία θα τους έκανε να ξεπεράσουν τις μικροσκοπιμότητές τους και να κάτσουν «γύρω από ένα τραπέζι», ώστε να συζητήσουν για το τι πρέπει να γίνει σε αυτήν την κρίσιμη κατάσταση.
Αμέσως σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να γίνει αυτό το θέμα ενός έργου, που - δεν ξέρω γιατί - το φαντάστηκα θεατρικό. Προκειμένου να το υποδείξω αυτό που ήθελα να πω, υιοθέτησα σαν δραματουργική βάση του έργου το ακριβώς αντίθετο: Κάποια άτομα γύρω από ένα τραπέζι, που δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τίποτε για ένα ζήτημα ανάγκης, το οποίο αν αγγίζει κάποιο θέμα μεταφυσικής - όπως αν έχει να κάνει με ένα θάνατο -, θα φανερώσει το ζητούμενο της πίστης.
Η υπόθεση του έργου: Μια παρέα πέντε ατόμων μαζεύεται σε ένα σπίτι, όπου έχει πεθάνει ένας δικός τους. Ενώ το κέντρο της πόλης «καίγεται» από ταραχές, αυτοί - κλεισμένοι στο σπίτι - δε μπορούν να συμφωνήσουν για τον τρόπο ταφής του. Το πτώμα σαπίζει, όμως αυτοί επιμένουν στις διαφωνίες τους. Η ανικανότητά τους να επικοινωνήσουν κορυφώνεται με απρόοπτα αποτελέσματα…
14°
