Ένα (επιτυχημένο) ελεύθερο ζευγάρι

Είναι ένα έργο της δεκαετίας του ’80. Μπορεί να μιλήσει και στο σήμερα;

Σαφώς και μπορεί, γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα στην επικαιρότητα. Η ζήλια, το παράπονο, η συζυγική απιστία αλλά και ο έρωτας, η αγάπη, η συνήθεια ενός ζευγαριού παραμένουν διαχρονικά.

Το έχετε φέρει στα καθ’ ημάς; Ή οι ήρωες παραμένουν Ιταλοί;

Η ηρωίδα παραμένει Ιταλίδα και ο σύζυγος μετατράπηκε σε Κρητικό. Νομίζω ότι αυτή η ιδιαιτερότητα έδωσε πολύ ενδιαφέρον στην παράσταση, χωρίς να αλλοιώσει τα στοιχεία της κωμωδίας των Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε.

Είναι από τα λίγα έργα που έχουν κορύφωση από την αρχή. Πώς το αντιμετωπίζει αυτό ο θεατής;

Νομίζω ξαφνιάζεται. Σαν να του άνοιξαν ξαφνικά μια πόρτα και τον έσπρωξαν μέσα. Λίγο μετά, όμως, ξεκαρδίζεται με τα παθήματα των ηρώων και συγκινείται από τις τρυφερές στιγμές τους.

Στην παράσταση συμμετέχει και το κοινό. Πώς διαφοροποιεί αυτό την κάθε παράσταση;

Δημιουργεί καθημερινά ένα καινούργιο ενδιαφέρον. Είναι μια παράσταση που δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί γιατί οι θεατές μοιράζονται –όσοι θέλουν– τα δικά τους συζυγικά προβλήματα, παρεμβαίνουν και συμβουλεύουν τους ηθοποιούς για την αντίδρασή τους.

Ποιο ήταν το πιο ευτράπελο επεισόδιο που έχει συμβεί ποτέ με κάποιο θεατή;

Έχουν συμβεί πολλά. Μια φορά ο σύζυγος μιας κυρίας, παραλίγο να δείρει τον πρωταγωνιστή (Γιώργη Κοντοπόδη) γιατί μίλησε στη γυναίκα του. Στο τέλος ο θεατής είχε παίξει τόσο σημαντικό ρόλο στην παράσταση που βγήκε και στην υπόκλιση.

Αν το ανεβάζατε σε μια κλασική σκηνή, θα αλλάζατε την οπτική σας;

Το ανέβασμα μιας παράστασης επηρεάζεται σίγουρα από το χώρο που θα παιχτεί, όπως και από τους ηθοποιούς που το ερμηνεύουν. Γι’ αυτό το θέατρο είναι γοητευτικό, γιατί παραμένει πάντα «ζωντανό» και εξαρτάται από το χώρο, τους ηθοποιούς – το κοινό είναι κι ένα καινούργιο «σώμα», μια νέα γνωριμία, ένας καινούργιος έρωτας. Πέρυσι στη Θεσσαλονίκη που πήγαμε και παίξαμε για τρεις εβδομάδες, σε ιταλική σκηνή, άλλαξαν κάποια πράγματα σε σχέση με το χώρο αλλά η βάση έμεινε ίδια. Σίγουρα για τον τρόπο που έχει «στηθεί» το έργο ο ιδανικός χώρος είναι το «Τσάι στη Σαχάρα».

Αρκετές παραστάσεις σας, όπως και αυτή, περιέχουν γυμνό. Είναι ένα χαρακτηριστικό σας αυτό;

Είναι να μη σου βγει το όνομα, που λένε! Μετά τη τεράστια επιτυχία που έκανε το «ΣΚΡΑΤΣ» με συνέδεσαν με το γυμνό και το τολμηρό θέατρο. Η αλήθεια είναι ότι, κάνοντας αρκετά έργα που αφορούν τον έρωτα σε όλες του τις μορφές, έχω σκηνοθετήσει κάποιες παραστάσεις με γυμνό ή ημίγυμνο, όταν το θεωρώ απαραίτητο στοιχείο. Δεν κάνουμε έρωτα ποτέ ντυμένοι, ούτε ντουζ. Η συγκεκριμένη παράσταση όμως δεν έχει γυμνό εκτός απο το φινάλε, που έχει μια ημίγυμνη έκπληξη.

Η παράσταση παίζεται για 3η συνεχόμενη χρονιά. Πού οφείλεται η επιτυχία της;

«Εν αρχή είναι ο λόγος». Η επιτυχία στηρίζεται στο έξυπνο κείμενο και στους στέρεους χαρακτήρες που έγραψαν ο Φο και η Ράμε. Στην αγάπη των ηθοποιών που ερμηνεύουν τους ρόλους, μα πιο πολύ στην αγάπη του κόσμου που αγκάλιασε το «Ελεύθερο ζευγάρι» από την πρώτη στιγμή και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Και τέλος στην ανάγκη όλων μας να γελάσουμε στους «ιδιαίτερους» καιρούς που ζούμε. Να γελάσουμε... μέχρι δακρύων.

Τι καινούργιο ετοιμάζετε;

Είμαι αληθινά ενθουσιασμένος με την καινούργια παράσταση που σκηνοθετώ για το 2016. Ένα πανέξυπνο έργο του ταλαντούχου Αντώνη Τσιπιανίτη. «Να μ’ αγαπάς τα Σάββατα» ο τίτλος του, γιατί η αγάπη είναι «τα πάντα» στη ζωή μας. Είναι ό,τι μας έχει μείνει κι αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει ούτε να το φορολογήσει... ακόμη. Χαίρομαι ακόμη πιο πολύ για τους πρωταγωνιστές μου, την Αλεξάνδρα Τσόλκα, άξια δημοσιογράφο, υπέροχο άνθρωπο και ηθοποιό ιδιαίτερων ικανοτήτων, και το νεαρό Danny Tsvelkov που έχει όρεξη να δουλέψει και να γίνει καλός ηθοποιός. Ένα υπέροχο δίδυμο, εντελώς διαφορετικό από τα άλλα. Πιστεύω, ελπίζω και εύχομαι να σας κατακτήσουν, όπως κατέκτησαν εμένα.

Info: Περισσότερα για την παράσταση εδώ.