Υποχρεώνομαι να ξεκινήσω με μια εξομολόγηση. Δεν είμαι φανατικός οπαδός του θεάτρου της επινόησης (Devised theatre, ελληνιστί). Στην… αγκαλιά του έχω δει μια σειρά παραστάσεων, από νεανικές κυρίως ομάδες, όπου το ενδιαφέρον τους εξαντλούνταν στο να βρουν μια καλή ιδέα και στην αναζήτηση του πιο περίεργου χώρου για να την ανεβάσουν. Η υλοποίηση έδινε πολλές φορές μια ερασιτεχνική παράσταση (αλλά «προχώ»), ενώ το περιεχόμενο έκρυβε αμάθεια, σερβιρισμένη με το θράσος του ανθρώπου που θεωρεί το θέατρο μια παρεϊστικη διαδικασία, όπου μπορούμε να δείξουμε και να πούμε «ό,τι σκεφτήκαμε εκεί που πίναμε στο μπαρ ποτά» (στη λογική «ό,τι φανεί του λωλό Στεφανή»), χωρίς κούραση και σκέψη, αρκεί το αποτέλεσμα να μην ακολουθεί τις γνωστές θεατρικές συμβάσεις.
Οι Blitz δεν ανήκουν επουδενί στην κατηγορία των ομάδων που περιγράφω, όμως επειδή έχω καεί στο χυλό, πηγαίνω ακόμα και στις δικές τους παραστάσεις τους με ένα κράτημα. Και εδώ το κράτημα κατέληξε σ’ ένα παθιασμένο χειροκρότημα μαζί με όλους τους θεατές – τι ωραία που στο κοινό δεν υπήρχαν μόνο φατσούλες (θεατές της μοδός), αλλά μια ποικιλία ανθρώπων κάθε ηλικίας και γούστου.
“Late night” o τίτλος της τελευταίας τους δουλειάς στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπου σε μια ημικατεστραμμένη «βομβαρδισμένη» αίθουσα χορού ευρωπαϊκής πόλης, με τους πεσμένους σοβάδες να οριοθετούν το χώρο, ζευγάρια στροβιλίζονται στους ρυθμούς τους βαλς.
Όχι, εδώ δεν θα δούμε τα «άλογα που σκοτώνουν πριν γεράσουν» (όπως στο σινεμά) γιατί τα άλογα είναι ήδη νεκρά ή για την ακρίβεια οι προσδοκίες τους για να ζήσουν τις ζωές και τις ερωτικές τους στιγμές, όπως επιθυμούν, είναι νεκρές. Καταπλακωμένες από τα ερείπια που αφήνουν πόλεμοι, εμφύλιοι, κυβερνητικές αποφάσεις. Τα ζευγάρια επιμένουν να χορεύουν, μέχρι την επόμενη διάψευση, το επόμενο εμπόδιο, αλλά συνεχίζουν. Ο εναγκαλισμός τους δεν έχει τίποτα το ερωτικό –μόνο απελπισία και απάθεια («Αυτό το βαλς, αυτό το βαλς, αυτό το βαλς, του ναι, του θανάτου και του κονιάκ», όπως τραγουδάει ο Λέοναρντ Κοέν στο “Take this Waltz”, ορμώμενος από τους στίχους του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα («Μικρό βιεννέζικο βαλς») –όχι, δεν ακούγεται στην παράσταση).
Η απελπισία δηλώνεται από την τρίχα του κεφαλιού μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών στους ηθοποιούς. Οι δε εξομολογήσεις τους μπροστά στο μικρόφωνο χτίζουν την ευρωπαϊκή Ιστορία. Στη θέση τους θα μπορούσαν να έχουν μπει άλλες ή να συμπληρωθούν με άλλες τόσες. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως αυτό που έχτισαν σου ρίχνει γροθιά στα μούτρα, ενώ φροντίζουν να γκρεμίσουν την αυταπάτη της θεατρικής μαγείας. Στο μέσο της παράστασης οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν το ρόλο των αποτυχημένων κομφερασιέ/ μάγων που με εύκολα κόλπα θέλουν να κερδίσουν το χειροκρότημα των θεατών. Τι εξαιρετικό πολιτικό σχόλιο για όλους αυτούς που εμφανίζονται σε περιόδους καταστροφής έτοιμοι να βγάλουν ένα κουνέλι από το καπέλο τους, ως λύση στα προβλήματα.
Λυσσάω όταν βλέπω τέτοιες παραστάσεις. Θέλω να τη δει τόσος κόσμος σε σημείο που η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών να πάθει πανικό λόγω του περιορισμού που θέτει ο προγραμματισμός της (έως 18/11). Και ειδικά εδώ και τώρα, σ΄ αυτή τη χώρα και πόλη που το βαλς των κατεστραμμένων προσδοκιών συνεχίζεται….
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
