«Η αγάπη μας για την κωμωδία και η αίσθηση μας ότι είναι επιτακτική ανάγκη ο κόσμος να γελάει, μέσα σε όλη αυτή την κατάθλιψη που περνάει όλη η Ελλάδα, μας οδήγησε στο να γράψουμε αυτό το έργο και να μειώσουμε και τις τιμές. Η Αθήνα, ως μητρόπολη, κατά τη γνώμη μου, πλήττεται πολύ χειρότερα. Βλέπουμε τις αντιδράσεις του κόσμου, που ενώ είχε ανάγκη να έρθει να δει μια παράσταση, να ξενοιάσει, μετρούσε τα χρήματα του.
Το θέατρο πρέπει να είναι ανοιχτό στον κόσμο και τους ανθρώπους- εκτός των άλλων, η TV αυτό τον καιρό είναι ένα μέσο κατάθλιψης, με όλες τις εκπομπές κινδυνολογίας. Νιώθουμε πως, όσο μπορούμε, πρέπει να βοηθήσουμε την κατάσταση. Η παράσταση είναι μια κωμωδία που εστιάζει στις σχέσεις των ανθρώπων μετά το γάμο. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά η φτώχια φέρνει γκρίνια. Αν υπάρχει ένα μήνυμα, αυτό είναι ότι ο ένας πρέπει να δει τον άλλο, να τον συγχωρέσει, να τον ακούσει. Κυρίως να τον ακούσει. Χωρίς να σκέφτεται ο καθένας μόνο τα προβλήματα του και να προχωράμε μόνοι μας. Μαζί, πρέπει να βρούμε τις λύσεις.
Επίσης, στην παράσταση μπαίνει στο στόχαστρο ο νεοπλουτισμός, ο οποίος τον τελευταίο καιρό έχει απομυθοποιηθεί. Πιστεύω ότι αυτός ήταν που μας τσάκισε, η δολιοφθορά και ο νεοπλουτισμός. Αυτό το έργο τα ξεβρακώνει αυτά, με επίκαιρο τρόπο. Άλλωστε το θέατρο έχει, και πρέπει να έχει, επίκαιρο ρόλο, αναλόγως με τη θέση που έχει ο κάθε δημιουργός. Άλλων το μήνυμα είναι μια σατιρική επίθεση, άλλοι απευθύνονται στις ευαισθησίες των ανθρώπων… Το έργο μας έχει έντονα συγκινησιακά στοιχεία. Συνήθως μας λένε ότι δεν γέλασαν μόνο, αλλά συγκινήθηκαν, έκλαψαν. Ένιωσαν. Αυτό είναι το σημαντικό για μας».
Ο Γιώργος Βάλαρης έγραψε το έργο με τον Στέλιο Παπαδόπουλο
17°
