Υπάρχει κάτι το βαθιά λυρικό στον βωβό κινηματογράφο, μια ποιητική αίσθηση που επαληθεύεται και από την ίδια την ιστορία του. Γιατί ο βωβός κινηματογράφος πέθανε νέος. Ελάχιστες μορφές τέχνης αναπτύχθηκαν τόσο γρήγορα, σίγησαν τόσο σύντομα και εξαφανίστηκαν τόσο οριστικά όσο αυτή.
Από το 1912 και την πρώτη βωβή ταινία μέχρι την τελευταία το 1929, οι καλλιτέχνες του είδους ουσιαστικά ανέπτυξαν την γλώσσα του σύγχρονου κινηματογράφου, δημιουργώντας ταινίες αριστουργήματα που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την αισθητική του περασμένου αιώνα.
Ο βωβός κινηματογράφος δεν ήταν μία ατελής εκδοχή του ομιλούντα αλλά ένας εναλλακτικός (και συχνά πολύ ουσιαστικότερος) τρόπος αφήγησης μιας ιστορίας. Ο κώδικάς του -αυτός της εκφραστικής υποκριτικής, της εξπρεσσιονιστικής φωτογραφίας, της κινούμενης κάμερας και του ονειρικού χωροχρόνου- μοιάζει να συγγενεύει στην ουσία του με τον πρωταρχικό θεατρικό κώδικα: μάσκα, εκφραστικό σώμα, μέγεθος κι η μουσική στο επίκεντρο.
Έτσι, η παράσταση «ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ή πώς ξέμαθα να περπατώ» της ομάδας Art Vouveau αν και μοιάζει εκ πρώτης όψεως να στηρίζεται απλά σε ένα ευφυές τέχνασμα, στην πραγματικότητα επιχειρεί κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Χρησιμοποιώντας τις τεχνικές αφήγησης του αμερικανικού βωβού κινηματογράφου, οι έξι ηθοποιοί της παράστασης, συνοδεία πιάνου, δεν αντιγράφουν απλά την αισθητική και την φόρμα των ταινιών του Τσάρλι Τσάπλιν και του Μπάστερ Κίτον. Ενσωματώνοντας τον κώδικα αυτόν στην θεατρική συνθήκη η ομάδα διερευνά ουσιαστικά τα σημεία όπου δύο καθαρά καλλιτεχνικά είδη εφάπτονται, φωτίζοντας τα μεταξύ τους δάνεια, τις αντιθέσεις αλλά και τις ομοιότητές τους. Κοινός παρονομαστής φυσικά η ανθρώπινη ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία, μια ανάγκη που –στην αρχική τουλάχιστον μορφή της- μοιάζει να αρθρώνεται περισσότερο σωματικά παρά νοητικά, έχοντας απόλυτη ανάγκη τη μουσική μα όχι τον λόγο.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία η επιλογή του μύθου πάνω στον οποίον βασίζεται η παράσταση των Art Vouveau και η επακόλουθη σκέψη του: ένα ανελεύθερο σώμα φιλοξενεί ένα αιχμάλωτο μυαλό.
Σύμφωνα με το ινδικό λαϊκό παραμύθι, σε μια μακρινή πολιτεία η ζωή κυλά ήρεμη μέχρι την ημέρα που ανακοινώνεται μια εξωφρενική βασιλική διαταγή: «Όλοι υποχρεωτικά θα περπατούν με δεκανίκια!». Με τον καιρό, κάθε βήμα στην πολιτεία συνοδεύεται από τον μεταλλικό ήχο που κάνει το δεκανίκι, καθώς στηρίζει τα αδύναμα πόδια των υπάκουων ανθρώπων. Μια μέρα, όμως, οβασιλιάς πεθαίνει και μια απρόσμενη επίσκεψη δίνει στους πολίτες μία και μοναδική ευκαιρία να θυμηθούν όσα με τη βία έχουν ξεχάσει.
Info: Τα Δεκανίκια ή πώς ξέμαθα να περπατώ. Διασκευή: Ομάδα Art Vouveau, Σκηνοθεσία: Δανάη Τίκου, Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Βαρδαβά, Επιμέλεια κίνησης: Camilo Bentancor, Μουσική σύνθεση - Πιάνο: Γιάννης Σελέκος, Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης, Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς, Video: Παναγιώτης Ίσαρης, Παίζουν οι ηθοποιοί: Τάσος Δημητρόπουλος, Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Χρήστος Παληογιάννης, Φοίβος Συμεωνίδης, Μαρία Ψαρολόγου. Θέατρο OLVIO, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός. Σάββατο και Κυριακή στις 21:30, Διάρκεια: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα). Tιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 12 ευρώ, Φοιτητικό: 8 ευρώ, Ανέργων και ατέλειες: 5 ευρώ. (Πρεμιέρα 7/11)
19°
