Aργά και σταθερά το τοπίο αλλάζει και τα (πολλά) ελληνικά γκρουπ που αξίζουν τον κόπο καταλαμβάνουν το χώρο που τους αναλογεί. Παρακολουθώ την «ελληνική σκηνή» από το 1974 και δεν νομίζω πως υπήρξε ποτέ πιo δημιουργική περίοδος. Tα συγκροτήματα αυξάνονται γεωμετρικά, καλύπτοντας ένα ευρύτατο μουσικό φάσμα (rock, pop, electronica, post-rock, jazz, world music, ambient, cinematic), πολύ συχνά κυκλοφορούν πραγματικά καλοί δίσκοι, έξω από το «σύστημα» συμβαίνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, κι εδώ που τα λέμε όλη η υπόλοιπη ελληνική μουσική πραγματικότητα είναι τόσο κουρασμένη που αδυνατεί να αντιδράσει. Kι όμως όλο αυτό το εύφορο έδαφος μένει –στην ουσία– αναξιοποίητο, μια μουσική σκηνή που δρα στο χώρο του αόρατου, αυτό όμως δεν την εμποδίζει να είναι δημιουργική.
MONIKA - Avatar (Archangel)*****
Tο πιο ολοκληρωμένο, δημιουργικό, ξεκάθαρο, ιδιαίτερο, προσωπικό και γοητευτικό ντεμπούτο που έχει κυκλοφορήσει –εδώ και πολλά χρόνια– στην Eλλάδα. Iδιοσυγκρασιακή ερμηνεία, φολκ αναφορές, διαρκείς μεταμορφώσεις, λιτές και εύστοχες ενορχηστρώσεις, έγχορδα και ο Martin Wenk των Calexico στα πνευστά – ένα συναρπαστικό άλμπουμ που δείχνει ότι αυτό το κορίτσι μπορεί να πάει μακριά.
COTI - Dunung (Αntifrost)***
Tο ότι θα έλεγχε απόλυτα το υλικό του ήταν ξεκάθαρο. Tο κάνει τόσο καλά για τους άλλους, πόσο μάλλον για τον εαυτό του. Kάτω όμως απ’ αυτό αναβλύζει μια πηγή αισθήσεων, παραισθήσεων, εικόνων, συναισθημάτων, που ο ήχος του πιάνου την κάνει να ρέει διαρκώς. Ένα απολαυστικό άλμπουμ που έχει κάτι απ’ τις ambient γεύσεις του Brian Eno, αλλά ο λυρισμός είναι όλος του δημιουργού του.
MISUSE - Misuse (Puzzlemusik)***
Eλπιδοφόρα πρώτη προσπάθεια για ένα post-rock άλμπουμ με ζόρικες κιθάρες που να μη χάνει στα σημεία από τα αντίστοιχα εισαγόμενα και οι Misuse φαίνονται ικανοί να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Xωρίς να ξεφεύγουν από το γενικό πλαίσιο (απ’ τους Sonic Youth ως τους Mogwai), δίνουν τη δική τους συγκροτημένη και καλοδουλεμένη εκδοχή – το ταξίδι επιτυγχάνεται, αν και δεν σε πάει σε μέρη πρωτόγνωρα.
NIKOΣ KYΠOYPΓOΣ - Slow Motion (Orion)***
Συλλογή που περιλαμβάνει μουσικό υλικό από 13 ταινίες της περιόδου 2001-2008, των οποίων το σάουντρακ έχει επιμεληθεί ο Nίκος Kυπουργός. Mακριά από τις εικόνες, όμως, οι μουσικές αυτές δείχνουν αδύναμες να πουν κάτι έξω απ’ το ότι έκαναν καλά τη δουλειά τους στην ταινία και υπογράμμισαν σωστά αυτό που έπρεπε. Γεύσεις Ανατολής (κυρίως) αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο, λιτή διάθεση και παύσεις, αλλά «πολιτικά ορθές» επιλογές χωρίς υπαινιγμούς.
ΓIΩPΓOΣ KATΣANOΣ - Blur (TCM)**
Mε βασικό βοηθό το πιάνο και τα samples, ο Kατσάνος δημιουργεί ομιχλώδη μουσικά τοπία με σινεφίλ διάθεση και εικόνες, που δεν είναι σίγουρο αν τις είδες ή τις φαντάστηκες. Tο “Blur”, όμως, ακούγεται περισσότερο σαν μια εγκεφαλική λειτουργία όπου τα συναισθήματα «αποκρύπτονται» κι έτσι το ταξίδι δεν ολοκληρώνεται, και μόλις τελειώσει έχεις την αίσθηση ότι έχεις ξαναπάει από κει.
CHROMATIC SEQUENCE - 7 μέρες μακριά**
Δοκιμάζουν κάτι που φαίνεται (ακόμη τουλάχιστον) να είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ το μπόι τους. Hλεκτρονικοί ήχοι, «λόγιες» επιδράσεις με πιάνο, φλάουτο, βιολί και τσέλο, αφηγηματικά μέρη, αποσπάσματα από θεατρικά της Σάρα Kέιν και του Λόρκα, μεταφυσικές αναζητήσεις, ένα κόνσεπτ άλμπουμ με πολλή σκέψη αλλά... χωρίς συνοχή. Yπάρχουν δείγματα μελωδικότητας, η καλή πρόθεση είναι εμφανής, αλλά ο στόχος χάνεται εύκολα. Tο ότι το φροντισμένο από κάθε άποψη cd τους το διανέμουν δωρεάν στις συναυλίες τους είναι αξιοσημείωτο.
NO MAN’S LAND - Home in the sky (Anazitisi)***
Συνεπείς εργάτες της «ελληνικής φάσης», ψάχνουν πάντα τον τρόπο για να βελτιώνονται και να διευρύνονται μουσικά, μένοντας πιστοί στην «υπόθεση rock and roll». Mε πνευστά, ηλεκτρονικά, έγχορδα, ροκ συγκρότηση και διάθεση για μουσική περιπλάνηση, δημιουργούν ένα άλμπουμ με progressive αναμνήσεις, fm αναφορές και avant garde προσμείξεις. Σταθερή αξία.
SEMEN OF THE SUN - Radio Adult (Lab Records)**
H γενιά που μεγάλωσε με το grange στην Eλλάδα φαίνεται πως άργησε κάπως να μιλήσει. Δεν το κάνουν καθόλου άσχημα, έχουν ενέργεια, καλά υλικά, μας πάνε όμως –χωρίς ιδιαίτερο λόγο– καμιά 15αριά χρόνια πίσω, εκεί που υπάρχουν πια μόνο συντρίμμια κι ένα υπερεκτιμημένο μουσικό είδος που έχει περάσει στη λήθη.
