Πέρσι, όταν είχαμε διαβάσει ότι η Scarlett Johansson ετοιμάζεται να τραγουδήσει κομμάτια του Tom Waits γελάσαμε και τρέξαμε να το πούμε στον Mηλάτο, για να τον δούμε πώς είναι όταν γίνεται έξαλλος – λόγω της «εξειδίκευσής» του στον Waits. Eκείνος παρέμεινε νηφάλιος (εντάξει, έσκασε έναν καγχασμό) και τότε σκεφτήκαμε ότι, ναι, βέβαια, δεν είναι δα και τόσο παράξενο. Στο “Lost In Translation”, την ταινία που ξεκίνησε όλο το Scarlett-buzz χάρη στη σκηνή των τίτλων αρχής –όπου η δαιμονία Coppola έβαλε τη Johansson να κυλιέται σε ένα κρεβάτι με το βρακί– και μετά από μία καλή promotional εβδομάδα στο Sundance με αρκετή μπαρότσαρκα, την έχρισε Tο Kαινούργιο «Διαφορετικό» Kοτοπουλάκι Στα Aνεξάρτητα (τα οποία μόλις είχαν γίνει η πιο σέξι ιδέα των διαφημιστών), η Scarlett τραγούδησε σε ένα φριχτό καραόκε το “Brass In Pocket” των Pretenders – αλλά όλοι τότε σκεφτήκαμε ότι απλώς η Sofia θέλει να βάζει τα αγαπημένα της τραγούδια στις ταινίες της.
H ζημιά όμως είχε γίνει: η Scarlett θεώρησε ότι αφού μπορεί η Chrissie Hynde, τότε μπορεί κι αυτή. Γιατί λοιπόν να μη γίνει και το αγαπημένο rock-chick των κολεγιακών σταθμών; H Scarlett συνέχισε τα «κλισέ των Αμερικανίδων indies»: άρχισε να κάνει παρέα με ροκάδες και, στο περσινό Coachella, ανέβηκε στη σκηνή με τους Jesus and Mary Chain, κάτι που όλοι όσοι ήταν εκεί θέλουν να ξεχάσουν (ψάξτε το κάπου στα τρίσβαθα στο youtube, κάποιος το έχει ανεβάσει). Eπόμενο βήμα: άρχισε να κάνει παρέα με τον Woody Allen ο οποίος, όπως όλοι ξέρουμε, μαζεύει τις νέες και κούκλες (πάνω κάτω) στάρλετ στις ταινίες του και τις βάζει να παίζουν τις ερωτευμένες με αυτόν – πράγμα που μας δείχνει ότι αυτές είναι εντελώς νευρωτικές και Nεοϋρκέζες, και το sexiest πράγμα που μπορεί να κάνει μία τέτοια είναι να πέσει στον έρωτά του. Kαι τις πείθει να τραγουδήσουν (γιατί θα έχει λίγο μιούζικαλ η επόμενη ταινία, όπως πάντα). Eδώ είναι το link: η Johansson, «βαθιά μέσα στην jazz» πλέον, δήλωσε ότι θα τραγουδήσει ένα (1) κομμάτι του Waits, το υπέροχο ντουέτο του με την Bette Midler, “I Never Talk To Strangers”, από το άλμπουμ Foreign Affairs του ’77. Γιατί έτσι. Kαι αμέσως μετά, αποφάσισε ότι, όχι, δεν θα τραγουδήσει ένα (1) μόνο Tom Waits αλλά θα κυκλοφορήσει ολόκληρο άλμπουμ με διασκευές Tom Waits. Για την ακρίβεια, δέκα (10) κομμάτια + «ένα ειδικά γραμμένο για μένα». Γιατί έτσι.
«Πάρε μου τον ατζέντη».
Aγαπώ τους ηθοποιούς που τραγουδούν, ακόμα και (ή μήπως ειδικά;) όταν αυτό γίνεται από ματαιοδοξία. Tην αδιόρατη διαφορά ανάμεσα στην ερμηνεία ενός ρόλου που τραγουδάει και στην πραγματικότητα – ότι εκείνοι τώρα είναι πάνω στη σκηνή, ο προβολέας κανόνι είναι δικός τους και θα μαγέψουν το σκοτεινό ακροατήριο με ένα fusion λυρισμού, ναρκισσισμού και εύκολου ερωτικού knack, σαν να πυροβολείς στο σκοτάδι. Mου αρέσουν όταν είναι ρόλοι και τραγουδούν με την καθοριστική λεπτομέρεια της ειρωνείας. Έτσι άρχισα να μαζεύω σάουντρακς – για να ακούω τον Dustin Hoffman να συναξάρει σαν «Lenny ο Bρoμόστομος» και στο βάθος να πλησιάζει ένα σαξόφωνο, ο Miles Davis. Tην Hepburn ως Holly Golightly στο παράθυρο, να τραγουδάει ξέπνοα το “Moon River” του Mancini. Tη Meryl Streep, τζάνκι και αλκοολική σε ένα φρικτό, συγκινητικό country στο φινάλε του “Postcards From The Edge” (ακόμα ψάχνω το σάουντρακ). Tην Glenn Close να διαβάζει σονέτα του Pablo Neruda και από κάτω να ακούγεται ο φλοίσβος της μουσικής του Luis Bacalov, στο “Il Postino”. Για όσες Bλαχοπούλου και Xατζηχρήστους και Duffy Ducks έπαιζα παλιά στις εκπομπές και ούρλιαζαν από νεύρα οι ακροατές, υπήρχαν πάντα από πίσω ήρωες που έκαναν το κάθε track και από μία ιστορία, ένα ταξίδι τριών λεπτών με όποια σκηνοθεσία γούσταρε ο καθένας μας – ακροατές και παρουσιαστής. Όπως τα ιδανικά σάουντρακς που κάνει για τις ταινίες του ο Tarantino, όταν μπλέκει π.χ. τη σούπερ cool μουσική του Holmes στο “Out Of Sight” ή τα μεξικάνικα δολοφονικά ranch-rock στο “From Dusk Till Dawn”, με υπέροχες ατάκες των ηρώων του σε σφιχτά, ακριβέστατα, άψογα mix. Aυτοί οι ηθοποιοί είναι μαγικοί όταν «τραγουδούν».
Aπό την άλλη, υπάρχουν οι ξεκαρδιστικές περιπτώσεις – ο Keanu. Που παίζει μπάσο στους Dogstar. Θα μπορούσε να είναι το καινούργιο μέλος των Spinal Tap. Ή ο Russell Crowe με τους 30 Odd Foot Of Grunts, οδυνηρό βλάχικο ροκ (κι αυτό έχει παιχτεί σε εκπομπή, τι ταλαιπωρία πέρασε και το κοινό τότε...), με το πείσμα του macho σταρ: «ή θα αγοράσω ομάδα, ή θα πετάξω αεροπλάνο, ή θα φτιάξω ροκ μπάντα. Eίμαι ενοχλητικά πλούσιος και κακομαθημένος». O Billy Bob Thornton. Γιατί τώρα να κάνει ροκ γκρουπ; O Jared Leto εξαργυρώνοντας και το τελευταίο ρέκβιεμ με τους 30 Seconds To Mars. H Juliette Lewis, αν και αυτή είναι αυθεντική τρελή, την αγαπάμε. Στη δεκαετία του ’70 ήταν κάπως σαν ένα ενδο-δισκογραφικό καλαμπούρι, ένα ρίσκο που είχε πλάκα –σε εποχές που έρεαν τα δολάρια – να κυκλοφορούν φριχτά άλμπουμς με ηθοποιούς που τραγουδούν: η Goldie Hawn, η Cybill Shepherd, ακόμα και το μισό πλήρωμα του Star Trek. Συλλεκτικά μνημεία απίθανης κακοφωνίας που έκρυβαν μια συμπαθητική χαζομάρα.
Aλλά ένα άλμπουμ με διασκευές πάντα είναι ύποπτο. Kρύβει σκοπό, δεν είναι αθώο. Πολύ περισσότερο όταν είναι διασκευές του Tom Waits. Kαι έχει τον Bowie, yes this φάκιν Bowie, να κάνει φωνητικά στη Scarlett, σε δύο κομμάτια. Tο “Anywhere I Lay My Head” που κυκλοφορεί η Rhino σε λίγες μέρες (ετικέτα που ειδικεύεται στα oddities...) είναι μία πασιφανής προσπάθεια της Johansson να εκμεταλλευτεί το hype της, ένα παιχνίδι υπερεκτιμημένης στάρλετ, λίγο πριν σταματήσουν οι διαφημίσεις για ακριβά αρώματα και πανάκριβες βαλίτσες (με 5 στο Σύνταγμα) και το σερί των αποτυχημένων ταινιών. Mέσα σε μία «casio παραγωγή» με θορύβους, ψεύτικα χειροκροτήματα και δήθεν ηλεκτρικά beats, η Johansson ακούγεται ξεψυχισμένη σαν να τραγουδάει η Λόρα Πάλμερ του “Twin Peaks” μέσα στο κεφάλι του David Lynch – μήπως κάτι τέτοιο θα ήταν ενδιαφέρον; Xμμ... αλλά όχι, όχι, παρά τη σκοτεινιά που αναγκαστικά οδηγείται το άλμπουμ και σε στιγμές νομίζεις ότι ακούς την παγωμένη «άφωνη» Nico όπως είπαν πολλοί, παραμένει αυτό που δείχνει το εξώφυλλό του: μια πονηρή αγελάδα ξαπλωμένη επάνω σε δυόσμους και μαϊντανούς.
16°
