Μουσικη

Μουλάτου Αστάτκε: Αποχαιρετώντας τη σκηνή, αποχαιρετώντας την Αθήνα - 25 εικόνες

Ποιος είπε ότι δεν μπορεί να στηθεί πανηγύρι με Ethio Jazz;

Τάνια Σκραπαλιώρη
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Υπάρχουν κάποιες καλλιτεχνικές και μουσικές φυσιογνωμίες οι οποίες είτε λόγω των δεκαετιών που υπάρχουν στη μουσική, είτε των επιτευγμάτων τους, είτε της προσωπικότητάς τους, είτε (συχνότερα) λόγω όλων των ανωτέρω, έχουν εκείνο το ειδικό βάρος που τους επιτρέπει να το αποδεικνύουν σχεδόν «άμα τη εμφανίσει» χωρίς να χρειάζεται τίποτα άλλο, κανένα φτιασίδι, κανένα στολίδι, κανένα «killer marketing». Με το που βγαίνουν στη σκηνή μιλάει η ιστορία τους, και, το κυριότερο, μιλάει σε μια γλώσσα που μπορεί να καταλάβει ο ακροατής, όποια γλώσσα κι αν μιλάει ο ίδιος, απ’ όπου και αν προέρχεται. Ο κύριος Μουλάτου Αστάτκε, η σπουδαία αυτή μουσική προσωπικότητα από την Αιθιοποία, ο καταγεγραμμένος στη συλλογική μουσική συνείδηση ως «πατέρας της Ethio Jazz» είναι πολύ απλά μία από αυτές τις περιπτώσεις.

Το γνωρίζουν όλοι όσοι βρέθηκαν στα καθίσματα του Christmas Theater το βράδυ της περασμένης Τρίτης, στην εξ’ αναβολής από τον Σεπτέμβριο και το θέατρο Βράχων προγραμματισμένη στάση της αποχαιρετιστήριας περιοδείας του στην Αθήνα. Και αν τυχόν δεν το γνώριζαν από πριν, το έμαθαν πολύ καλά αν μη τι άλλο, όταν ο 82χρονος Αστάτκε τους έκανε να σηκωθούν ενθουσιασμένοι, χορεύοντάς τους κυριολεκτικά και εκστατικά σε μία οργασμική εκτέλεση του «Yegele Tezeta» που πολύ απλά δεν ήθελες να τελειώσει.

Πριν φτάσουμε εκεί είχε προηγηθεί μια χορταστική περιήγηση σε μεγάλες, κομβικές στιγμές του πυρηνικού έργου του Μουλάτου Αστάτκε, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 και το εμβληματικό «Mulatu of Ethiopia» στο σήμερα και στο σφράγισμα της παρακαταθήκης του «Mulatu Plays Mulatu». Ο Μουλάτου Αστάτκε, μια φυσιογνωμία σπάνιας ευγένειας πίσω από το βιμπράφωνο σε ρόλο λιτού ξεναγού στα μεγάλα διαμάντια που βγήκαν από τη δημιουργική του φύση, ενώ η σπουδαία του ορχήστρα ακολουθεί και απογειώνει τις εκτελέσεις με επίσης σπάνιο σεβασμό. «Dèwèl», «Nètsanèt», «Yèkatit», «Yèkèrmo Sèw» και φυσικά τη μουσική αυτοπροσωπογραφία του το «Mulatu» – a piece for himself, λίγο πριν το μεγαλειώδες encore του «Yegele» απαλευθερώσει τον κόσμο από τη σύμβαση των καθισμάτων του, με το κοντραμπάσο να γίνεται πανκ μπάσο και τον Mulatu να κάνει τους πάντες ό,τι θέλει με ένα απλό άγγιμα των κρουστών. Όλο το CT Theater όρθιο - όπως σπάνια έχει υπάρξει - να χοροπηδάει, να ποδοκροτεί, να επευφημεί, να δίνει στον Μουλάτου Αστάτκε τον αποχαιρετισμό που του αξίζει. Τον αποχαιρετισμό που αξίζει στις επτά δεκαετίες καριέρας ενός ανθρώπου που ήξερε πώς να μετατρέψει τη μουσική της χώρας του σε καύσιμη ύλη, για μια μουσική γιορτή διαρκείας για όλον τον κόσμο. Ποιος είπε ότι δεν μπορεί να στηθεί πανηγύρι με Ethio Jazz; Σίγουρα όχι ο Μουλάτου Αστάτκε.

Δειτε περισσοτερα