Geese: Ο Κέιβ, ο Μπουκόφσκι και ο δίσκος της χρονιάς από το συγκρότημα

Η ερώτηση της Marianne από το Haugesund της Νορβηγίας στα Red Hand Files του Νικ Κέιβ έρχεται ακριβώς τη στιγμή που προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω το «Getting Killed» των Geese, αυτόν που θεωρώ κορυφαίο δίσκο της χρονιάς. Και κάπου στο ενδιάμεσο σκάει στο μυαλό μου και ο Μπουκόφσκι.

Ενδεχομένως η ερώτηση της Marianne να είναι η πιο άκυρη, η πιο ατυχής που μπορεί να κάνει κάποιος στον Νικ Κέιβ. Παρ’ όλα αυτά η απάντηση έρχεται να μας αποζημιώσει για αρκετές βαρετές απαντήσεις που διαβάσαμε από τον Κέιβ τον τελευταίο καιρό. Τι ρωτάει όμως η Marianne; «Ποιο τραγούδι σου έρχεται στο μυαλό όταν νιώθεις πραγματικά χαρούμενος; Εννοώ, ανέμελος, γεμάτος ενέργεια, γεμάτος διάθεση για χορό, ευτυχισμένος». Ναι, εντάξει…

Ο Νικ Κέιβ έχει αρκετά χρόνια να κάνει σημαντικό δίσκο. Έναν δίσκο που θα μπει - όπως συνέβαινε στα 80s και τα 90s - χωρίς κανένα ερώτημα στη δεκάδα με τα καλύτερα της χρονιάς. Σίγουρα δεν είναι πλέον στην καλύτερη συνθετική του φόρμα. Ενδεχομένως να υπάρχει κι ένα ζήτημα συνεργασιών. Πάντα ο Κέιβ είχε έναν πολύ καλό συνεργάτη δίπλα του που έμοιαζε να μαζεύει και να καναλιζάρει τις καλύτερες συνθετικές συνθετικές ιδέες του. Όμως, ο Rowland πέθανε, o Mick συνταξιοδοτήθηκε, ο Blixa φόρεσε γυαλιά πρεσβυωπίας κι ο Warren δεν (πρέπει να) νιώθει και πολύ καλά. Δηλαδή, καθόλου καλά.

Όμως τη θέση του Νικ Κέιβ-συνθέτη, την έχει πάρει ο Νικ Κέιβ-performer (με τους Bad Seeds, με τον Colin Greenwood ή και ολομόναχος) κι ακόμα περισσότερο ο Νικ Κέιβ-αφηγητής, πράγμα που φαίνεται και στην πιο πρόσφατη ηχογράφησή του, αυτή για τα «Όνειρα Τραίνων» στο ομώνυμο τραγούδι του Bryce Dessner των National. Μ’ αυτή την τελευταία ιδιότητα - αφηγούμενος υπέροχα - απαντάει στη Marianne:

«Αγαπητή Marianne, σήμερα το πρωί, ξύπνησα στις πέντε, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ανησυχούσα σχεδόν για τα πάντα. Η νύχτα είχε παίξει το σκληρό της παιχνίδι, μετατρέποντας όλα τα καλά πράγματα της ζωής μου σε κακά, και το μυαλό μου ήταν γεμάτο από "τι θα γινόταν αν", "ναι, αλλά" και "τι θα γίνει αν συμβεί αυτό…". Βγήκα από το σπίτι για να μην ξυπνήσω τη Σούζι, φορώντας ένα χειμερινό παλτό επειδή η θερμοκρασία είχε πέσει και έξω έριχνε χιονόνερο. Περπάτησα μέχρι το πάρκο μέσα από το δάσος. Οι πάπιες έκρωζαν, οι αιγυπτιακές χήνες φώναζαν και οι κύκνοι φτερούγιζαν, τα φύλλα έπεφταν από τα δέντρα και ο ουρανός έμοιαζε με το μυαλό μου – μολυβής, άγριος και παγωμένος. Κάτω στη λίμνη, κατάλαβα ότι η θερμοκρασία του νερού είχε πέσει σημαντικά, γιατί μερικοί πρωινοί κολυμβητές στεκόντουσαν γύρω, τρέμοντας με το δέρμα τους κατακόκκινο από το κρύο. Έβγαλα τα ρούχα μου και πήδηξα μέσα, κολυμπώντας κατά μήκος της λίμνης με τον συνηθισμένο μου διστακτικό τρόπο, αφήνοντας το παγωμένο νερό να κάνει τη δουλειά του – δίνοντας νέο ρυθμό στη ροή του αίματος, καθαρίζοντας το σώμα, εκδιώκοντας τους πρωινούς δαίμονες. Βγήκα, ντύθηκα, τρέμοντας τόσο πολύ που με το ζόρι έδεσα τα κορδόνια των παπουτσιών μου κι ύστερα πήρα έναν καφέ και άρχισα να επιστρέφω από τον δρόμο του πάρκου. Έβαλα στα ακουστικά μου το νέο άλμπουμ των Geese, το "Getting Killed". Το πρώτο τραγούδι ξεκινά με τον Cameron Winter να τραγουδάει, με τον υπέροχο, μελαγχολικό του τρόπο "Προσπαθώ / Προσπαθώ / Προσπαθώ τόσο σκληρά" κι ένιωσα αυτές τις απλές λέξεις βαθιά στην ψυχή μου, γιατί όλοι προσπαθούμε, όλοι προσπαθούμε τόσο σκληρά, και όταν η μπάντα μπαίνει στο ρεφρέν –εννοώ, Θεέ μου, αυτά τα ντραμς– και ο Cameron Winter φωνάζει, ξανά και ξανά «Υπάρχει μια βόμβα στο αυτοκίνητό μου! Υπάρχει μια βόμβα στο αυτοκίνητό μου!» όλες μου οι ανησυχίες εξαφανίστηκαν. Οι ενδορφίνες που εκλύονται από το παγωμένο νερό, η μουσική που χτυπάει στο σώμα μου, η καφεΐνη, οι γαμημένες πάπιες και ο ουρανός που αναστατώνει ο Θεός – χωρίς «αν», χωρίς «ναι, αλλά», χωρίς «τι θα γινόταν αν», χωρίς σήματα κινδύνου, χωρίς τίποτα. Είμαι ευτυχισμένος, και αυτή η ευτυχία είναι απόλυτη και αδιαμφισβήτητη. Και νιώθω σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, ότι πηγαίνω στην όμορφη γυναίκα μου που ξυπνάει, αυτήν την καλύτερη μέρα της ζωής μου. Με αγάπη, Νικ».

To «Getting Killed» των Geese είναι από αυτούς τους δίσκους που σε μπερδεύουν σε πρώτη ακρόαση, που σου δίνουν την εντύπωση ότι συμβαίνει κάτι σπουδαίο εδώ, μόνο που εσύ δεν το πιάνεις και χρειάζεσαι δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, πέμπτη… εκατοστή ακρόαση μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι είχες πολλά χρόνια να ακούσεις τόσο σημαντικό δίσκο. Για να αποκρυπτογραφήσεις το «Getting Killed» ίσως χρειάζεται να έχεις ακούσει το πιο λιτό και πιο άμεσο «Heavy Metal», το προσωπικό άλμπουμ του τραγουδιστή της μπάντας, Cameron Winter, δίσκος που κυκλοφόρησε στα μέσα του Δεκέμβρη του 2024 και δεν πρόλαβε να μπει σε όλες τις λίστες με τα περσινά καλύτερα της χρονιάς. Ο Cameron Winter στα 23 του είχε ήδη κυκλοφορήσει με τους Geese δύο άλμπουμ κι ένα EP, που ήρθε το 2018, όταν ήταν μόλις δεκαέξι ετών. Το καινούργιο τους, το «Getting Killed» μοιάζει να προϋποθέτει το «Heavy Metal», ένα είδος δεύτερου προσωπικού δίσκου για τον Cameron, αυτή τη φορά όμως με full ηλεκτρική μπάντα. Το συγκρότημα έρχεται από το Brooklyn, οπότε οι επιρροές από Velvet Underground και Television πρέπει να θεωρούνται δεδομένες. Δίπλα σ’ αυτές έρχονται όμως να προστεθούν οι Radiohead, ειδικά σε κάποιες από τις μελωδίες των φωνητικών του Cameron, ο Κερτ Κομπέιν, όπως ούρλιαξε στο κλείσιμο του «Where Did You Sleep Last Night» και οι Butthole Surfers, όταν το παίξιμο της μπάντας γίνεται abstract και οι ρυθμοί διαβολεμένα παράξενοι.

Είναι απόλυτα κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους ο Κέιβ ταυτίζεται με τα ουρλιαχτά του Cameron Winter στο τραγούδι που ανοίγει το «Getting Killed», το «Trinidad». Ενδεχομένως του θυμίζουν τον εαυτό του όταν φώναζε «Release The Bats, Release The Bats» ή ακόμη περισσότερο όταν αναρωτιόταν «What’s In The Room, What’s In The House?» Στο «King Ink» με τους Birthday Party. Στο «Trinidad» τα πράγματσ γίνοναι πολύ πιο άσχημα από το «There's a bomb in my car»: «My son is in bed/ My daughters are dead / My wife's in the shed / My husband's burning lead / The rest are force fed / Or else baked into bread / And nothing's been said / For four and a half days / When the light turns red, I'm driving away». Τόσο καλά…

Κι αν ο Cameron Winter μπαίνει στο σκηνικό του «I Try Hard», φράση με την οποία οποία μασάει και ο Κέιβ, έρχεται από την άλλη άκρη της Αμερικής ο Charles Μπουκόφσκι να φωνάξει μέσα από τον τάφο του εκείνο το εμβληματικό «Don’t Try»! Βέβαια για τον Hank Chinaski, το μυθιστορηματικό alter ego του Μπουκόφσκι, το να «μην προσπαθείς» δεν σημαίνει να μην κάνεις τίποτα. Σημαίνει απλά «να μην προσπαθείς με το ζόρι», «να μην πιέζεις κάτι που δεν προκύπτει βαθιά από μέσα σου». Ο Winter και ο Κέιβ έχουν τρελό θέμα με το ζήτημα της προσπάθειας αν και βρίσκονται σε δυο πολύ διαφορετικά σημεία: ο Winter με τους Geese ξέρει καλά ότι αν δεν προσπαθήσει σκληρά, δεν θα μπορέσει να βγει στον αφρό, δεν θα μπορέσει να ξεχωρίσει από αυτό το χάος των άπειρων μουσικών και συγκροτημάτων που σκάνε καθημερινά στη Νέα Υόρκη και παντού στον κόσμο. Όσο για τον Κέιβ, ψυχανεμίζεται ότι αν δεν προσπαθήσει με όλες τους τις δυνάμεις για τελευταία φορά τώρα, θα έρθει η στιγμή που θα είναι αναγκασμένος να μετατραπεί σε γραφικό αναμαλλιασμένο γέρο που κάθεται μέρα-νύχτα σε μια γωνιά και λέει ιστορίες. Η συνάντησή τους, στην απάντηση του Κέιβ στη Marianne από τη Νορβηγία κι εκείνη η σφήνα από Μπουκόφσκι, νιώθω να φωτίζει έναν υπόγειο κόσμο που μένει συχνά απαρατήρητος, είναι όμως υπαρκτός και βασανιστικός για κάθε μουσικό, για κάθε πραγματικό καλλιτέχνη.