Διονύσης Σαββόπουλος: SMS στο κινητό

Εν τω μεταξύ, όλη η βδομάδα μου είναι αφιερωμένη στον Διονύση Σαββόπουλο, διαβάζω τα πάντα (μερικά υπέροχα) ακούω, βλέπω τα πάντα. Δεν συμφωνώ ακριβώς με τον –συγκινητικότατο, υπέροχο– Αλκίνοο: δεν ένιωσα ποτέ να με μπερδεύει ο Σαββόπουλος, να μην μπορώ να τον καταλάβω, από το «Φορτηγό» και τη  «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» ως τους  «Κωλοέλληνες», τα  «Τραπεζάκια έξω», τις «γραμμές μας που αποτύχαν» και «τον παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην Τουρκοκρατία», ήταν πάντα κρυστάλλινο αυτό που μου μετέδιδε. Κι ένιωθα πάντα πως με βάθαινε, σαν ψυχή και σαν ματιά στον κόσμο, στον εαυτό μου και τη χώρα μου. Ακόμα κι όπου διαφωνούσα, ήταν τέτοια η ζεστασιά και τόσο το φως που παρήγαγε, που με οδηγούσε να σκέφτομαι, να ψάχνω έξω από το όριο της δικής μου πεποίθησης και να καταλαβαίνω τι εννοεί, να βλέπω αυτό που βλέπει. Και να με φωτίζει κι εμένα. Νιώθω πως το ίδιο έκανε σε χιλιάδες ανθρώπους –κι αυτό είναι ένα νήμα που μας συνδέει μεταξύ μας άρρηκτα– αναγνωριζόμαστε.
Αυτό το νήμα είναι ένα ακόμη δώρο του.

[Λίγο πριν ολοκληρωθεί το αφιέρωμά μας στον Διονύση Σαββόπουλο, είχαμε ζητήσει από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη να γράψει ένα μικρό κείμενο.
Μέσα σε μια εβδομάδα γεμάτη γυρίσματα, πρόβες και παραστάσεις, μας έστειλε αυτό το μήνυμα στο κινητό – από μια εσωτερική ανάγκη, όπως είπε, να μοιραστούμε κάτι για τον Σαββόπουλο.
Όταν το διάβασα, του είπα: «Να το βάλουμε στο αφιέρωμα; Είναι ωραίο!»]