Αριάδνη Λουκάκου: Ο Διονύσης Σαββόπουλος στο στούντιο

Το στούντιο ήταν σε αναβρασμό, ο Νικόλας με τους βοηθούς του έκαναν τις τελευταίες διορθώσεις στα φώτα, η Ειρήνη περνούσε τα διορθωμένα κείμενα στο autocue, η Μελίνα είχε την κλακέτα έτοιμη για την πρώτη λήψη. Όλοι περιμέναμε την άφιξη του Σαββόπουλου με αγωνία.

Έφτασε, κομψός, ελαφρώς καταπονημένος, αλλά με αυτή τη γνωστή λάμψη στα μάτια, μίλησε λίγο για τις λεπτομέρειες με τον Παύλο Τσίμα, τη μάνατζερ και φύλακα-άγγελό του Ελένη Καλέση, αστειεύτηκε με τον Αλέξη Κυριτσόπουλο, φόρεσε το μικρόφωνο και έκατσε στο σκαμπό με την κιθάρα παρά πόδας.

Ένας προβολέας έπεσε πάνω του, ο Αντρέας έδωσε το σύνθημα κι εκείνος άρχισε να μιλάει. Και τότε όλοι χαθήκαμε μέσα στα λόγια του, τον είδαμε να γίνεται ο νεαρός που το σκάει από το σπίτι για να πάει στην Αθήνα, ο επαναστατημένος καλλιτέχνης που ψάχνει να βρει τον δρόμο του και τον εαυτό του, ξεχάσαμε πού ήμασταν και βρεθήκαμε μαζί του σε μια συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, σε μια μπουάτ, σε ένα φορτηγό με προορισμό απροσδιόριστο, κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία.

Για άλλη μια φορά, όπως τόσες άλλες, που τον είχαμε δει στη σκηνή ή τον ακούγαμε να συνοδεύει με τα λόγια και τη μουσική του διάφορες φάσεις της ζωής μας, μαγευτήκαμε. Είχε κάτι μαγικό ο άνθρωπος αυτός, έναν τρόπο να βάζει σε λέξεις αυτά που σκεφτόμαστε, να τους δίνει σχήμα και μορφή, και να ακουμπάει κατευθείαν στο συναίσθημά μας, να μπαίνει κάπου πολύ βαθιά και να κάθεται εκεί, για να ανακαλούμε φράσεις και μελωδίες του, όποτε τις έχουμε ανάγκη.

Αυτή την εικόνα κρατάω από τον Σαββόπουλο, για μένα θα είναι πάντα εκεί, φωτισμένος από αυτόν τον προβολέα, με την κιθάρα του, τις ιστορίες του και τη βαθιά, βραχνή φωνή του.