Μα τι το ωραίο βρίσκουν τα παιδιά μας στους Σάμπατον;

Βρέθηκα τις προάλλες σε παρέα «σοβαρών μεταλλάδων» και όταν έπεσε στην κουβέντα η μπάντα των Sabaton με αφορμή τον νέο τους δίσκο, οι περισσότεροι άρχισαν να τραγουδάνε κοροϊδευτικά κάποια από τα γνωστά τραγούδια τους με την actually αστεία προφορά του τραγουδιάρη και να κάνουν ρομποτικές κινήσεις στρατιωτικού χαρακτήρα. Μετά τα πρώτα λεπτά αμηχανίας από το παραγόμενο cringe, συνειδητοποίησα πως πλάκα-πλάκα μια χαρά είχαν ακούσει τα φιλικά κλγδ τα χαζοτράγουδα των στρατόκαβλων Σουηδών και ένιωθα πως υπήρχαν ψήγματα συμπάθειας εκ μέρους τους, για την καλλιτεχνική πρότασή τους. Κακά τα ψέματα, ζούμε τις μέρες που αυτό το πράγμα είναι μια από τις σημαντικότερες heavy metal μπάντες και ενώ κανονικά δεν κρίνω, η ανάγκη για την Σωτηρία με υποχρεώνει να εκθέσω μια άποψη περί του φαινομένου. Ενώ σαν γεγονός θα έπρεπε να μας προβληματίζει σοβαρά για την αισθητική μας, τελικά αποδεικνύεται πως το κοινό έχει ψηθεί σε εκπληκτικό βαθμό να καταναλώσει χαμηλής ποιότητας power metal, ακόμα και ως κακόγουστο αστείο. Και κάπου εδώ αρχίζω να λέω κάποια καλά λόγια για τους Manowar και καταρρέει όλη μου η περσόνα. Ευτυχώς δεν θα το κάνω και θα πάω κατευθείαν στην σύντομη ανάλυση του φαινομένου.

Sabaton - Ένα τανκ που πηγαίνει μόνο μπροστά

Η επιτομή του κακού war metal. Εμβατηριακό mid-tempo power metal που μπορεί να ακουμπήσει και το συμφωνικό όταν θέλει να προσθέσει μελωδίες, με όλη την ραχοκοκκαλιά της πρότασης να είναι η τραγουδιστή απαγγελία των στίχων από την τραχιά φωνή του Joakim Brodén, ενώ από πίσω παιανίζει συνήθως ένας σταθερός ρυθμός από «τσαγκ τσαγκ ντούπα ντούπα». Αν προσπεράσουμε την εκφορά της αγγλικής με μια επιτηδευμένα εκνευριστική προφορά, το ακόμα πιο ενοχλητικό είναι πως τα φωνητικά είναι τίγκα πειραγμένα ώστε να ακούγονται υπέροχα. Θα μπορούσα να συγχωρήσω τον παράγοντα φωνητικά, αν οι συνθέσεις είχαν κάποιον έστω ισχνό παλμό της δυναμικής. Αν έστριβαν λιγάκι. Όμως για τους Σάμπατον υπάρχει μόνο η ευθεία. Το τανκ δεν στρίβει, πάει μόνο μπροστά. Δεν θυμάμαι να έχω ακούσει πάνω από πέντε συνθέσεις που να με έκαναν να επιστρέψω και να είστε σίγουροι πως έχω επιστρέψει σε πολύ χειρότερα πράγματα από τους Sabaton. Η μηδενική ανοχή σε διαφοροποιήσεις τους έχει μετατρέψει στην πιο προβλέψιμη μπάντα που υπήρξε ποτέ σε τέτοιο επίπεδο και είμαι σίγουρος πως αυτό μόνο στην εποχή του doom scrolling θα μπορούσε να συμβεί. Αρχίζω να αμφιβάλλω αν δείχνει κάποιος πραγματικό ενδιαφέρον στην μουσική, ή απλά θέλει ένα μουσικό χαλί για το concept.

Το Concept

Οι τύποι κάνουν το ίδιο πράγμα από το 2005 χωρίς να αλλάξουν χιλιοστό από το concept τους. Ο πόλεμος και η ιστορία είναι το thing τους με αυτό να σημαίνει πως για 11 δίσκους έχουν αρμέξει σχεδόν κάθε πτυχή της ανθρώπινης βλακείας. Σε αντίθεση με άλλες μπάντες, να παραδεχτούμε πως οι Sabaton είναι απόλυτα συνεπείς και έχουν ασχοληθεί όσο λίγοι με την φάση τους. Έχουν ξεθάψει κάθε μάχη, κάθε χώρα που τσαμπουκαλεύθηκε με άλλη χώρα, έχει γράψει για τους 300, για τον πρώτο παγκόσμιο, για τον δεύτερο παγκόσμιο, για το Ιράκ, το Ισραήλ, τον Ναπολέοντα, τους Ινδιάνους, δεν υπάρχει αιματοχυσία εκεί έξω που να μην ασχολήθηκαν οι Σάμπατον. Και το περίεργο είναι πως φαίνεται να μην παίρνουν καμία θέση επί των πολιτικών θέσεων των αντίπαλων στρατοπέδων. Οι πόλεμοι απλά συμβαίνουν και την πληρώνουν οι απλοί στρατιώτες. Δίκιο έχουν σε αυτό. Μπορεί και όχι. Οι ίδιοι δηλώνουν λάτρεις της ιστορίας και μόνο, ενώ εσχάτως επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία πως είναι απόλυτα κατά του πολέμου και δεν έχουν καμιά πρόθεση να γίνει η μουσική τους ένα απέραντο λιβάδι όπου βοσκάνε κλγδ που απολαμβάνουν το war glorification. Βέβαια, αυτό ακριβώς συμβαίνει, όμως η μπάντα δεν το θέλει. Θέλει μόνο τα γκαφρά που προκύπτουν από αυτήν την απλή παρεξήγηση. It’s not the same. Σε κάθε περίπτωση, εμείς πιστεύουμε τους Σουηδούς γιατί φαίνονται μια χαρά παιδιά.

Η κληρονομιά

Κάθε συγκρότημα που φτάνει σε επίπεδο headliner μεγάλου φεστιβάλ αφήνει πίσω του κάποιο legacy, που θα ακολουθήσουν κάποιες άλλες μπάντες κ.ο.κ. Ας ελπίσουμε πως η επίδραση τους θα είναι η μικρότερη δυνατή, αν και δεν το βλέπω, όσο κακές μπάντες όπως οι Gloryhammer ή οι Wind Rose γνωρίζουν επιτυχία. Είναι ξεκάθαρο πως το κοινό θέλει το metal του όσο πιο απλό γίνεται. Εσχάτως, σε αυτή την λούμπα έχουν πέσει μεγάλες μπάντες που πάντα είχαν ανανεωτικές προτάσεις στην καριέρα τους γκουχου γκουχου ροτινγκ κραιστ γκουχου γκουχου. Ένα σκουπιδάκι κόλλησε στον λαιμό μου. Εκεί που οι Sabaton θριαμβεύουν είναι οι συναυλίες τους. Τα shows τους περιλαμβάνουν σοβαρά θεατρικά σκηνικά, bam boom, στολές, ενώ είμαι σίγουρος πως στο μέλλον θα προστεθούν παρελάσεις ενώ από πάνω μας θα πετούν μαχητικά αεροπλάνα. Αυτό που θα ήθελα να παραδειγματιστούν οι νεότερες μπάντες από τους Σουηδούς, είναι η πίστη στο concept. Οι μονοθεματικές μπάντες δεν είναι κάτι κακό, όσο αυτό δίνει τροφή στο να εξελίσσεται ο παράγοντας «σύνθεση». Και αυτό δεν συνέβη ποτέ με τους γλυκούληδες. Εάν θέλετε να ακούσετε καλό power metal, που θα μιλάει και για πόλεμο και για ιστορία και θα στρίβει, από κάτω σας έχω την μπάντα και τον δίσκο που πρέπει να τσεκάρετε asap.

1000+1 album που πρέπει να ακούσεις για να σωθείς

#741 Judicator - Sleepy Plessow

Με τους Blind Guardian στο προσκεφάλι τους, οι Αμερικανοί Judicator εξηγούν με έξυπνο τρόπο στον κόσμο, πως το power metal μπορεί να μην είναι το πιο cringe μεταλ υποείδος. Στο μόλις δεύτερο album τους πιάνουν μια από τις κορυφές του είδους και από τότε παραμένουν σε ανοδική τροχιά όσον αφορά την πλήρως underground υπόστασή τους. Με refrain που δύσκολα ξεχνιούνται και εύκολα τραγουδιούνται, με συνεχείς αλλαγές ρυθμών, μεταλλική δυναμική που θυμίζει έντονα καλά '90s και ζεστή παραγωγή που δεν γυαλίζει αλλά μυρίζει υπόγα, το «Sleepy Plessow» εξερευνά την ζωή του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου χωρίς να βαρεθείς ούτε μισό δευτερόλεπτο. Στο πούλησα; Ναι, στο πούλησα.