Μόνο Maiden: Αυτή η μάστιγα

Πρέπει να έχουν περάσει 4-5 χρόνια από την τελευταία φορά που γράφτηκε άρθρο για το φαινόμενο του «Μονομεηντενισμού» και θεωρώ πως ήρθε η ώρα για μια επανάληψη, μιας και τα χαρμόσυνα νέα της επιστροφής της βρετανικής heavy metal μπάντας στο ΟΑΚΑ έχουν κατακλύσει το ελληνικό ίντερνετ. Οι Iron Maiden διαχρονικά παραμένουν η πιο αγαπημένη μπάντα των εγχώριων μεταλλάδων, κάτι το οποίο θα αποδειχθεί και τις επόμενες μέρες, αφού το διαφαινόμενο sold out – απάντηση στο αντίστοιχο των Metallica θα αποτελέσει πειστήριο αφοσίωσης και έμπρακτης απόδειξης της αγάπης των μονομεηντενάδων για τα ινδάλματα τους. Ποιοι κρίσιμοι παράγοντες έχουν συνδράμει σε αυτήν την αγάπη; Τι υφέρπει πίσω από την απολυτότητα της δήλωσης ΜΟΝΟ ΜΕΗΝΤΕΝ; Πόσο μέηντεν μπορεί να αντέξει ένας μέσος άνθρωπος στην ζωή του; Είναι μεταδοτική η ασθένεια αυτή; Πολλά ερωτήματα θα τεθούν, ελάχιστα θα απαντηθούν, εδώ είμαστε για να εξετάσουμε κάθε πτυχή του φαινομένου.

Ο Τάκης ο Τρούπερ

Πολλά άλλαξαν στην ψηφιακή εποχή. Εκατοντάδες βινύλια χώρεσαν μέσα σε μικροσκοπικά mp3 players, τα μπιλιαρδάδικα κλείστηκαν σε forum και ψηφιακά καφενεία, ενώ τα ευφάνταστα παρατσούκλια έγιναν nicknames. Όμως ο Τάκης ο Trooper παρέμεινε άφθαρτος από τον χρόνο κάτι σαν τον μαρμαρωμένο βασιλιά και η υπερδύναμη που εκπορεύεται από την τεράστια αγάπη του για τους Iron Maiden τέθηκε για πάντα δίπλα στο μικρό του όνομα. Οι ταλαντούχοι Βρετανοί, γράφοντας τραγούδια σαν το "The Trooper" έκλειναν το μάτι σε κάθε πιτσιρικά εκεί έξω: «Ακούγοντας την μουσική μας, μπορείς και εσύ, να είσαι ένας Clansman, ένας Assassin, ένας Fugitive, ένας Mercenary, ένας Nomad» και η λίστα δεν τελειώνει. Οι ύμνοι προς τον άγνωστο ήρωα τοποθετούνται διαλεκτικά με τρόπο τέτοιο που θα μπορούσε οποιοσδήποτε να ταυτιστεί. Η αμεσότητα των στίχων (κυρίως του Steve Harris) και η απλοϊκή νοηματοδότηση βασικών εννοιών ήταν ο κύριος παράγοντας που βοήθησε το concept των Maiden να χτίσει δεσμούς με τον πολύ κόσμο. Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι ο Τρούπερ, αρκεί να αγαπάμε τόσο τους μέηντεν, όσο ο Τάκης. Αλλά και ο Τάκης, πλέον δεν είναι μόνος του. Απλός στρατιώτης στο τάγμα των μονομεηντενάδων, θα εφορμήσει ενάντια σε καθετί που θα απειλήσει την αγάπη του για τους Maiden. Το φανμποηλίκι in its purest form.

Πώς να κρυφτείς από τον Eddie, έτσι και αλλιώς τα ξέρει όλα

Οι Maiden ήταν πάντα εκπληκτικοί στο να ντύνουν με μουσική κάποιες φοβερές ιστορίες. Μύθοι όπως αυτός του Δαίδαλου και του Ίκαρου, ιστορικά πρόσωπα σαν τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Τζένγκις Χαν και βιβλία όπως το "Lord of the Flies" του William Golding ή το "Dune" του Frank Herbert έγιναν θρυλικά τραγούδια, δημιουργώντας τον δικό τους παράλληλο μύθο. Οι χατζημεταλλάδες ανά τον κόσμο έγιναν κοινωνοί των γνώσεων που συνάρπασαν τους αγαπημένους τους μουσικούς και αυτός είναι ένας ακόμα παράγοντας που ενισχύει τον δεσμό. Καλές και άγιες οι λυρικές ή αφηρημένες στιχουργίες αλλά οι by the book εξιστορήσεις είναι ακόμα καλύτερες όταν το κοινό σου αποτελείται από παιδιά ή από μεγάλους που θέλουν να παραμείνουν παιδιά. Και ακριβώς σε αυτό το τελευταίο στοιχείο έρχεται ο κύριος Eddie να αποτελειώσει την όποια επαφή με την πεζή πραγματικότητα. Το ζόμπι μασκότ της μπάντας που μεταμορφώνεται ανάλογα με την ιστορία του εκάστοτε τραγουδιού ή του δίσκου, ήταν το fatality move των Maiden στην ενηλικίωση κάθε μονομεηντενά. Όσο και αν το πολεμάς αυτό επανέρχεται, δεν μπορείς να ξεφύγεις από την περιέργεια σου για το πως θα επιστρέψει ο Eddie. Κάτι σαν τον Καραγκιόζη, ο οποίος ανάλογα το χωριό και την εποχή επέστρεφε σαν φούρναρης, ελαιοχρωματιστής, παγωτατζής, επιστήμονας, οδοντίατρος κτλ. Μπορείτε να κάνετε και μόνοι σας τις συνδέσεις της λαϊκής τέχνης με τους Maiden, δεν χρειάζεται να σας τα δίνω μασημένα.

Το Δημόσιο της Χέβι Μέταλ

Καλά τα είπαμε για τις ιστοριούλες και τα μίκι μάο αλλά οι Μέηντεν μουσικά είναι πολλά περισσότερα. Καταρχήν να παραδεχτούμε όλοι μαζί πως για άπειρο κόσμο η μουσική τους είναι συνώνυμη του αυθεντικού heavy metal. Του τρου χέβι μέταλ, για να μιλάμε την ίδια γλώσσα. Ο συνδυασμός κλασικού ροκ (ας το οριοθετήσουμε εκεί που εδράζουν οι UFO, οι Wishbone Ash, οι Deep Purple και οι Rainbow) και punk (ο Steve Harris ούτε να ακούσει για την σύνδεση αλλά αυτιά έχουμε και ακούμε) έδωσε στους Maiden μια παρθένα παλέτα για να βάψουν όπως αυτοί ήθελαν τις εικόνες του μυαλού τους. Μοναδικός ήχος που εξελίχθηκε αρκετά μέχρι και τα τέλη των '80s με αποτέλεσμα να δώσει ένα ανεπανάληπτο σερί δίσκων. Από τότε μέχρι και σήμερα η μπάντα κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, με μηδενικό ρίσκο και ελάχιστες διαφοροποιήσεις. Το marketing προοδεύει, οι Maiden προσθέτουν κάθε χρόνο χιλιάδες fans, δεν χάνουν απολύτως κανέναν, γιατί μένουν πιστοί στην συνταγή, σαν την Coca Cola. Που και αυτή ρε παιδί μου έχει βγάλει κάτι μλκιες με κεράσι ξέρω’γω που δεν πίνεται με τίποτα, οι Maiden δεν καλούν ούτε μισό guest να συνεισφέρει στη φασούλα τους, απορώ ειλικρινά γιατί δεν έχουν βαρεθεί επί 30 χρόνια να ανακυκλώνουν τις ίδιες ιδέες. Οι μονομεηντενάδες ίσως βγάζουν αναφυλαξία με την παραπάνω δήλωση, όμως είναι η πικρή αλήθεια, στην οποία μάλιστα συνηγορεί και η ίδια μπάντα, αφού στις συναυλίες τους όλο αυτόν τον καιρό δεν έχει εισχωρήσει μακροπρόθεσμα στον κύριο κορμό του setlist (ναι αυτά που παίζουν και ξαναπαίζουν) ούτε μια σύνθεση από τα ‘00s και μετά. Αυτή η δημοσιο-υπάλληλίστικη νοοτροπία συναντιέται αρκετές φορές στον χώρο του metal και συνήθως αποτελεί αντανάκλαση του «πιστού κοινού και των απαιτήσεων του». Κανείς δεν θέλει να δυσαρεστήσει τις ορδές των μονομεηντενάδων και η εμπορική κατηφόρα της μπάντας στα χρόνια του Blaze Bayley μάλλον δεν άρεσε σε κανέναν. Η καλλιτεχνική στασιμότητα και η «μη νέα πρόταση» αντικαταστάθηκαν από φοβερά show και αυτό αρκεί για τα εκατομμύρια φίλους της μπάντας. Η συνάντηση των μονομεηντενάδων με τους Maiden στα γήπεδα αυτής της Γης ανανεώνει το μεγαλείο της μπάντας και του κοινού της και ποιος είμαι εγώ να κρίνω την υγεία αυτής της σχέσης; Εγώ το μόνο που κάνω είναι να προετοιμάζω τον κόσμο για την Σωτηρία του, οπότε ρίχνεις ακρόαση στο τεμάχιο από κάτω, ώστε να κάνω και εγώ την δουλειά μου.

1000+1 album που πρέπει να ακούσεις για να σωθείς

388 Blood Ceremony - Living with the Ancients

Ακριβώς δίπλα στους αδικοχαμένους The Devils Blood και τους Witchcraft βρίσκεις τους Καναδούς Blood Ceremony που ξεκίνησαν με αρκετά πιο classic rock ήχο, φοβερά πλήκτρα και ένα sophomore δίσκο που μέχρι σήμερα αποτελεί μνημείο του occult revival που άκμασε και πέθανε πρόωρα την προηγούμενη δεκαετία. Το Living with the Ancients είναι το album που ακούμε την Alia O'Brien σε organ, φωνή και φλάουτο να οργιάζει σε κάθε μα κάθε κομμάτι, γεγονός που δυστυχώς δεν επαναλήφθηκε με την ίδια συνέπεια. Αν και οι doom ρυθμοί στις κιθάρες μπορεί να σε μπερδέψουν λιγάκι για το ύφος του δίσκου (δεν είναι metal για μένα), όλο το ζουμί είναι οι folkish μελωδίες της τύπισσας (η οποία έχει και διδακτορικό στην εθνικομουσικολογία).