Ρε σεις, υπήρχε αγάπη στα 90s

Το 1990 απέχει από το σήμερα σχεδόν το ίδιο με το 2070… Λατρεύω τα 90s για τη μουσική τους. Και την ξένη και την ελληνική. Στην Ελλάδα γιγαντώθηκε το «ελληνικό ροκ» και τα συγκροτήματά μας γέμιζαν συναυλιακούς χώρους και γήπεδα. Στην Αμερική το grunge έσωσε την τιμή των όπλων και ήταν η τελευταία μεγάλη μουσική επανάσταση. Στην Αγγλία το brit pop μας άφησε μνημειώδη αριστουργήματα.

Θυμάμαι το σχολείο μου. Κυψέλη, 15ο. Τρυφερό και άγριο μαζί. 5ήμερη στη Ρώμη και μπάσκετ στο προαύλιο. Καθηγητές φοβεροί αλλά και κάποια καθάρματα, ποιος ξέρει πώς είχαν διαλέξει αυτή τη δουλειά. Γκρίζο προκάτ κτίριο. Είχα και φίλους Αλβανούς. Η πρώτη γενιά με τα παιδιά της. Έμεναν στα παλιά υπόγεια, που το ’60 στέγασαν τους νησιώτες – τους εσωτερικούς μετανάστες της παλιάς εποχής.

Θυμάμαι τον Σιδηρόπουλο. Αμυδρά. Δεν έζησε στα 90s, αλλά στα προβάδικα της Κυψέλης όλα τα μαθητικά συγκροτήματα ξεκινούσαμε να παίζουμε με το «69» και τον «Μπάμπη τον Φλου». Θυμάμαι το Voices στη Θύρας, κοντά στα μπουρδέλα της Φυλής, και το θρυλικό Ηχουργείο στην Κυψέλης. Μας χρέωνε τα πάντα ο Μηλιώνης, ακόμα και τις μπαγκέτες, αλλά χαλάλι του.

Κάθε Σάββατο πρωί προσκύνημα στο Μετρόπολις. Καθόμουν με τις ώρες. Και στο τέλος, αν είχα χαρτζιλίκι, αγόραζα ένα cd.

Το ’92, στα 15 μου, ένας ξάδερφος μου έδωσε μια κασέτα με τον δίσκο των Στέρεο Νόβα. Σοκ. Και μετά η Γιάννα (πού να είναι τώρα) μου μίλησε για τα Σπαθιά. «Αδρεναλίνη». Χαμός. Εν τω μεταξύ ήμουν φλώρος του Ωδείου, αλλά τρελάθηκα με τις Τρύπες και τα Σπαθιά. «Δεν χωράς πουθενά». Θυμάμαι το τελευταίο τους live στο ΑΝ – νομίζω 1999 ή 2000. Και μετά Κρίνα και Ρεύματα. Αθηναίοι αυτοί. Τους λατρέψαμε! Μια από τις πιο συγκλονιστικές συναυλίες που έχω παρακολουθήσει ήταν σε μια φοιτητική εστία, νομίζω στα Πατήσια, που έπαιξαν και τα Κρίνα και τα Υπόγεια. Μετά κάηκε το σύμπαν.

Τα 90s δεν τα θυμάμαι γραμμικά. Είναι σαν να τα κοιτάω από καλειδοσκόπιο. Κιτς γκλαμουριά, Κωστόπουλοι, αλλά και αριστουργηματικοί καλλιτέχνες ξεπηδούσαν με έναν άναρχο τρόπο. Φοράγαμε Μartens (εγώ για να ψηλώσω λίγο) και μπουφάν φλάι, με πορτοκαλί φόδρα. Τα χτυπάγαμε στους τοίχους για να μη φαίνονται καινούργια.

Τηλεόραση άθλια – αλλά μάλλον πάντα έτσι θα ’ναι. Όμως στο λύκειο φτιάξαμε συγκρότημα με τον Δημήτρη και κάποια παιδιά από το μουσικό Παλλήνης. Μας έλεγαν Αρριβίστες και πήγαμε στην εκπομπή Jeronimo Groovy. Ευτυχώς δεν την έχει κανείς. Χάρτινο εισιτήριο, τρένο και τρόλεϊ. Από τότε σιχαινόμουν τα λεωφορεία. Προτιμούσα ΗΣΑΠ και ΗΛΠΑΠ. Στεναχωριέμαι που καταργούνται. Δεν θα ξαναπάρω το 5 για να γυρίσω όλη την Αθήνα. Ή το 4 και το 9 για να πάω στο σπίτι της Έλενας στο Γαλάτσι. Πρώτος έρωτας στα 90s και στο πάρτι χορεύαμε το «Wind of change» σαν μπλουζ. Δισκάδικα είχε και στην Κυψέλη, 4 ή 5. Έχει μείνει ένα! Και το έχει ο Γιώργος ο συμμαθητής μου, που από τότε άκουγε ωραίες μουσικές.

Τα Φώτα που Σβήνουν τα φτιάξαμε στη Φολέγανδρο το ’97. Φάμελλος και Ποδηλάτες, που τους λατρεύαμε. Ο Φάμελλος έγινε ο παραγωγός μας. Πιο πριν παίζαμε στο ΡΟΔΙ στα Εξάρχεια, για 5000 δραχμές το άτομο. Κάθε μέρα live. Τώρα είναι προποτζίδικο ή κάτι τέτοιο.

Τα ραδιόφωνα τότε ήταν σοβαρά. Μελωδία, Δεύτερο, Σταθμός (μετά έγινε Δίεση) και Τζαζ fm. Θυμάμαι να μαζευόμαστε σε σπίτι που νοίκιασα με τον Μήτσο ώστε να ακούσουμε για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο το «Φεύγει η ζωή», Μάιος του ’99. Έλεος με τη νοσταλγία ναι, αλλά, ρε σεις, υπήρχε αγάπη στα 90s.

Δεν έχω πολλές φωτογραφίες από τότε. Δεν είχαμε ίντερνετ, μέσα δικτύωσης και κινητά. Τουλάχιστον οι τότε νέοι δεν είχαμε. Θυμάμαι τα καρτοτηλέφωνα, τα σχολεία μας και τις τσάντες που γράφαμε με μπλάνκο ονόματα από τους μουσικούς μας ήρωες. Θυμάμαι το χρηματιστήριο, την τρέλα και το Μοναστηράκι, που πηγαίναμε για δίσκους ή κασέτες. Θυμάμαι τη γενιά μου. Τα στέκια μας. Εξάρχεια, πλατεία Αμερικής, πλατεία Μαβίλη. Δεν ξέραμε τι θα ακολουθούσε. Κοιμόμασταν ήσυχοι σε μια χώρα που έτρεχε προς τον γκρεμό, αλλά είχαμε γαμάτες μουσικές.

Ο Στάθης Δρογώσης, μετά τις sold out εμφανίσεις τού χειμώνα στην Αθήνα, επιστρέφει το Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της γιορτής του, στο Gustav, για να γιορτάσει με τους φίλους του και να παρουσιάσει την καινούργια μουσική του παράσταση με τίτλο «90s». Στο νέο του εγχείρημα, ο Στάθης Δρογώσης θα έχει τη βοήθεια του πολύπειρου Οδυσσέα Τσάκαλου στα τύμπανα και στα φωνητικά, της εξαιρετικής Μαριάννας Παπαθανασίου στη φωνή και στο φλάουτο, καθώς και του εφευρετικού Γιώργου Χρυσικού στο κοντραμπάσο, την κιθάρα, τα φωνητικά και τη φυσαρμόνικα.