My Own Summer: Βάλ' το εκεί που ξέρεις

Επιτέλους ολοκληρώνεται η πιο υπερεκτιμημένη εποχή του χρόνου. Λίγες μέρες έμειναν μέχρι να εμφανιστούν οι αγαπητοί καλοχειμωνάκηδες και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Το καλοκαίρι έχει καθιερωθεί ως η χρονική περίοδος που ο άνθρωπος, είτε είναι παιδί είτε εργαζόμενος, πρέπει να ρίχνει τους ρυθμούς του και να ξεκουράζεται. Εξαιρούνται οι συνταξιούχοι και οι εισοδηματίες, μια και οι τραπεζικοί λογαριασμοί είναι ανοιχτοί όλη τη χρονιά και μπορούν να εισπράττουν χρήμα ακόμα και το καλοκαίρι. Αυτή η παραχώρηση εκ μέρους του κεφαλαίου είναι μια τεράστια πλάνη, στην οποία καλό είναι να μην πέφτετε. Το γλυκό καλοκαιράκι είναι μια τεράστια απάτη, περίπου σαν τα Χριστούγεννα, τα οποία κατασκεύασε η Κόκα Κόλα για να σπρώχνει κόκα (κόλα). Ίσως το καλοκαίρι να το κατασκεύασε η Φουτζίτσου για να σπρώχνει ερ κοντίσιο – δεν ξέρω μάγκες, το ψάχνω ακόμα. Όλες αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό μαζεμένες όσο άκουγα το αγαπημένο μου κομμάτι από Deftones, φαντάζομαι ότι από τον τίτλο του άρθρου καταλάβατε ποιο εννοώ. Shove it, shove it, shove it.

Οι άρχοντες του alt/nu metal έχουν γράψει πολλά τραγούδια για το καλοκαίρι, χωρίς να το ξέρουν, ίσως εγώ τα μεταφράζω κατά το δοκούν. Η κομματάρα που ξεκινάει τη δισκογραφική τους πορεία, η ωδή της Απόλυτης Βαρεμάρας, ο ύμνος των απανταχού no-lifers, το τιτάνιο «Bored», με κάνει να αναπολώ στιγμές από το παρελθόν μου ως νεαρό Επίτροπο, όλα εκείνα τα καλοκαίρια στο χωριό, που ξυπνούσα κατά τις 13.00 και δεν είχα απολύτως τίποτα να κάνω. Η μόνη διέξοδός μου ήταν η πλατεία με τον πλάτανο, όπου μαζευόμασταν όλα τα παιδιά το βράδυ και κοροϊδεύαμε τον πιο χοντρό ή αυτόν που φορούσε γυαλιά – α ξέχασα, εγώ ήμουν αυτός και στις δύο περιπτώσεις. Δύσκολη η ζωή στο χωριό, ευτυχώς που έφυγα για την πόλη και περνάω τόσο καλά... Πέρα από την πλάκα, εάν μπορούσαν να συνδυαστούν οι ψυχαγωγικές δυνατότητες της πόλης με την ποιότητα ζωής του χωριού, και κυρίως με το φαΐ και τη δροσιά, η ζωή θα ήταν πολύ καλύτερη. Αν θέλετε ανταλλάζω τα πανηγύρια με ένα σινεμά. Fair deal, μάγκες φασαίοι, πάρ’ τε το.

Μια που είπαμε πόλη και καλοπέραση, ας μιλήσουμε για τη μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς εν μέσω καύσωνα. Μ@λ@κες, μπορείτε να μας τουφεκάτε στον δρόμο εν ψυχρώ, δεν χρειάζεται να μας βασανίζετε σε αυτοσχέδιους θαλάμους αερίων. Η μη ύπαρξη ικανού κλιματισμού ώστε να αντιμετωπίσει αυτές τις θερμοκρασίες είναι μια καραμέλα στα χείλη υπευθύνων, εγώ ξέρω ότι ο Έλον Μάσκ είναι έτοιμος να αποικήσει στον Άρη, δεν είναι δυνατόν να μην μπορούν να βάλουν σε 10 γ@μ@μ@νες γραμμές Μετρό ένα κωλο-ερ-κοντίσιο, ώστε να μη φλερτάρει καθημερινά τόσο κόσμος με τον θάνατο. Οι λιποθυμίες είναι πιο συχνές και από τους συρμούς, και δυστυχώς η κατάσταση θα γίνεται όλο και χειρότερη όσο στοιβαζόμαστε εκατομμύρια ιδρωμένοι άνθρωποι μέσα σε τεχνολογικά παρηκμασμένα μεταλλικά κιβώτια. Είναι μετά να μη συνδέω την κατάσταση με τους στίχους του ποιητή: «You're red, soaking wet, I'm right next to you, You're red, soaking wet»; Ο Chico Moreno μπορεί να πήρε έμπνευση για το εκπληκτικό Rocket Skates από το wild sex, εγώ πάλι, υπό αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες, μόνο το σεξ δεν σκέφτομαι, αδερφέ.

Υπό συνθήκες, το θερινό σεξ είναι μια απόδραση. Για λίγες ώρες, για άλλους για λίγα λεπτά, για κάποιους τυχερούς κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα, τα κορμιά πάλλονται, η τριβή ενεργοποιεί τους ιδρωτοποιούς αδένες και από το διπλανό σύμπαν ακούγεται ένα αγγελικό μπιπ. Θέλει ιδιαίτερη τεχνική για να ξέρεις πώς δεν σταματάς το σεξ και ταυτόχρονα ανάβεις το κλιματιστικό – θα σας τα μάθω σε άλλο επεισόδιο. Δεν έχει βγάλει τυχαία ο θυμόσοφος λαός την έκφραση «κρύο, κρύο… καιρός για δύο» και το εξίσου πετυχημένο spin-off: «κρύο, κρύο…καιρός για τρίο». Εάν υπήρχε στη λαϊκή παράδοση η ίδια διάθεση για ζευγάρωμα το καλοκαίρι, ο ποιητής θα έβγαζε το «καλοκαίρι, καλοκαίρι, καιρός για ταίρι». Δεν το έκανε, άρα προχωράμε. Οι Deftones από την άλλη, έχουν βγάλει αρκετά καψουριάρικα τραγούδια για το σεξ, εμένα μου αρέσει πολύ το «Swerve City», που μπορεί να το έχουν γράψει και για παντιλίκια με μοτοσικλέτες, αλλά για κάποιο λόγο με εμπνέει διαφορετικά – όπως έχω ξαναγράψει, έχω άπλετη φαντασία.

Ένα από τα πράγματα που επίσης μισώ το καλοκαίρι και αισθάνομαι υπέροχα που τελειώνει σιγά σιγά είναι η μανία με τις παραλίες και τα μπάνια. Εάν ο άνθρωπος ήταν προορισμένος να ζει στο νερό θα είχε πτερύγια ή βράγχια. Το γεγονός ότι δεν βουλιάζουμε δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είμαστε όλοι προορισμένοι να πλατσουρίζουμε σαν τις θαλάσσιες φώκιες στα ρηχά. Οφείλω να παραδεχτώ πως η θάλασσα προσφέρει φυσικές ανάσες δροσιάς, όμως δεν υπάρχει η ίδια ηδονή όταν βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος ή και εγκλωβισμένος ανάμεσα σε χιλιάδες λουόμενους, ξαπλώστρες, κουβαδάκια, τακατούκες (τα άτομα που παίζουν ρακέτες) και λοιπές παρακμιακές καταστάσεις. Μακάρι όλα τα μακάρι Νώε, μ@λ@κες, να δω σε ποιους αρέσει η θαλασσίτσα τότε. Και κάπου εδώ χώνω το «Cherry Waves» από το Saturday Night Wrist album, δίσκο που θεωρείται έως και σήμερα ο πιο αδύναμος της μπάντας – εμένα μου άρεσε γιατί ήταν ενοχλητικά ρομαντικός και ο Moreno ερμηνεύει με πόνο στην καρδγιά.

Η επιστροφή στα σχολεία θα ρίξει την τελευταία ταφόπλακα στο καλοκαιράκι, αν και φέτος πρέπει να έχουμε λίγη υπομονή παραπάνω για την υπέρτατη χαρά. Καρφωμένοι στις καρέκλες μας αναμένουμε τις ανακοινώσεις στη ΔΕΘ, που, σύμφωνα με τις τελευταίες έγκυρες πληροφορίες, θα εκτινάξουν το εισόδημά μας σε δυσθεώρητα ύψη. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το πώς νιώθω τώρα που γράφω όλες αυτές τις μ@λ@κιες. Μόνο ένας λευκός μονόκερος λείπει απ’ όλο αυτό. Διαθέτουμε Λευκό Πόνυ όμως κι η σύνθεση που ανοίγει τον ομολογουμένως καλύτερο δίσκο των Deftones, το «Back to School (Mini Maggit)», δένει όλη τη φαντασίωση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Τροφή σε όλο αυτό το άρθρο έδωσε προφανώς η περίοδος που κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος της μπάντας, το «Private Music». Αντί για μια ακόμα βαρετή κριτική, θεώρησα πιο ενδιαφέρον να σπαταλήσω τον πολύτιμο χρόνο σας ώστε να διαβάσετε ένα διάλειμμα μουσικού αφιερώματος, προσωπικής γκρίνιας και φαντασιώσεων. Αυτό που δεν αποτελεί φαντασίωση είναι η υψηλή καλλιτεχνική αξία του παρακάτω δίσκου, που, εάν τη νιώσετε όπως εγώ, θα είστε ένα βήμα πιο κοντά στη Σωτηρία.

1000+1 album που πρέπει να ακούσεις για να σωθείς

The Church – Seance

Τους Αυστραλούς ίσως τους γνωρίζετε από το hit «Under the Milky Way», οπότε είναι βέβαιο πως αυτό το κείμενο σας αφορά. Όσοι τους γνωρίζετε από την απέραντη δισκογραφία τους, μπορείτε να προσπεράσετε, αφού το «Séance» του 1983 λογικά θα το έχετε λιώσει. Η νέο ψυχεδέλεια και η post punk πρακτική των 80s μπλέκουν τα ποδάρια τους δημιουργόντας ένα νέο υβρίδιο, ας το πούμε dream pop rock. Οι The Church υπήρξαν τόσο αυθεντικοί σε αυτόν τον δίσκο, που πλέον πολλοί γραφιάδες τους κατατάσσουν στο prog rock. Μη βάζετε δύσκολα στα παιδιά με τα γυαλιά. Τραγούδια δυνατά σαν το «One Day» δεν γράφονται κάθε μέρα, όλος ο δίσκος από το εξώφυλλο μέχρι τον ήχο, είναι ένα αριστούργημα.