Όταν καλείσαι να δεις μια μπάντα μετά τις μέρες της γιορτής της, σε επόμενες δεκαετίες, συχνά αποδεκατισμένη από τον χρόνο και τις μνημειώδεις απώλειες ανθρώπων που την έκαναν αυτό που είναι, υπάρχει πάντα ο φόβος ότι δεν θα αξίζει τον κόπο. Ότι αν πρόκειται για ένα tick the box αυτό θα είναι λειψό και ανεπαρκές, ότι αν είναι μια ακόμη ευκαιρία να τη δεις θα αλλοιώσει ενδεχομένως την επίγευση που άφησαν οι ένδοξες νύχτες του παρελθόντος της. Υπάρχουν όμως και οι μπάντες που ρίχνονται στη μάχη και στη φωτιά του live και σκορπάνε αυτό το πρόβλημα στον αέρα της συναυλίας – γιατί ξέρουν να κάνουν κάθε βράδυ τους μια γιορτή της ιστορίας τους. Οι Prodigyείναι μια τέτοια μπάντα, με τους Prodigyδεν έχεις να φοβάσαι – κι ας παίζουν πια χωρίς τη φωνή, το πρόσωπο και το σώμα του Keith Flint.
Στην εμφάνισή τους το βράδυ της Παρασκευής 4 Ιουλίου στο φετινό Release Athens οι Prodigy του Maxim και του Liam Howlett επανέλαβαν με άνεση το εξαιρετικό επίτευγμα του 2023 στην ίδια σκηνή – μια εμφάνιση αντάξια του θρύλου που γέννησαν και έχτισαν στην ηλεκτρονική μουσική της δεκαετίας του ’90 με το ιδιοσυγκρασιακό τους rave punk για να θρέψουν γενιές και γενιές ακολούθων και πολεμιστών με φωτιά και ανάσα, μια εμφάνιση (σχεδόν) πλήρη, αντάξια της ιστορίας τους κι ας λείπει από την πρώτη γραμμή μια από τις στρατηγικές τους φιγούρες.
Τη συναυλιακή σύρραξη που σημαίνουν οι Prodigy άμα τη εμφανίσει τους στη σκηνή είχε προλογίσει ιδανικά το κάτι παραπάνω από επίκαιρο punk rap ντουέτο των Bob Vylan που βρήκε στη σκηνή και στο κοινό του Release Athens με άφθονη εκτίμηση για το κάθε δευτερόλεπτο χρόνου και τετραγωνικό μέτρο που του δόθηκε μετά τo συναυλιακό cancel και τις ακυρώσεις των προγραμματισμένων εμφανίσεών του σε Αγγλία και Ευρώπη λόγω των συνθημάτων που απηύθυναν στο κοινό από τη σκηνή του Glastonbury. Όπως αποδείχτηκε βέβαια αναγκάστηκαν να ρίξουν νερό στο κρασί του λόγου τους απέχοντας από τα συνθήματα κατά του ισραηλινού στρατού του που τους έφεραν αντιμέτωπους με κατηγορίες για ρητορική και υποκίνηση μίσους, περιοριζόμενοι κυρίως στα αναμενόμενα «Free Palestine» τα οποία όμως έγιναν δεκτά με αποθεωτικούς αλαλαγμούς από τις εκατοντάδες κόσμου που είχε έρθει από νωρίς ακριβώς για να τους αποθεώσει. Το standard ξεκίνημα του set τους με το «Guided Meditation and Light Stretching»το οποίο ο Bobby Vylan φροντίζει να αναπαραστήσει σκηνικά με κινησιολογία διαλογισμού και διατάσεις διαδέχθηκε ένα σερί ξέχειλο από εκρηκτική ενέργεια που απέδειξε ότι το ντουέτο είναι ένα καθόλα άξιο λόγου -έως και αναγκαίο- act πέρα από την όποια φιλολογία και φημολογία πλέχτηκε και έπλεξαν γύρω από τα πρόσωπά τους και τη φάση τους τις τελευταίες ημέρες. «Dream Big», «He’s A Man», «Wicked and Bad», o Bobby πετάει κυριολεκτικά και ο έτερος Vylan, Bobbie, πίσω απ’ τα ντραμς κρατάει όρθια τη ραχοκοκκαλιά του set, δίνει ζωή και παλμό στις δηλώσεις του. «Pretty Songs», «We Live Here»και «Hunger Games»και ένας καυστικός λόγος για το hateful speech που τους αποδόθηκε μετά τα επεισόδια στο Glastonbury. «Μας λένε ότι είμαστε άνθρωποι του μίσους, αλλά αυτό που μισούμε είναι ο πόλεμος, η γενοκτονία, το ότι σκοτώνονται άμαχοι και παιδιά». Το κοινό βγάζει τα συμπεράσματά του και τους αποθεώνει με συνοπτικές διαδικασίες, ο Bobby Vylan γίνεται ένα μαζί τους και φωτογραφίζεται πρόθυμα, ένα υπολογίσιμο statement live act, ίσως το πιο ενδιαφέρον της εποχής, μετά τους Kneecap, είναι εδώ με σάρκα, λόγια και οστά.
Οι Pendulumπου ακολουθούν δεν καταφέρνουν να κρατήσουν τον πήχη εκεί που τον άφησαν οι Bob Vylan έχοντας να διασχίσουν ένα χάος αισθητικής και vibes από εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Αν και ξεκίνησαν σχετικά καλά με «Napalm», «Propane Nightmares» αλλά και το νέο τους single «Save the Cat» οι Αυστραλοί εκπρόσωποι αυτού του ιδιαίτερου μίγματος drum and bass, EDM και alternative metal διολίσθησαν, όσο προχωρούσε το set, σε υπερκομπρεσαρισμένες ευκολίες που σε συνδυασμό με την όχι ιδανική ηχοληπτική συνθήκη δεν ευνόησαν καθόλου την πρότασή τους η οποία έτσι κι αλλιώς δεν θα βολευόταν εύκολα μεταξύ των δύο πόλων της βραδιάς. Παρότι τίμιοι live παίχτες και με ένα κάποιο κοινό που προσπαθούσε να διεκδικήσει την περιοχή του, τουλάχιστον στις πρώτες σειρές, οι Pendulumέδειξαν, δυστυχώς, ότι δεν αρκεί μια πρόσκληση με την σφραγίδα των Prodigy και ένα remix στο «Voodoo People»για να σταθούν στο ύψος της περίστασης του support act τους.
Από την άλλη, ευτυχώς, λίγη ώρα μετά βγήκαν οι Prodigy.
Για την ακρίβεια πρώτα βγήκαν τα σκηνικά τους λάβαρα και λίγο μετά ακούστηκε το πρώτο κάλεσμα του Maxim να μετράει κεφάλια υπό το εμβατήριο του «Voodoo People». Και για μια ακόμη φορά βρέθηκαν όλοι -οι έστω οι περισσότεροι- εκεί, όλες οι φυλές που ένωσε η μουσική των Prodigy αυτά τα 35 χρόνια: καρεκλάδες και ροκάδες, μεταλάδες και MCs, αλήτες του UK Bass , παλιοί χαουζάδες αλλά και «φλώροι» της EDM, οι πρώτοι διδάξαντες ravers και όλοι οι επόνενοι μαζί με τις μανάδες τους. Φυλές από τόσο διαφορετικούς κόσμους που ενώθηκαν σε έναν ομογάλακτο κοινό παρονομαστή, ταϊσμένο από το καυτό γάλα των Prodigy, χιλιάδες άνθρωποι που αυτό που συνέβη το ’90 το είχαν απόλυτη ανάγκη, όποια κι αν ήταν η δισκοθήκη τους, και συνέχισαν να το έχουν ανάγκη, όσα χρόνια κι αν πέρασαν.
Αυτό γράφτηκε σε κάθε γωνιά της Πλατείας Νερού, για μια ακόμη φορά αυτό το βράδυ της Παρασκευής: η ανάγκη για τους Prodigy, για μια φωτιά όπως η δική τους. Σε αυτήν την ανάγκη προσευχήθηκαν όλοι μαζί με τον λευκοφορεμένο Maxim με το «Omen», για αυτήν την ανάγκη ρίχτηκαν στα δεκάδες αυτοσχέδια mosh pits για την επόμενη μιάμιση ώρα. Οι αφορμές όσες και τα tracks του setlist που αποδείχθηκε ανώτερο των προσδοκιών που είχαν δημιουργήσει οι πρόσφατοι σταθμοί του tour. Ο ουρανός του Release βάφτηκε κόκκινος με το «Light Up The Sky»απ’ το τελευταίο album με τον Keith Flint ακόμα στη ζωή και στην Prodigy σύνθεση, «No Tourists»για να ακολουθήσει ο απόλυτος, καθιερωμένος πια, φόρος τιμής στο πνεύμα εκείνου που ξεκίνησε ως «dancer» και κατέληξε το πρόσωπο μιας από τις πιο επιδραστικές και επιβλητικές μπάντες όλων των σύγχρονων εποχών, μιας μπάντας μοναδικής στο είδος της, στις καρδιές και τις αναμνήσεις μας. «Firestarter» χωρίς λόγια, μόνο με πράσινο και μπλε λέιζερ να ζωγραφίζει, τις αλησμόνητες χορευτικές φιγούρες του Keith Flint στον νυχτερινό ουρανό.
Και μετά τα πάντα, ο πόλεμος της αρένας, οι συμπλοκές του εκστασιασμένου σπρωξίματος. «Roadblox» αφιερωμένο σε όλη την αρένα, «Poison» και ξεσηκώνονται και οι τελευταίοι, «No Good Start the Dance», «Get your Fight On». O Maxim καλεί τους πολεμιστές του ξανά και ξανά, δεν γίνεται χωρίς αυτούς να αποδοθούν ύμνοι όπως το «Their Law» και το «Invaders Must Die». O Liam Howlett πάντα εκεί, απίστευτα απαραίτητος, η «αθόρυβη» καρδιά τηςπανίσχυρης Prodigy μηχανής, ο άνθρωπος που ενδεχομένως χωρίς αυτόν δεν θα γραφόταν αυτή η ιστορία.
Και η εορταστική σύρραξη συνεχίζεται. Οι σαραντάρηδες και οι πενηντάρηδες που ήταν εκεί, τις πρώτες μπαρουτοκαπνισμένες φορές που οι Prodigy έπαιξαν στην Αθήνα στο Θέατρο Βράχων το ’95 και στο Rockwave το ’99 κονταροχτυπιούνται με τους 30+ που πρόλαβαν ενδεχομένως στις πρώτες τους συναυλιακές εξορμήσεις τον Λυκαβηττό το 2004 και ήταν ξανά κάπου εδώ γύρω τον Σεπτέμβριο του 2010 και όλοι μαζί μυούν στην τελετουργία τους εικοσάρηδες που ίσως πρώτη φορά τους βλέπουν απόψε, που δεν θα τους δουν ποτέ με τον Keith. Άνθρωποι που περνάνε τη ζωή τους στα γραφεία πίσω από έναν υπολογιστή ή στο σπίτι μεγαλώνοντας τα παιδιά τους, γίνονται ξανά για ένα βράδυ οργισμένα νιάτα, συμπολεμιστές με νεότερους που μπορεί ακόμα δεν έχουν παγιδευτεί χωρίς επιστροφή στις παγίδες της ενηλικότητας, αλλά δεν θα μάθουν ποτέ πώς ήταν να ακούς το «The Fat of the Land»σε κασέτα στο Walkman μυρίζoντας τη φρέσκια βενζίνη των Prodigy κατακαλόκαιρο του ’97, back-in-the-day. Κάνουν ταχύρρυθμα αυτό το βράδυ με το «Diesel Power» κερασμένο βραδυφλεγές σφηνάκι να μουδιάζει και να λιώνει τα μέλη των παλιών μέσα σε γλυκιά, απόκοσμη νοσταλγία. «Breathe» για συμπίεση και αποσυμπίεση λίγο πριν το πρώτο encore που θα τινάξει για μια ακόμη φορά το παζλ του κοινού στον αέρα με το «Smuck My Bitch Up».
Καθώς τα κομμάτια ξαναπροσγειώνονται και παίρνουν τη θέση τους για την τελική ευθεία με «Take Me to the Hospital», «We Live Forever» και φυσικά το «Out of Space»μια ματιά γύρω αρκεί για να το συνειδητοποιήσεις ξανά. Αυτό που κάνει την Prodigy εμπειρία ξεχωριστή και παντοδύναμη και την κρατάει έτσι στον χρόνο. Αυτό που αποδεικνύει γιατί αυτό που έφτιαξαν είναι τόσο σπουδαίο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, από κάθε πιθανή προέλευση, ξεπεταγμένοι από κάθε πιθανό υπέδαφος, δεκαετία, κουλτούρα, γενιά, αισθητική σχολή, γειτονιά και «φάση», όλοι αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν πιθανότατα το ίδιο όταν ακούνε αυτή την αλληλουχία beats, αυτά τα ντραμς, αυτό το ραπ, αυτό το ηλεκτρισμένο φουτουριστικό punk από μια άλλη διάσταση. Νιώθουν το ίδιο και ας το έζησαν διαφορετικά. Κι επειδή νιώθουν το ίδιο θα το ζήσουν και το ίδιο σε μια τέτοια συναυλιακή μουσική. Ένωση – η μεγάλη και διαχρονική μαγκιά της μεγάλης και διαχρονικής τέχνης. Ναι, το γάλα των Prodigy που μεγάλωσε γερά παιδιά καίει ακόμα, μεγαλώνει νέα και (εξακολουθεί να) ενώνει.
Το κλασικό άλμπουμ του 1976 επιστρέφει σε Super Deluxe Box Set με νέες μίξεις, ακυκλοφόρητα tracks και σπάνιο υλικό από μια κρίσιμη δημιουργική περίοδο
15°
