Διονύση Σαββόπουλε, σε βλέπω να τραγουδάς την ιστορία σου

Σε είδα στη Μαλακάσα, χαρούμενο που αναστήθηκες σ’ έναν τόπο των νέων, εσύ που πάντα παρίστανες τον γέρο, τον «παππού» της Ελλάδας – ίσως γιατί ήθελες κάθε φορά να της διηγηθείς σαν παραμύθι την ιστορία της, τη φάση που περνούσε, τις ιδέες που τη βασάνιζαν, τα πρόσωπα που χάραξαν το πρόσωπό της.

Είδα το χέρι σου να σηκώνεται για να δώσει τον ρυθμό – στη φλέβα ο αόρατος καθετήρας που σε κρατάει τόσα χρόνια ζωντανό, αυτός που διοχετεύει ιστορική μνήμη, φαντασία, κοινωνική ευαισθησία, τρυφερότητα και ποίηση στα τραγούδια σου.

Είδα πολλές γενιές να σηκώνουν το χέρι για να σου πουν «Ευχαριστούμε, θείε Νιόνιο, που μεγάλωσες τ’ αυτιά μας για να αφουγκράζονται καλύτερα».