King Gizzard & the Lizard Wizard: Ο κόσμος πάντα περιμένει από εμάς κάτι περίεργο ή προκλητικό

Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα του ευρύτερου ροκ (και ποπ) πεδίου, σύμφωνα με τον οποίον ό,τι καλό περνάει τα σύνορα της Αυστραλίας φέρνει την aussie ποιότητά του στα ακουστικά του υπόλοιπου κόσμου. Από τους The Saints μέχρι τους The Triffids, από τους INXS μέχρι τους Tame Impala, από τους ΑC/DC μέχρι τους Parkway Drive κι από τον Nick Cave μέχρι τους Amyl and The Sniffers η αυστραλιανή σκηνή είχε διαχρονικά να επιδείξει καλλιτέχνες και συγκροτήματα με ισχυρή και αυθεντική ταυτότητα και κοινούς αξιακούς δημιουργικούς τόπους. Τόπους όπου συναντιούνται άνθρωποι που μπορούν να φανταστούν τη μουσική, την αγαπάνε αρκετά για να δουλέψουν σκληρά μετατρέποντας τη φαντασία σε πραγματικότητα και κουβαλάνε και μπόλικη τρέλα για να το κάνουν αυτό με τον τρόπο τους, χωρίς να υπακούουν αναγκαστικά στα εισαγόμενα πρότυπα της επιτυχίας.

Από αυτόν τον τόπο ξεπήδησε πριν από 15 χρόνια και μια από τις πιο sui generis μπάντες των σύγχρονων ροκ χρονικών. Για την «τρελλή», πολύχρωμη περίπτωση των King Gizzard & the Lizard Wizard μπορούν να ειπωθούν πολλά αλλά τίποτα δεν θα είναι αρκετό. Μιλάνε καλύτερα τα στατιστικά τους και ο σπάνιος συνδυασμός ποσότητας και ποιότητας: 25 άλμπουμ σε 15 χρόνια, 13 από τα οποία βρίσκονται στο αυστραλιανό top 20 και τουλάχιστον το 1/3 αυτών, όπως τa "Nonagon Infinity", "I’m in your Mind Fuzz" και "Polygondwanaland" να βρίσκονται ήδη στη σφαίρα του cult classic, ή στο darling status πολλών κριτικών.

Με ένα ξέφρενο σερί που χαρακτηρίζεται παράλληλα από μεγάλη λεπτομέρεια στον ήχο και τις αισθητικές προσεγγίσεις πάνω στις οποίες πειραματίζονται διαρκώς, οι King Gizzard & the Lizard Wizard κέρδισαν επάξια τον τίτλο του πιο καινοτόμου και παραγωγικού συγκροτήματος της χώρας τους, επαναπροσδιόρισαν με μοναδικό τρόπο τη σύγχρονη ψυχεδέλεια μπολιάζοντας την απολαυστικά με όποια «εξωτική» παράσταση μπορούσαν να φανταστούν και δημιούργησαν τον δικό τους κόσμο – έναν κόσμο που οι αφοσιωμένοι θαυμαστές τους ανά τον κόσμο έχουν μεταφράσει στο αυτοσχέδιο, διαδραστικό παιχνίδι ανάλυσης easter eggs και συναφών θεωριών "Gizzverse", με πιόνια memes και βίντεο από την αγαπημένη τους μπάντα.

Πάνω απ’ όλα όμως οι King Gizzard and the Lizard Wizard είναι μια μπάντα φτιαγμένη για να παίζει live. Κι αυτό φαίνεται από κάθε εμφάνισή της στην οποία καταφέρνει να δίνει κάτι διαφορετικό. Διαφορετικό setlist, διαφορετική αισθητική του ήχου, διαφορετική προσέγγιση. Κυλάνε συνέχεια, δεν χορταριάζουν ποτέ και για αυτό ανταμείβονται με προσκλήσεις από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ και απανωτά sold–out όπου εμφανίζονται όλα αυτά τα χρόνια. Κι όλα αυτά τα ξέρει πολύ καλά το ελληνικό κοινό. Ξέρει ότι σε όποια περίσταση κι αν τους δει - ακόμα και σε drumless set όπως η προηγούμενη διήμερη εμφάνισή τους στο Gagarin 205 το καλοκαίρι του 2022 - δεν θα χάσει. Για αυτό και τους περιμένει πώς και πώς για όχι μία, όχι δύο αλλά τρεις σερί εμφανίσεις στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, στις 4, 5 και 6 Ιουνίου. Με διαφορετική setlist κάθε βραδιά (τι πιο σύνηθες να συμβεί με τους K.G.), με διαφορετικές εκπλήξεις. Λίγο πριν από αυτό το σερί ο Ambrose Kenny Smith συνδέεται στο Zoom για να μας διηγηθεί πώς οι Κing Gizzard κατάφεραν να επεκτείνουν τις διαστάσεις του χρόνου και της δημιουργικής διαδικασίας αυτήν την πρώτη τους 15ετία.

Είμαστε ενθουσιασμένοι που θα σας έχουμε ξανά στην Ελλάδα για αυτή τη σειρά συναυλιών στο Θέατρο Λυκαβηττού – κάθε φορά που έρχεστε δίνετε και κάτι διαφορετικό. Και αυτή η ιστορία των King Gizzard and the Lizard Wizard μετράει αισίως 15 χρόνια πια.
Ναι, είναι τρελό να σκέφτομαι ότι στο τέλος αυτής της χρονιάς θα έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε που ξεκίνησα να παίζω στους King Gizzard and the Lizard Wizard. Και ναι, αυτό χάλασε λίγο τα τελευταία μου σχολικά χρόνια… αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά και μας έφεραν μέχρι εδώ. Γιατί αλλιώς πιθανότατα θα δούλευα σε κάποιο εργοστάσιο, δεν έχω ιδέα τι θα έκανα. Θυμάμαι να βλέπω τους Gizzard στην πρώτη – πρώτη τους σύνθεση να παίζουν στο παμπ που παίζαμε όλοι τότε. Ήμασταν όλοι σε διαφορετικά συγκροτήματα, και μετά είδα αυτό το νέο σχήμα που είχε όλους μου τους φίλους και ήξερα αμέσως πως κάτι θα γίνει με αυτό. Είχα αυτό το προαίσθημα. Και ευτυχώς με κάλεσαν να παίξω, και από τότε δεν έφυγα ποτέ. Δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Είναι τρελό που περιοδεύουμε στο εξωτερικό εδώ και πάνω από 10 χρόνια. Αυτό είναι το φυσιολογικό μας πλέον. Δεν ξέρω κάτι άλλο. Απλώς μετράω τις ευλογίες μου και νιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή. Και νιώθω ότι έχουμε ακόμα τόσα να κάνουμε και να δημιουργήσουμε.

Έχετε γράψει 26 άλμπουμ μέσα σε 15 χρόνια. Σε κάποιες χρονιές βγάλατε και πέντε άλμπουμ. Είναι απίστευτο. Είναι θέμα πειθαρχίας ή μια φρενήρης ανάγκη για δημιουργία;
Νομίζω είναι ένας υπέροχος τρόπος να προσεγγίσεις τη μουσική και μια μπάντα γενικά. Υπάρχει τεράστια πίεση για ένα πρώτο άλμπουμ που πρέπει να είναι “μεγάλο”, και αν δεν είναι, απογοητεύεσαι. Αν είναι, έχεις άγχος για το επόμενο. Από την αρχή όμως είχαμε άλλη λογική: φτιάχνουμε ένα άλμπουμ, το κυκλοφορούμε, και συνεχίζουμε. Δεν φοβόμασταν να κάνουμε ένα “κακό” άλμπουμ. Απλώς το δίναμε τον καλύτερο εαυτό μας και μετά προχωρούσαμε στο επόμενο. Πάντα δουλεύουμε σε πολλαπλά άλμπουμ ταυτόχρονα. Αν κολλήσεις κάπου, πας στο άλλο και επιστρέφεις αργότερα. Ποτέ δεν θέλαμε να επαναλάβουμε κάτι που έχουμε ήδη κάνει. Ίσως αυτό να μας ώθησε στο να κάνουμε πάντα κάτι τελείως διαφορετικό. Και έχουμε όλοι πολύ διαφορετικά μουσικά γούστα: κάποιοι αγαπάνε το metal, άλλοι το hip hop, άλλοι την jazz, άλλοι την country. Έτσι έγιναν τα πράγματα. Για παράδειγμα, εγώ ήθελα να κάνουμε ένα boogie άλμπουμ — κάναμε το “Fishing for Fishies”. Μετά οι άλλοι ήθελαν metal και κάναμε το “Infest the Rats' Nest”. Είναι σαν ένα οργανικό χάος.

Πώς καταφέρνετε να ισορροπείτε τόσα μέλη, τόσες επιρροές και ιδέες;
Θέτουμε κάποιους περιορισμούς και κανόνες κάθε φορά. Και μετά όποιος θέλει συμμετέχει. Είναι μια ανοιχτή διαδικασία πλέον. Αν έχεις ενέργεια και ιδέες, συμμετέχεις. Αν όχι, δεν υπάρχει πίεση.

Υπάρχει κάποιο άλμπουμ που νιώσατε ότι πέρασε απαρατήρητο;
Ίσως το "Fishing for Fishies". Οι περισσότεροι περιμένουν από εμάς να κάνουμε πάντα κάτι περίεργο ή προκλητικό. Αλλά είναι ωραίο καμιά φορά να κάνεις κάτι πιο απλό, πιο φυσικό. Δεν χρειάζεται να έχει πάντα σύνθετα μέτρα και πειραματισμούς. Αρκεί να έχει ψυχή.

Και φαίνεται να μην σας νοιάζουν οι απόψεις των κριτικών ή του κοινού. Είναι έτσι;
Πλέον ναι. Δεν με πειράζει αν κάποιος δεν του αρέσει η φυσαρμόνικα μου, ή το πώς τραγουδώ ή αν ραπάρω. Δεν με αφορά. Εγώ το διασκεδάζω. Αν θέλουν να ακούσουν, τέλεια. Αν όχι, ας ακούσουν κάτι άλλο. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος. Ούτε εγώ νιώθω τέτοια υποχρέωση.

Πες μας λίγα λόγια για το νέο σας label, το P-Doom και το τελευταίο σας άλμπουμ "Phantom Island".
Το P-Doom ξεκίνησε πέρυσι ως μια στέγη για να κυκλοροφήσουμε τα παράλληλα projects μας. Ξεκίνησε με το άλμπουμ που έκανα με τον GUM. Μετά ο Cook (σ.σ. Cook Graig) έβγαλε το "Pi-Pi", και ο Lucas (σ.σ. Lucas Harwood) το "Heavy Moss". Όλο και κάτι ετοιμάζουμε. Τον τελευταίο καιρό φτιάχνουμε βιντεοκλίπ, παίζουμε με modular synths — μια νέα περιπέτεια. Προετοιμάζουμε το Phantom Island και ετοιμαζόμαστε για περιοδεία.

Τα modular synths είναι συχνά ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος για έναν μουσικό τη στιγμή που θα τα ανακαλύψει. Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχεις πάρει από αυτόν;
Όλα τα όργανα είναι τρομακτικά στην αρχή. Αλλά τα modular synths είναι ίσως πιο τρομακτικά γιατί είναι τόσο άγνωστα. Ο Joe (σ.σ. Joey Walker) είναι πιο προχωρημένος, ο Stu (σ.σ. Stu Mαckenzie) έμαθε απίστευτα γρήγορα. Εγώ ακόμα σέρνομαι πίσω. Αλλά έχει κάτι υπνωτιστικό όλο αυτό, σου δίνει νέες κατευθύνσεις. Στήνεις ένα synth patch και μπορείς να χαθείς για ώρες. Δεν ήμουν ποτέ fan της techno, αλλά όπως έγινε με το metal, όταν το πιάσεις στα χέρια σου, αρχίζεις να το εκτιμάς και να το καταλαβαίνεις.

Νέες κατευθύνσεις. Πώς πορεύεται μια μπάντα όπως η δική σας σε αυτό το τόσο ρευστό μουσικό τοπίο;
Από τότε που ξεκινήσαμε, λέγανε «το rock πέθανε» Αλλά πάντα επιστρέφει. Γι’ αυτό προσπαθούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό κάθε φορά, να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα της βιομηχανίας. Δεν προσπαθήσαμε ποτέ να κάνουμε ένα μεγάλο εμπορικό άλμπουμ. Δεν δουλεύουμε με deadlines ή με κανόνες. Απλώς κάνουμε ό,τι νιώθουμε, και πιστεύω ότι αυτό του δίνει και διάρκεια.

Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι μπορεί ακόμα να κάνει τη διαφορά στην τέχνη σήμερα;
Δεν ξέρω. Αν προσπαθείς να κάνεις κάτι πρωτότυπο με το ζόρι, είναι δύσκολο. Συνήθως συμβαίνει αθέλητα. Εμένα με εμπνέουν άνθρωποι που απλώς πιάνουν ένα όργανο χωρίς να ξέρουν. Η προσωπικότητα και η ενέργεια μετράνε πιο πολύ από την τεχνική. Ακόμα και αν βγει «λάθος», αν έχει ψυχή, έχει αξία.

Πιστεύεις στην επιτυχία; Πώς την ορίζεις;
Ναι, επιτυχία για μένα είναι που δεν χρειάζεται να τρώω noodles κάθε μέρα — αν και τα τρώω ακόμα γιατί μου αρέσουν!

Πώς νιώθετε που επιστρέφετε στην Ελλάδα; Ποιες αναμνήσεις έχετε από τα live σας εδώ;
Ανυπομονώ. Λατρεύω την Ελλάδα. Πηγαίνω συχνά στην Ύδρα, λατρεύω την Αθήνα. Θέλω να προλάβω να πάω και σε κάποιο νησί έστω για μια νύχτα. Ελπίζω να βρω ένα σταντ με γύρο δίπλα στο ξενοδοχείο για να τρώω πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Ανυπομονώ να μιλήσω με κόσμο στον δρόμο. Όλοι είναι τόσο φιλικοί εκεί. Περνάμε πάντα υπέροχα.