The Mushrooms: Σημειώσεις για τη ροκ Θεσσαλονίκη των 80s και των άγριων Μανιταριών

Αληθινή ιστορία: Την επόμενη της αναχώρησης της Μάριαν Φέιθφουλ, την αποχαιρέτησα μεταδίδοντας στο ράδιο τραγούδια δικά της και διασκευές. Μια από αυτές ήταν και το As Tears Go By γραμμένο από τους Stones, που όμως με εξιτάρει περισσότερο όταν το ακούω από την εξοχότητά της. Ψάχνοντας με τι να το δέσω στη συνέχεια (αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να συμβούν σε σταθμούς που παίζουν λίστα, συμβαίνουν όμως στον 104.7 Rock Radio), κάποιος νευρώνας που μετέφερε μυστηριωδώς ένα χημικό ή ηλεκτρικό σήμα γνώσης, έκανε τον εγκέφαλό μου να προστάξει νέτα σκέτα: «Άλλαξε το As Tears Go By της λαίδης Marianne με το As Τears Go By των Mushrooms. Των δικών μας Mushrooms, που τόλμησαν και πέτυχαν μια διασκευή κοντινή και ισάξια στο γρέζι και το γρύλισμα με τους Jesus and Mary Chain, παρά στο ύφος του Κιθ Ρίτσαρντς». Υπάκουσα στην εντολή που πήρα: Ασκληπιός Ζαμπέτας και Γιώργος Κυριάκος στις κιθάρες, συν τις κάβλα φαζιές και τα οργιαστικά ριβέρμπ, Atma (Γιώργος Ατματζίδης) στα βουντού τύμπανα, Κώστας Tripmaker Τρυψάνης στο θανατερό μπάσο και Pluto -Γιώργος Αντωνιάδης- αιωνία του, στις φωνές και τις κραυγές.

Αυτοί ήταν οι Θεσσαλονικείς Mushrooms και όπισθεν ολοταχώς στη δεκαετία του ’80, στα καφενεία Αχίλλειον, Ματζέστικ και Αιγαίον της παραλίας, στην εποχή που δίπλα στο Berlin υπήρχε ένα ηλεκτρονικοφρουτάδικο όπου άραζαν οι πάνκηδες, στη Θεσσαλονίκη του φανζίν Rollin Under (αιώνια η μνήμη και του Μπάμπη Αργυρίου), στις σελίδες του οποίου μπορούσες να διαβάσεις για μπάντες που τις μετέδιδαν μόνο τα πειρατικά Ράδιο Ακρόπολις και Ράδιο Free. Σε εκείνη τη Θεσσαλονίκη και στους δρόμους της κινείται, ζυμώνεται, προβάρει, ανταλλάσσει εμπειρίες, ιδέες, όνειρα, φιλίες και μουσικές η άλλη πόλη, ο Βορράς που δεν ακούει Duran Duran, αλλά Wipers, αντί Culture Club έρως με Husker Du.

Από τη Θεσσαλονίκη των φυλών και των αδιαπέραστων αισθητικών τειχών, που διαχώριζαν τα χούγια και τα γούστα των μέινστριμ που άκουγαν Lavalbone, ντύνονταν Lavalbone και σύχναζαν στην ντίσκο Lavalbone από τον ήχο της άγριας Κορομηλά και του πάνκι Ναυαρίνου, από εδώ ξεπηδούν τα Μανιτάρια. Και είναι απορίας άξιο πώς σε μια εποχή που δεν είχε δίκτυο, κανάλια επικοινωνίας και πλατφόρμες, οι Mushrooms κατάφεραν να παίξουν δαιμονικά συντονισμένοι με τη ροκανρόλα των Dream Syndicate, των Green on Red και των Long Ryders, τη στιγμή που έσκασε κινηματικά από το Λος Άντζελες η κατηγορία του ήχου που ονομάστηκε Paisley Underground και ακόμα με κάνει να καίω. Κι όχι μόνο αυτό, ένα ζήτω ακόμα για τους τύπους που κελάηδησαν αθεράπευτα μοναδικά και ψυχεδελικά και γκαράζ και σερφάτα και αιχμηρά και ρομαντικά και κοφτερά και αστεράτα, ένα ροκενρόλ που οπότε το ακούω αναρριγώ. Παικταράδες.

Τα καρποσώματα των περισσότερων αυτοφυών μανιταριών, με μπριφάρει ο γιος μου που σπουδάζει τη γεωπονική επιστήμη και του ζήτησα βοήθεια για να ανεβεί η επιστημονική αξία του παρόντος σημείωματος με ακόμα περισσότερες ψυχεδελικές αναφορές, αναπτύσσονται πάνω από το έδαφος. Δίπλα σε κορμούς, σάπια ξύλα, πεσμένα κλαδιά, φύονται ακόμα και σαν ξενιστές επάνω σε κόκκαλα νεκρών ζώων ή εντόμων. Παντού φυτρώνουν οι πολυκύτταροι μύκητες, και οι δυο δίσκοι που κυκλοφόρησαν τα Μανιτάρια, το Taste Of ( 1986) και το Scarecrow Princess (1989), είναι μπολιασμένοι με το γκαράζ, το πανκ και το ροκαμπίλι εκείνης της Θεσσαλονίκης που φύτρωσε σε προβάδικα και καταγώγια, ασχέτως εάν η παρθενική ηχογράφηση έγινε στο Αγροτικόν του Νίκου Παπάζογλου.

«There’s a world between two sea waves, there’s a chain over the door /there’s an earth that lives its own life and we are the swinging flakes»: Το Swinging του πρώτου δίσκου τους, αλλά και καμιά πέντε, έξι, επτά ακόμα τραγούδια σούμα και από τις δυο δουλειές τους (Sleeping the Lizard’s mouth, Death Escalator, Yard of my head, Downstairs drop, Rain Yard of my head, Child of tide και Deviation), στο spotify του μυαλού μου είναι περασμένα στην ίδια λίστα που βοούν οι Last Drive, οι Sunnyboys και οι πρώιμοι REM.

Θα επιστρέψω στους Dream Syndicate: Άφοβα και άνετα οι Mushroom τους κοιτούσαν στα μάτια, σε πολλές συνεντεύξεις του αργότερα ο Ασκληπιός Ζαμπέτας δήλωσε το Συνδικάτο σαν γενεσιουργό αναφορά. Ο Pluto δεν πρόλαβε. Η φωνή, ο ποιητής, τα λόγια και ο σαμάνος που περιστρεφόταν γύρω από το μικρόφωνο, έφυγε από υπερβολική δόση, λίγο μετά που οι Mushrooms διαλύθηκαν. Ασυμφωνία χαρακτήρων από ένα σημείο και μετά ήταν η αιτία για όσους προλάβαμε τη φάση τους και γνωρίζαμε τα εσωτερικά τους. Στα μάτια και τη γλώσσα του σώματος του Pluto αντικαθρεφτιζόταν όλο το αυτοκατοστροφικό παραμύθι του ροκενρόλ: απελπισία και αδιέξοδο, αναπόφευκτη η αναχώρησή του για τα άχραντα λιβάδια.

Λίγο μετά την εκπομπή προς τιμή της Φέιθφουλ και τα δυο As Τears Go By που μετέδωσα, το δικό της και το δικό τους, σκέφτηκα να στείλω μήνυμα στον Ασκληπιό Ζαμπέτα, που μετά τους Mushrooms κατατάχθηκε στις Τρύπες, έπαιξε με την μπάντα του Παπάζογλου και ακμαίος συνεχίζει να παιανίζει με τους Seahorse και τους Love Underground. Μήνυμα που να γράφει αυτό: «Πολυαγαπημένε τύπε, να ξέρεις πως κάθε φορά που σε πετυχαίνω στον δρόμο και στις συναυλίες των άλλων ή τις δικές σου, με κατακλύζει η συγκίνηση, η παραδοχή πως ήσουν, είσαι και θα είσαι ο μεγαλύτερος ροκενρόλ ήρωας αυτής της πόλης και πως αυτά που παίξατε με τους Mushrooms δεν τα ξέχασα ποτέ». Δεν το έκανα, ίσως μιαν άλλη φορά.