Ντέιβιντ Γκίλμορ: Ο κιθαρίστας των Pink Floyd στα 79 του χρόνια

Ο David Gilmour, ο κιθαρίστας που αντικατέστησε τον Syd Barrett στους Pink Floyd γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1946. Και καθώς οι περισσότερες από τις λεπτομέρειες της αντικατάστασης αυτής είναι γνωστές, ας δούμε τι πιστεύει ο drummer της μπάντας, ο Nick Mason, ως προς το τι έφερε o Gilmour στην μπάντα.

Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για τους Pink Floyd. Κανένα όμως δεν είναι τόσο διεισδυτικό όσο το “Inside Out, A Personal History Of Pink Floyd”, προφανώς γιατί καμιά αφήγηση δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεπεράσει τον τρόπο με τον οποίο ένα μέλος της μπάντας, ο Nick Mason από τη θέση του πίσω από τα τύμπανα, παρακολούθησε την ιστορία ενός από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα που δημιουργήθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2004 και δεν υπάρχει κανένα σημαντικό γεγονός μέχρι εκείνη τη στιγμή που να αφορά τους Pink Floyd και να μην αναφέρεται με λεπτομέρειες.

Ντέιβιντ Γκίλμορ: Οι σχέσεις του με τα υπόλοιπα μέλη των Pink Floyd και η προσφορά του στην μπάντα

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεώρησαν σκληρό τον τρόπο με τον οποίο το συγκρότημα έβγαλε από την εικόνα τον βασικό του -μέχρι εκείνη τη στιγμή- frontman και συνθέτη, τον Syd Barrett. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, ο David Gilmour, ο κιθαρίστας που αρχικά προσελήφθη ως ο δεύτερος της μπάντας, θεωρήθηκε μέγας συνωμότης, ως ο άνθρωπος που είχε από την αρχή σκοπό να τον εκπαραθυρώσει.

Ο Nick Mason στο βιβλίο του δίνει τις πραγματικές διαστάσεις της απομάκρυνσης του Syd Barrett από την μπάντα. Καθώς η συνεννόηση με τον Barrett ήταν από κάποιο σημείο και μετά αδύνατη αλλά και η προσφορά του στις συναυλίες ελάχιστη, η μόνη λύση ήταν το να αποχωρήσει. Κι όταν αυτό συνέβη, ύστερα από μια συζήτηση με παρόντα όλα τα μέλη αλλά και την ομάδα του management, η ανακούφιση ήταν μεγάλη. Όμως υπήρχαν και προβλήματα: ποιος θα έγραφε από εκείνη τη στιγμή και πέρα τα τραγούδια των Pink Floyd;

O Nick Mason σημειώνει: «Ο David έφερε νέες δυνατότητες στην μπάντα. Εκτός που ήταν ένας πολύ καλός κιθαρίστας, είχε και μια ώριμη και χαρακτηριστική φωνή. Ενδιαφερόταν όπως και όλοι εμείς οι υπόλοιποι για πειραματισμούς με νέους ήχους και νέα εφέ και πέρα από την εφευρετικότητά του, έφερνε και μια διανοητική και δομημένη προσέγγιση. Επιπλέον, είχε την επιμονή να δουλέψει μια μουσική ιδέα μέχρι το πιο υψηλό σημείο που μπορούσε αυτή να φτάσει». Όμως ο πειραματισμός και η ανάπτυξη κάποιων σημαντικών οργανικών μερών, δεν σημαίνει απαραίτητη νέα σύνθεση. Ο Norman Smith, ο παραγωγός των πρώτων δίσκων των Pink Floyd, μόλις έμαθε την απομάκρυνση του Barrett από την μπάντα, ένιωσε πολύ ανήσυχος. «Όμως, ο Roger και ο Rick, ειδικά ο πρώτος, άρχισαν να γράφουν καινούργια τραγούδια. Η διαδικασία ήταν πολύ αργή κι έτσι ήμασταν αναγκασμένοι για καιρό να παίζουμε στις συναυλίες το ίδιο υλικό με αυτό που παίζαμε όταν ήταν μαζί μας ο Syd».

Με τον Roger Waters και τον Richard Wright να γράφουν τα περισσότερα τραγούδια και τους περισσότερους στίχους, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η συμβολή του Gilmour, ήταν αριθμητικά μικρότερη στο επίπεδο των συνθέσεων. Όμως ο Nick Mason δεν το βλέπει καθόλου έτσι. Ακόμα και σε δίσκους όπως το “The Wall”, όπου όλα τα τραγούδια έχουν γραφτεί από τον Roger Waters, τα κιθαριστικά soli που έστηνε ο Gilmour, ο τρόπος που δούλευε ιδέες ακόμη κι όταν έρχονταν σχεδόν έτοιμες κι επιπλέον τα φωνητικά του, πρόσθεταν πολλά στο συνολικό αποτέλεσμα. Επιπλέον, ακόμη κι αν οι προσωπικοί του δίσκοι ήταν κατώτεροι του υλικού των Pink Floyd -όπως ακριβώς και του Waters- η σχέση που είχε αποκτήσει με τον μουσικό τύπο αλλά και τη δισκογραφική εταιρεία, βοηθούσε ιδιαίτερα το οικοδόμημα των Pink Floyd. 

Οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη των Pink Floyd, ειδικά ανάμεσα στον Gilmour και τον Waters, στο πέρασμα του χρόνου γίνονταν όλο και πιο κακές. Επρόκειτο για δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες. Ενδεχομένως όμως, η καθημερινή τριβή σε τέτοια επίπεδα καλλιτεχνικής δημιουργίας αλλά και μουσικής… μπίζνας, δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν πολλούς ανθρώπους κοντά. Το σίγουρο είναι ότι ο Gilmour στο “High Hopes” νοσταλγεί τις παλιές μέρες στο Cambridge, εκείνες τις πρώτες μέρες της αθωότητας κι ίσως αυτό είναι αρκετό για να γλυκάνει την πίκρα των άσχημων χωρισμών: “The grass was greener / The light was brighter / The taste was sweeter / The nights of wonder / With friends surrounded / The dawn mist growing / The water flowing / The endless river”.