Yellow Red: Σύνθια αντί για κιθάρες από ένα μέλος των Sugar For The Pill

Ο ήχος των Sugar From The Pill είναι γεμάτος ηλεκτρικές κιθάρες. Περιλαμβάνει επίσης πολλά πεντάλ, εκείνα που αναγκάζουν τους κιθαρίστες του είδους να κοιτάζουν συνεχώς τα παπούτσια τους, αυτά τα εφέ που δίνουν και το όνομα στο είδος: shoegaze. Βέβαια, o Στέφανος Μανούσης εκτός από μπάσο παίζει και πλήκτρα στην μπάντα. Μάλιστα, για τις ανάγκες του πρώτου δίσκου του προσωπικού του project, των Yellow Red, βασίζεται στα synthesizer. Άλλωστε, πέρα από τις κιθαριστικές επιρροές που άρχισε να μαζεύει στα 90s, αγαπάει ιδιαίτερα και τη synth pop της δεκαετίας του 1980. Σε τέτοιους ήχους βασίζεται το «My Little Words». Με τον δίσκο αυτό, μπορείς να χορέψεις, να ονειρευτείς ή να χαθείς σε ένα «πορτοκαλί» ηχητικό ταξίδι. Αξίζει τον κόπο.

Yellow Red: Ο Στέφανος Μανούσης μιλάει για το νέο του προσωπικό project

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να δημιουργήσεις ένα solo project;
Ο έρωτας που νιώθω από έφηβος για τη synth pop και το new wave των 80s. Ήθελα πάντα να δημιουργήσω έναν δίσκο βασισμένο σε αυτές τις επιρροές μου, δοσμένο με ένα προσωπικό στίγμα-αισθητική (δεν ξέρω τι κατάφερα, πέρασα όμως πολύ όμορφα, το είχα ανάγκη). Έναν δίσκο, ο οποίος θα οδηγείται από τα synths και τις pop μελωδίες που έχω στο κεφάλι μου. Στους Sugar For The Pill «ψυχαναλύομαι» με τα shoegaze - post punk «μεράκια» μου. Είναι κιθαριστικός ο ήχος μας και ό,τι συνθέτω για χάριν της μπάντας, πάντα έχει «οδηγό» άλλες  επιρροές που έχω. Επιπλέον, ήθελα έως ένα μεγάλο βαθμό να γράψω στίχους αυτοβιογραφικούς, πιο προσωπικούς. 

Ποιους ήχους που δεν χωρούσαν στο ύφος των Sugar For The Pill έρχεσαι να εκφράσεις με αυτόν τον δίσκο;
Ήχους από σχήματα όπως Pet Shop Boys, Depeche Mode, Simple Minds, Talk Talk, Duran Duran. Γενικά ό,τι με επηρέασε όλα αυτά τα χρόνια από την ηλεκτρονική pop των 80s αλλά και από πιο σύγχρονα σχήματα.

Μια που το ανέφερα, σε τι φάση βρίσκονται οι Sugar For The Pill;
Έχουμε ολοκληρώσει το δεύτερο full length album και σύντομα θα κυκλοφορήσει το πρώτο single του, ενώ καλώς εχόντων των πραγμάτων, μέχρι τέλος Μαΐου θα βγει και το album. Περιμένουμε ακόμα κάποιες λεπτομέρειες να αποσαφηνιστούν αλλά πλησιάζουν οι επίσημες ανακοινώσεις. Το πανέμορφο για εμάς είναι ότι μετά το «Wanderlust» μας «άνοιξαν πόρτες» για όμορφα live και εκτός Ελλάδας σε χώρες όπως η Αμερική, η Αγγλία, η Ολλανδία, η Ιταλία, η Ρουμανία και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την πρόταση για συνεργασία μας προς συμπαραγωγή του δευτέρου άλμπουμ με τον Jordan Lawlor, ο οποίος εκτός από παραγωγός και πολυοργανίστας είναι και ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει και περιοδεύσει πολλά χρόνια με μία μπάντα που αγαπάμε, τους M83.

Πώς διάλεξες το όνομα Yellow Red;
Δεν ξέρω, μου το πρότεινε η Vana Rose και απλά μου άρεσε, συμβόλιζε και τα χαρακτηριστικά χρώματα που με περιγράφουν σαν άνθρωπο… αυτό και μόνο έφτανε.

Δίνεις πολύ μεγάλη έμφαση στους στίχους του «My Little Words». Ποια είναι τα κεντρικά ζητήματα που θέλεις να εκφράσεις με τον δίσκο αυτό;
Γενικά ήθελα να «μιλήσω» λίγο για τη ζωή μου/μας και για το πώς την αποκωδικοποιώ φιλοσοφικά, αξιακά κλπ. Έχω ζήσει και αντιμετωπίσει αρκετά έντονα και σοβαρά προβλήματα και ήθελα απλά να το μοιραστώ με αυτό τον τρόπο. Δεν το λέω με την έννοια του drama queen, έζησα κάποια πράγματα, κυρίως με απώλειες αγαπημένων ανθρώπων και με ατελείωτα βράδια σε νοσοκομεία που με έχουν στιγματίσει. Είναι ένα αυτοβιογραφικό άλμπουμ που δίνει έμφαση στο απρόβλεπτο «ταξίδι» της ζωής και στα συναισθήματα που συνδέονται με αυτό αλλά και στο πώς να αντιμετωπίζεις τις προκλήσεις και τι ανθεκτικότητα απαιτείται για να συνεχίσεις να περιηγείσαι. Στη θεματολογία του δίσκου περιέχονται η αγάπη και η αφοσίωση, το πέρασμα του χρόνου, η χαμένη παιδική αθωότητα, η «σύγκρουση» παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης, το πώς η απώλεια και η θνητότητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως κίνητρο για να ζήσουμε θαρραλέα και να προχωράμε μπροστά. Δεν ξέρω, ήθελα με έναν απλό αλλά όχι απλοϊκό, λιτό και κατανοητό τρόπο, να αποτυπώσω τη διαρκή μάχη που δίνουμε με τις υπερβολικές σκέψεις, το υπαρξιακό βάρος και την καταπίεση των συναισθημάτων μας, το κενό του υλισμού. Σκέφτομαι πολλές φορές πως θα μπορούσαμε να αφήσουμε πίσω την τρέχουσα πραγματικότητα και να γυρίσουμε σε στιγμές της παιδικής μας ηλικίας όπου ο αυθορμητισμός, η εσωτερική ζωντάνια και ο χορός λειτουργούν σαν ένα αναζωογονητικό κάλεσμα για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας.

Στο «Start All Over» μιλάς για την ανάγκη επανεφεύρεσης του εαυτού. Τι μας οδηγεί προς τα εκεί;
Η αγάπη για τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας. Μόνο αυτό. Αρκεί αυτή η επανεφεύρεση να είναι πραγματική και όχι εικονική…

Η αγάπη και ο θάνατος επανέρχονται συχνά στην προβληματική του δίσκου. Πολύ μεγάλα ζητήματα και τα δύο…
Ναι και τα έχω ζήσει και τα δύο και είμαι ευγνώμων. Γιατί χωρίς τον θάνατο και την αγάπη δεν εκτιμάς την ύπαρξη σου, το ότι ξυπνάς κάθε μέρα και κοιτάς τον ήλιο και λες, καλά είμαστε και σήμερα. Ας δώσουμε ένα φιλί στον σύντροφο μας, στα παιδιά μας, στους γονείς μας, στους φίλους μας, σε ό,τι μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Αυτό.

Πώς βλέπεις την πραγματικότητα που βιώνουμε σε κοινωνικό επίπεδο;
Γκρίζα. Τεράστια η συζήτηση για το κοινωνικό επίπεδο που εμπεριέχει οικονομία, πολιτική, πολιτισμικά χαρακτηριστικά, ανθρώπινες σχέσεις κλπ κλπ κλπ. Το γεγονός πάντως ότι στον δυτικό κόσμο, σε αυτό που αποκαλούμε φιλελεύθερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες «καλπάζει» ο τραμπισμός και όλα αυτά που πρεσβεύει, με κάνει να νιώθω λες και είμαστε στο μεσοπόλεμο του 20ού αιώνα. Σε ανθρώπινο επίπεδο αυτό που με θλίβει είναι ότι υπάρχει «ρηχότητα» και χαμηλή ενσυναίσθηση και πολλή εικόνα και φαίνεσθαι. Δεν εμβαθύνουμε στους ανθρώπους μας, μιλάω αρχικά για το στενό προσωπικό κύκλο ανθρώπων. Μικροαστισμοί της πλάκας, ανταγωνισμός, ζήλειες, χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη, «οδηγοί» για το πώς να αντιμετωπίζει κανείς τα ανθρώπινα αισθήματα, πώς να μεγιστοποιεί τα κέρδη από τις συγκινησιακές του επενδύσεις, όλα στο manual. Ελάχιστοι θέλουν να «εμπλέκονται» πραγματικά. Τέλος πάντων, μπορούμε να μιλάμε και να ακούμε ο ένας τον άλλον για ώρες περί αυτών. Το πιο βασικό είναι να σταματήσουμε να παρουσιάζουμε ειδικά στα social media την πλαστή εικόνα που καλύπτει τις ανασφάλειές μας. Κάνει κακό και είναι και γελοίο πολλές φορές. Έχω δει άτομα να ανεβάζουν κυριολεκτικά όλη την προσωπική τους ζωή στα social media. Δεν ξέρω, αυτό για μένα είναι θλιβερό. Με ενοχλεί το ότι όλοι ξέρουν αυτό που δεν θα έπρεπε να βαριούνται να μάθουν. Και τώρα, με τη social media-μανία, όλοι για κάποια δευτερόλεπτα γίνονται απ' όλα: επιδημιολόγοι, μετεωρολόγοι, μάγειρες, κριτικοί κινηματογράφου, φιλόσοφοι, φιλόζωοι κλπ. Ένα ποτ-πουρί ύπαρξης, χωρίς βάσεις και αρχές, με μόνο στόχο να ανέβεις στο κύμα της δημοσιότητας και να είσαι μέρος του viral. Μία γενικευμένη υδαρότητα στα πάντα. Και εγώ τώρα γκρινιάζω…

Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα στην Ελλάδα με τα οποία νιώθεις να ανήκεις στην ίδια σκηνή;
Μου αρέσουν και έχω ακούσει εκατοντάδες ελληνικά αγγλόφωνα συγκροτήματα. Κοινοποιώ μάλιστα κατά καιρούς στο FB και μία λίστα που συντηρώ εδώ και 30 χρόνια αλλά δεν ξέρω τι προσδιορίζει την ίδια σκηνή στην χώρα. Με τους Sugar For The Pill το νιώθω πιο έντονα. Με Yellow Red δεν ξέρω ακόμα, είναι και ένα στούντιο project που δεν έχω καμία ανθρώπινη επαφή σε live stages κλπ, οπότε δεν έχω άποψη.

Υπήρξαν κάποιοι δίσκοι που σε εντυπωσίασαν το τελευταίο διάστημα;
Να με εντυπωσιάσουν όχι, αλλά μου «έσκασε» υπέροχα το «Lives Outgrown» της Beth Gibbons και από ελληνικά μου άρεσε πολύ το «Stay For A While» των Messier 13. Γενικά δεν έχω ακούσει νέα δισκογραφία φέτος ιδιαίτερα. Δεν ξέρω, άκουγα μόνο δισκογραφία των 60s -90s με κάποια 00s περάσματα…

Και γενικά, τι ακούς;
Λατρεύω πολλά διαφορετικά πράγματα από παιδί. Τώρα αν μιλάμε για τις μεγάλες αγάπες σε συχνότητα ακρόασης, αυτές είναι το post punk και το wave - synth pop των late 70s - 80s μαζί με τα κιθαριστικά 90s- grunge, shoegaze, brit pop κλπ. Λατρεύω επίσης και μπάντες από το revival των 00s…

Τι βιβλία έχεις δίπλα στο κρεβάτι σου αυτόν τον καιρό;
Αυτή τη στιγμή έχω το δίτομο του Paul McCartney με τους στίχους του, τη βιογραφία του Bowie από Wendy Leigh και το «Ηπειρώτικο Μοιρολόι» του King.

Σκέφτεσαι να παίξεις αυτόν τον δίσκο live ή οι Yellow Red είναι ένα απολύτως προσωπικό στουντιακό σχήμα;
Θα ήθελα να κάνω live, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω μπάντα, είμαι μόνος, οπότε θέλει χρόνο, ανθρώπους να ταιριάξουμε… Ίδωμεν, θα το προσπαθήσω. Προτεραιότητα έχουν για μένα οι Sugar For The Pill σε επίπεδο live…

Τι να περιμένουμε το επόμενο διάστημα από τους Yellow Red;
Δεν έχω ιδέα, πραγματικά… Το album το κυκλοφόρησα γιατί δεν ήθελα να το αφήσω στο pc μου. Ήθελα να το μοιραστώ, να το ακούσει κόσμος. Αν βγει η άσκηση και με μια μπάντα για live, θα είναι ιδανικό.

Και από τους Sugar For The Pill;
Κυκλοφορία δεύτερου album στο επόμενο τετράμηνο, και μετά ζωντανές εμφανίσεις ανά την Ελλάδα και εύχομαι και πάλι εξωτερικό. Το νέο Sugar For The Pill είναι για μένα πιο κοντά σε αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν δημιουργήσαμε την μπάντα. Είμαι πολύ ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και ανυπομονούμε με τα παιδιά να το μοιραστούμε…