Ο πίνακας του Πολ Γκογκέν που πουλήθηκε πρόσφατα για 300 εκατομμύρια δολάρια είναι τέχνη, η Ferrari 250 GT California του Αλέν Ντελόν για 14,5 εκατομμύρια είναι επένδυση στη μυθολογία του σινεμά αλλά και σε ένα σπάνιο μοντέλο, όμως η ηλεκτρική κιθάρα του Johnny Ramone για 71.000 δολάρια είναι rock ’n roll φετιχισμός. Τι θα ήταν η ποπ κουλτούρα χωρίς memorabilia; Χωρίς blue suede shoes ή χαμηλά μυτερά δερμάτινα μποτάκια με λάστιχο στο πλάι; Τι θα ήταν τα καλοκαιρινά φεστιβάλ χωρίς t-shirt των συγκροτημάτων; Ποιος λογικός άνθρωπος ξοδεύει τα λεφτά του για την Pink Cadillac του Elvis ή την ψυχεδελική Rolls Royce του John Lennon; Ένα βράδυ στο φεστιβάλ του Reading με απίστευτο κρύο και βροχή, μούσκεμα ως το κόκαλο, περίμενα τον Neil Young να μου υπογράψει το «Harvest» κι έτρεμα τόσο πολύ που έβαλα τα κλάματα αλλά δεν έφυγα. Είναι φυσιολογικό αυτό;
Σημασία έχει το περιεχόμενο, καμία αμφιβολία, το αποτέλεσμα είναι που μετράει κι όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν νόημα, όμως γιατί τόσοι και τόσοι συγγραφείς γράφουν μόνο στη συγκεκριμένη γραφομηχανή ή σε ορισμένο τύπο χαρτιού με συγκεκριμένο μολύβι; Δεν είναι τυχαίο που το βινύλιο είναι το μοναδικό μουσικό format που μπορείς να κάνεις σχέση μαζί του, να αποτελέσει φετιχιστικό αντικείμενο. Το εξώφυλλο που μπορεί να είναι ένα έργο τέχνης από μόνο του, το εσώφυλλο ή το booklet που το πιάνεις και το ξεφυλλίζεις, όπως και ο δίσκος βινυλίου που βγαίνει απ’ τα σωθικά του, τον ακουμπάς ευλαβικά στο πλατό, βάζεις το βραχίονα στην αρχή με χέρι που τρέμει λίγο και φοβάσαι μην τον γρατσουνίσει και μετά επιστρέφεις για να αλλάξεις πλευρά. Όλα αυτά είναι μία σχέση που το μετατρέπει σε αντικείμενο του πόθου. Στο cd ανοίγει μια πόρτα και το ρουφάει, εξαφανίζεται κι ένα τηλεκοντρόλ κάνει κουμάντο. Εύκολο, βολικό και αντισεξουαλικό. Άσε δε τα downloading, τα ψηφιακά και τα άυλα. Πώς μπορείς να σχετιστείς με κάτι που «δεν υπάρχει»;
Καθώς εδώ η μουσική ξεφτιλίζεται κρεμασμένη στα περίπτερα από τον Lou Reed ως την Patti Smith κι από τους Rolling Stones ως τον Bob Dylan, στο εξωτερικό την τιμούν βάζοντάς τη μέσα σε ευφάνταστες κατασκευές σαν φωτεινά αντικείμενα του πόθου, σε ξύλινα κουτιά σαν πολύτιμα κρασιά, σε μεταλλικές συσκευασίες επιστημονικής φαντασίας, σε ρετρό αναμνηστικές κατασκευές που θυμίζουν άλλες εποχές. Κοιτάζω την «ψωμιέρα» με τα cd των Beatles, το ξύλινο κουτί με τα αντικείμενα μαύρης μαγείας των Sepultura, το παλιό ραδιοφωνάκι που κρύβει μέσα του τα blues της Mercury, τα picture discs του David Bowie και το σπίτι μου γίνεται πιο όμορφο. Ζαχαρώνω αυτά τα δύο υπέροχα κουτιά που κυκλοφόρησε η εταιρεία του Jack White με το μουσικό υλικό της Paramount από τις δεκαετίες του ’20 και του ’30 γεμάτες blues, jazz και country. Τα ίδια τα κουτιά είναι αντικείμενα του πόθου και το υλικό που περιέχουν (χρωματιστά βινύλια, βιβλία, φωτογραφίες) τα κάνουν ακόμη πιο επιθυμητά. Δεν ξέρω πόσοι θα διαθέσουν 1.000 δολάρια για να τα αγοράσουν, όταν με τα ίδια λεφτά αγοράζεις ένα μουράτο tablet και ένα ουάου! smartphone (ο καθένας με τα φετίχ του), όμως στο δικό μου πλανήτη κουτιά σαν κι αυτά είναι πιο πολύτιμα, προκλητικά και σέξι από κάθε gadget που κυκλοφορεί. It’s only rock ’n roll but I like it.
20°
