Η rock μυθολογία γράφτηκε από τρομερές «μούρες»: επικίνδυνες ζωές, λαμέ σακάκια, «περιθωριακή» συμπεριφορά, πολύχρωμα καλειδοσκόπια, καπνισμένα blues, δυνατές κιθάρες, groupies και on the road again…
Όσοι από τους επιγόνους τους παραμυθιάστηκαν στ’ αλήθεια, ενίσχυσαν αυτόν το μύθο και έδωσαν soundtrack σε μία αντισυμβατική ζωή για τον 21ο αιώνα. Χωρίς πολλές ρεκλάμες, πιστοί στη rock μυθολογία και στους «νέγρους» προπάτορες, χώθηκαν σε βρομερά υπόγεια για να παίξουν ελεύθερα σύγχρονα blues γεμάτα αλλόκοτα πλάσματα και σκληρές εικόνες απ’ την πραγματικότητα, που πάντα κατοικοεδρεύει στις παρυφές της «κανονικής» ζωής.
Ο Jon Spencer είναι παιδί αυτής της φάσης (όπως είναι και ο Nick Cave ή ο Mark Lanegan) και αυτό τον καιρό έχει την τιμητική του, καθώς επανακυκλοφορούν τα 4 πρώτα του άλμπουμ: “Extra Width” (****), “Orange” (***), “Now I Got Worry” (*****) και “Acme” (***). Για τους πιο «ξεπέτα» κυκλοφορεί και η συλλογή “Dirty Shirt Rock’n’Roll” (****) με υλικό από την 1η δεκαετία δράσης του Jon Spencer και των Blues Explosion, ενώ οι ορκισμένοι οπαδοί μπορούν να βρουν και το “Live at Tucson”, που κυκλοφορούσε μόνο στην Ιαπωνία. Όσο για τον πρόσφατο δίσκο του σε συνεργασία με την «αιώνια αγαπημένη» Cristina Martinez και τη Solex, έχουμε ήδη γράψει (A.V. 301).
Μπορεί η εικόνα ενός χασιδιστή Εβραίου που τραγουδάει reggae να τον έφερε στην επιφάνεια, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, καθώς η απλοϊκότητα κυριαρχεί στον καινούργιο του δίσκο, πολλές συνθέσεις αποπνέουν την ατμόσφαιρα των «φιλανθρωπικών» τραγουδιών που τραγουδάνε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, ενώ τα folk και pop στοιχεία δεν σώζουν την κατάσταση, που καταλήγει στη βαρεμάρα.
You Say Party! We Say Die! - XXXX (****)
Η καναδέζικη παρέα της Becky Nincovic φτάνει στο 3ο της άλμπουμ, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το vintage χαρακτήρα του ήχου της με κάθε λογής συνθεσάιζερ απ’ το παρελθόν και… τα 80s είναι και πάλι εδώ. Ένα χαρμάνι από electro pop/rock/post punk και αναφορές στον ήχο της Siouxie, των Β52s και των Devo, με groovy χαρακτήρα αλλά και υποδόρια μελαγχολία, κυρίως όμως με δημιουργική διάθεση.
Ένας Αυστριακός 65άρης crooner ο οποίος τραγουδάει electro pop τραγούδια που παραπέμπουν στην εποχή των Yellow, του Falco, του Giorgio Moroder και του Senor Coconut. Ένας συμπαθής αναχρονισμός γεμάτος από λευκά κοστούμια, καζίνο στις αυστριακές Άλπεις, στιλάτη ερμηνεία, James Bond, μία παρτίδα γκολφ κι ένα σπορ αυτοκίνητο…
19°
