Release Athens 2024: Το πάρτι των Pulp που μας έκανε να νιώσουμε την ηλικία μας - 30 εικόνες

«Ήταν απόγευμα στο αμάξι και ακούγαμε Pulp» - να σηκώσουν το χέρι τα παιδιά των 90s που έκαναν την «Ανισόπεδη Ντίσκο» του Pan Pan το soundtrack της ζωής τους ακαριαία με τον πρώτο στίχο και την πρώτα αλληλουχία του synthesizer να συνομιλεί υπόγεια με τα μικρά καθημερινά έπη της παρέας απ’ το Sheffield. Και να σηκώσουν το χέρι όσα από αυτά τα παιδιά άκουγαν Pulp χθες στο αμάξι τους κατηφορίζοντας προς την Πλατεία Νερού για το μεγάλο συναυλιακό ραντεβού μαζί τους, στο πάρτι που θα τα έκανε να νιώσουν την ηλικία τους με τον πιο όμορφο και γλυκό τρόπο.

Χιλιάδες χέρια στον αέρα για τους Pulp λοιπόν, χιλιάδες παιδιά των 80s και των 90s και των 00s που γέμισαν την Πλατεία Νερού στη μεγάλη κιθαριστική βραδιά του Release Athens 2024 με πρωταγωνιστές τους πρωταγωνιστές των cd players μιας ολόκληρης γενιάς. Σε μια ημέρα που ξεκίνησε πολύ νωρίς και τελείωσε πολύ αργά -μιας και οι Pulp έσπασαν το ρεκόρ του Release Athens 2024 βγαίνοντας στις 23.15- φέρνοντας κάτι, μια ανάμνηση, ένα τραγούδι, έναν στίχο για όλους.

Οι ανερχόμενοι Ολλανδοί Tramhaus άνοιξαν αυτή τη μεγάλη ημέρα λίγο μετά τις έξι πέφτοντας «θύμα» της άχαρης συνθήκης που αδικεί συχνά τα πρώτα σχήματα των φεστιβαλικών ημερών με δυνατό ήλιο και χαμηλή προσέλευση κόσμου. Η παρέα από το Ρότερνταμ ωστόσο με τα punk vibes είναι από τα καλύτερα εναρκτήρια acts που έχει φιλοξενήσει ποτέ το Release Athens 2024, έδωσε αυτό που έπρεπε στο πιο καλοδουλεμένο line – up της φετινής διοργάνωσης και έκανε ό, τι έπρεπε για να ανανεώσει το ραντεβού της στον κλειστό venue που κατά πάσα πιθανότητα θα την ξαναδούμε τον ερχόμενο χειμώνα.

Up next οι ανθεκτικοί και σταθεροί Ride, σε μεγάλα κέφια, δίνοντας το γκάζι του θορύβου τους από την αρχή, ξεπερνώντας με άνεση τα όποια μικροπροβλήματα στον ήχο. Το νέο τους album «Interplay» είχε όπως ήταν αναμενόμενο την τιμητική του με το set από τη μέση και μετά να παίρνει προοδευτικά τα πάνω του εκλύοντας στα ακαταμάχητα «Vapour Trail» και του «Seagull» που καταχειροκροτήθηκαν από τον κόσμο που δεν ανήκε στην κατηγορία «εγώ για τους Pulp ήρθα» - από τη μερίδα του κοινού δηλαδή που αντιθέτως είχε έρθει από νωρίς για να καταθέσει τα σέβη του στους διακριτικούς ήρωες του shoegaze and beyond.

Κοινό που όλο και πύκνωνε καθώς στη σκηνή αναμενόταν ένας άλλος, ακόμα μεγαλύτερος μουσικός ήρωας, ο πρωταγωνιστής των καλλιτεχνικών και μουσικών αναζητήσεων όσων έψαξαν να δουν τι υπάρχει για αυτούς, στην άλλη όχθη του ροκ, εκεί που η ευαισθησία με όλα της τα σπασμένα κομμάτια μπορεί και επιβάλλεται να περάσει σε πρώτο πλάνο, εκεί που δεν πείραζε να είσαι εύθραυστος ή ήδη σπασμένος, γιατί ο προφήτης και η μπάντα του ήταν ακριβώς σαν εσένα. Ο Thom Yorke με τον Johnny Greenwood και τον Tom Skinner ανέβηκαν στη σκηνή του Release Athens 2024 λίγο μετά τις 20.00 για να προσπαθήσουν έστω και άθελά τους (σίγουρα άθελά τους) να απαντήσουν σε ερωτήματα υπαρξιακά τόσο για τους ίδιους όσο και για το κοινό τους, περιστρεφόμενα όλα γύρω από τη saga των Radiohead.

Με ένα άψογο light – show κομψοτέχνημα, ένα ρεσιτάλ διαυγούς ήχου και τα φωνητικά του Thom Yorke από τον άλλο πλανήτη που μας έχει συνηθίσει οι The Smile επιβεβαίωσαν τουλάχιστον σε όσους ήταν πρόθυμοι να ακούσουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα project Radiohead 2.0 αποτυγχάνοντας ωστόσο να πείσουν τις ορδές «εγώ για τους Pulp ήρθα» που εν τω μεταξύ όλο και πλήθαιναν ότι άξιζε τον κόπο να σταματήσουν τα πηγαδάκια και να ακούσουν τα highlights του «Don’t Get Me Started», του «We Don’t Know What Tomorrow Brings», του «Feeling Pulled Apart by Horses» (που έχει μπει και επισήμως στο set list των Smile).

Αδιαμφισβήτητα έχουμε δει τους The Smile πολύ καλύτερους και τον Thom Yorke πολύ πιο ορεξάτο, σίγουρα το «Bending Hectic» και το «The Smoke» ταιριάζουν καλύτερα στις σκηνές του Montreux Jazz Festival, σίγουρα το συγκεκριμένο συναυλιακό take του The Smile setlist δεν μάτσαρε καλά με το συγκεκριμένο, χθεσινό κοινό αλλά επίσης σίγουρα είχαμε την τύχη να δούμε ένα πολύ σημαντικό σχήμα, τη στιγμή που δισκογραφεί και γυρίζει τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, με ένα καλλιτεχνικό εκτόπισμα που αξίζει μια μεγαλύτερη επένδυση προσοχής την επόμενη φορά που θα έχουμε την τύχη να τους συναντήσουμε σε κάποια σκηνή.

Όλη η σύνδεση βέβαια που χάθηκε κάπου μεταξύ συρμού και αποβάθρας, ή για την ακρίβεια πλατείας και σκηνής, στο set των The Smile συσσωρεύτηκε για να ενισχύσει την αναμονή κοινού -που είχε άπλετο χρόνο για να κορυφωθεί στην περίπου μία ώρα που χρειάστηκε για το στήσιμο της σκηνικής υπερπαραγωγής των Pulp- και να εκπληρώσει εν τέλει το κατά Jarvis Cocker ευαγγέλιο.

Ο άνθρωπος που έχει τα ίδια αρχικά με τον Jesus Christ εμφανίστηκε ένα τέταρτο μετά τις 23.00 πίσω από ένα σχεδόν ολόγιομο είδωλο του φεγγαριού στο video wall υπό τους ήχους του «I Spy» και για την επόμενη μιάμιση ώρα ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της Pulp φαντασίωσης που ταξίδεψε πάνω από 10.000 ανθρώπους υπερηχητικά πίσω στις «παλιές, καλές μέρες», στα τελευταία ίσως χρόνια της αθωότητας, τότε που μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ, ένα φιλί, ένα πάρτι, ένα υγρό εφηβικό όνειρο διατηρούσαν ακέραιη τη μαγεία μιας εποχής που χωρούσε ακόμα τους «συνηθισμένους ανθρώπους».

Αυτοί οι συνηθισμένοι άνθρωποι έστησαν χθες τη δικιά τους γιορτή στην πλατεία Νερού, αποφασισμένοι να περάσουν καλά, να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να χοροπηδήσουν στο δικό τους πάρτι που τους έκανε να νιώσουν πόσο χρονών είναι χωρίς να αισθανθούν άσχημα για αυτό. Να νιώσουν δικαιωμένοι για τους Pulp που ακούνε στο αυτοκίνητο, για τις αναμνήσεις και τις εκδοχές του εαυτού τους που συντηρούν -σχεδόν με νύχια και με δόντια- για να μπορούν να ζουν ακόμα όποτε τους δίνεται η ευκαιρία μια βραδιά σαν τη χθεσινή, πίνοντας στο όνομα της πρώτης φοράς που ακόμα θυμούνται, στην ικανότητά τους να τη θυμούνται ακόμα.

Την ευκαιρία για αυτό το πάρτι την έδωσαν φυσικά και την υπηρέτησαν όσο καλύτερα μπορούσαν οι ίδιοι οι Pulp με το άρτιο αισθητικά show τους και τον Jarvis Cocker με βελούδινο κοστούμι μες στο κατακαλόκαιρο και τα γνωστά του κόλπα να δίνει μια ακόμη μεγάλη ερμηνεία στον ρόλο του γερόλυκου σκηνικού δανδή που θα σπάει τη μέση μέχρι τελικής πτώσης, με όσα δόντια κι αν έχει στο στόμα. Kαι να λατρεύεται για αυτό. «Disco 2000» και όλοι στον αέρα, ζευγάρια που όντως συναντήθηκαν εκείνη την Κυριακή, στις 2 η ώρα στο συντριβάνι να πετάνε αγκαλιά. «Monday Morning» και «Pink Glove» και πλήρες πακέτο «Weeds», το πάντα αριστουργηματικό «This Is Hardcore» και αμέσως μετά το «Do You Remember the First Time» και το «Babies».

Ο Jarvis Cocker αφιερώνει στον φίλο Γιάννη που γνώρισε χθες στο ξενοδοχείο, ο Jarvis Cocker πετάει ένα σουτιέν στο πλήθος, ο Jarvis Cocker χαρίζει αφειδώς content και στιγμιότυπα. Απογειωτικό encore με «Like A Friend», «Underwear» και «Common People», δεύτερο πιο συγκινητικό με «Razzmattazz» και «Glory Days» αφιερωμένο σε όσους δεν το έχουν βάλει ήδη στα πόδια για το parking. This is how they do encore – στο τέλος φεύγουν όλοι χορτάτοι. Μεγάλες προσδοκίες, ένδοξες ημέρες. Ή έστω οι αναμνήσεις τους.