Η μετάφραση του τίτλου είναι τόσο κακή που παραλίγο να μην παρακολουθήσω μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές του Netflix. Και το κυριότερο: θα έχανα τη μουσική της…
Baby Reindeer: Το σάουντρακ της τηλεοπτικής σειράς στο Netflix.
Ε ναι, το «Baby Reindeer» δεν το μεταφράζεις «Μικρό ταρανδάκι». Ή θα πρόκειται για «Μικρό τάρανδο» –αφού «Μεγάλο ταρανδάκι» δεν υπάρχει– ή για «Ταρανδάκι» σκέτο. Αν τώρα θέλεις με το ζόρι να βάλεις κάτι επιπλέον μπροστά, μπορείς να το κάνεις όπως στο πρωτότυπο: «Μωρό ταρανδάκι», να τελειώνουμε.
Η αλήθεια είναι ότι έχω κάπως κουραστεί με το Netflix. Οι περισσότερες από τις σειρές του ακολουθούν μια συγκεκριμένη γραμμή με παραλλαγές, ακολουθώντας τις τάσεις του mainstream. Λογικό, θα μου πεις, μα έτσι όπως –ακόμη και στον κινηματογράφο– σπάνια παρακολουθώ ταινίες που «σπάνε ταμεία», τα συντριπτικά περισσότερα από τα πράγματα που ανεβαίνουν στην πλατφόρμα δεν νιώθω να με αφορούν. Άσε που είναι και οι μεταφράσεις των τίτλων…
Το κείμενο που με έπεισε να δώσω μια ευκαιρία σ’ αυτό το «… Ταρανδάκι» ήταν το κείμενο της καλής φίλης Τάνιας Σκραπαλιώρη, εδώ στην Athens Voice. Ξεκίνησα με τη λογική ότι θα μείνω για 5-10 λεπτά, θα πάρω μια γεύση από αυτό που παρακολουθούν οι πάντες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλον τον κόσμο, δεν θα με ενδιαφέρει καθόλου και θα το κλείσω. Όμως, η αίσθηση ότι δεν παρακολουθείς κάτι που απλώς βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, αλλά μια ατόφια αληθινή ιστορία, σε καθηλώνει. Ίσως εκεί δημιουργείται μια ημιπαράνομη σχέση ανάμεσα στον θεατή και την οθόνη, μια σχέση σχεδόν ηδονοβλεπτική στις ζωές των άλλων, που προκαλεί την ίδια στιγμή ντροπή αλλά κι ευχαρίστηση.
Παρακολουθώντας το «… Ταρανδάκι» στην αρχή ένιωσα δυσάρεστα. Τόσο ο Ντόνι όσο και η Μάρθα μ’ έφερναν σε μια κάποια αμηχανία. Μάλλον ήταν και οι δύο άνθρωποι που δεν θα έκανα εύκολα παρέα. Εκείνος γιατί τον ένιωθα υπερβολικά φιλόδοξο κι εκείνη γιατί ήταν υπερβολικά θρασύς. Αλλά αν η σειρά είναι καλά γυρισμένη, δεν το κλείνεις. Περιμένεις να δεις τι θα γίνει μετά. Άσε που αρχίζουν να σκάνε τα τραγούδια ένα ένα: Το «Love Is The Drug» των Roxy Music κι ύστερα το «You Don’t Have To Say You Love Me» από την Dusty Springfield. Ενδεχομένως προφανείς επιλογές για κάτι που συμβαίνει στην Αγγλία, αλλά πολύ καλοζυγισμένες στις σκηνές που πέφτουν. Το «Sweet Dreams Of You» με την Patsy Cline δεν είναι μια προφανής επιλογή, όμως. Κι ακόμη περισσότερο το «Helen Fry» με τους Felice Brothers! Πρόκειται για το σχήμα που δημιουργήθηκε από τρία αδέρφια που ζούσαν σ’ ένα μικρό διαμέρισμα στο Brooklyn κι έπαιζαν μουσική στον υπόγειο της Νέας Υόρκης. Τους πήρα είδηση το 2008, όταν υπέγραψαν στη Loose κι έκαναν τον ομώνυμο και πιθανότατα καλύτερο δίσκο τους, που περιλαμβάνει και το «Helen Fry». Τα τέλη της δεκαετίας του 2010 ήταν ακριβώς η εποχή που η Americana άρχιζε να αγαπιέται πολύ και στη Βρετανία.
Δεν θα μπω σε ζητήματα που αφορούν τη σειρά. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για το «… Ταρανδάκι», που δεν υπάρχει λόγος. Ζητήματα που αφορούν ποιος είναι το θύτης και ποιος το θύμα, ποιος πέφτει θύμα εύκολα και ποιος όχι, ποιος είναι ευχαριστημένος με αυτό που είναι και ποιος όχι, ποιος στήνει υγιείς σχέσεις και ποιος άρρωστες κατά συρροή, ποιος φοβάται ότι θα απογοητεύσει τον σημαντικό άλλο ή όλους τους άλλους και ποιος δεν δίνει μία για τέτοια ζητήματα. Στις κλίμακες αυτές, ο καθένας καλό θα ήταν να μπορεί να τοποθετήσει τον εαυτό του με τη μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα.
Θα μείνω όμως στη μουσική. Στην έκπληξη των King Crimson που εκ πρώτης όψεως δεν θα κολλούσαν, και τις ακόμα μεγαλύτερες της Susan Christie και του Ed Askew – δύο σπουδαίων αλλά απόλυτα obscure τραγουδοποιών. Στα μεγάλα τραγούδια του Tim Buckley, των Bee Gees και των Wilco. Στις αναμνήσεις με τους Bronski Beat και τον Gary Numan. Στη γνωριμία για τους πιο πολλούς με την Keren Ann. Στο καλύτερο για πολλούς τραγούδι του David Byrne, το «A Soft Seduction». Και αναμφίβολα στον ιδεώδη τρόπο να κλείνεις μια σειρά, μια εποχή, ίσως και τη ζωή ολόκληρη με τη Sandy Denny στο «Farewell, Farewell» των Fairport Convention.
Παρά τον κακομεταφρασμένο του τίτλο, τόσο μουσικά όσο και οπτικά, το «Μικρό ταρανδάκι» τα πήγε υπέροχα. Ίσως λίγο τραυματικά, αλλά εντάξει… κι η ζωή κάπως έτσι είναι.
Υ.Γ.: Προσπάθησα να μαζέψω στη λίστα όλα τα τραγούδια της σειράς. Αν λείπει κάποιο, παρακαλώ να μου το πείτε για να το συμπληρώσω.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
9°
