Xaxakes: Ακούσαμε τα καινούργια τους τραγούδια πριν το φινάλε της περιοδείας του, στο Λονδίνο, στο κλαμπ The Grace.
Πρώτο σινγκλ το Κλεισμένο με ένα Φιλί. «Αν και πρέπει, αγάπη μου, να χωριστούμε/ σου λέω πως δεν τέλειωσε εδώ/ στέλνω την αγάπη κάθε μέρα/ σε γράμμα κλεισμένο με φιλί». Viva, φέρε μου μια Γρανίτα από λεμόνι τώρα, ούρλιαξα όταν άκουσα τη διασκευή του Νάστα στο Sealed With a Kiss του Bryan Hyland. Ρομαντισμός στο φουλ, λαουντζιά του θανατά, τρυφεράδα δέκα τόνων, Αύγουστος ήταν, η Θεσσαλονίκη έλειπε σε διακοπές κι εγώ στο στούντιο της Μαρτίου με τον Γιάννη Νάστα άκουγα τα νέα τραγούδια της μπάντας. Οι Xaxakes, κάνω από μέσα μου, ποτέ δεν έγραψαν ή δεν διασκεύασαν ένα τραγούδι παρά μόνο με τον πιο τέλειο τρόπο. Δεν του το λέω για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα!
Επόμενο που μου βάζει να ακούσω είναι το δικό του Unforgivable Αλήτης Happy, ένα κολασμένο ελέκτρο νιου γουέιβ με Stereolab αναρχοπόπ δομή, τρελά γυναικεία -πίσω συνοδευτικά- φωνητικά και μια στιχουργική σε Νάστας πανκ ποιητική σύνταξη: «Πότιζα θάλασσες, καμένα δάση, χρωστούσα τράπεζες κι ήμουν Απάτσι».
Και τα δυο παραπάνω τραγούδια ανήκουν στο παλμαρέ της νέας Xaxakes σοδειάς. Αυτή την Κυριακή, 28 Ιανουαρίου, μπορείτε να τα ακούσετε ζωντανά στο Λονδίνο, στο The Grace, κλαμπ στο 20-22 Highbury Corner, Islington. Καρμικό! Ένα από τα κόκκινου χρώματος φετίχ μου είναι η φανέλα της Άρσεναλ - το The Grace London βρίσκεται στη γειτονιά του Highbury, που είναι η έδρα της. Το άλλο κόκκινο φετίχ μου παραμένει η περίφημη κόκκινη κιθάρα-μαργαρίτα του Νάστα του Αρχιξάξακα. Η στολισμένη κιθάρα, σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, για μια Θεσσαλονίκη που χάθηκε στα αστέρια και το μόνο που έμεινε να θυμίζει πόσο ξέσαλα χορέψαμε στα ρέιβ 90s λιβάδια της είναι οι χορδές της. Και ξαναχορεύω κάθε φορά που ο τύπος πιάνει να τραγουδά το Fly: «Το πρωί δε θέλω γκρίνιες / και το βράδυ μόλις έρθει / το φεγγάρι μόλις φως θα πέσει / θα διαλέξω τι θα βάλω / να’ χω ρέντα να γουστάρω / και σε μπαρ με σάνγκρια, γυναίκες και φως / να πετώ μέσα στη μέθη ζητώ».
Από εκείνο τον δίσκο, το Ξαφνικά, τα Άγρια Φτερά, το Hey Mister Όμορφε παραμένουν πάντα τα αθάνατα ημερολόγια μιας Θεσσαλονίκης που αγάπησε τους Pere Ubu και τους Talking Heads, τον Frank Zappa και τους Velvet Underground, τους Suede και τον Bryan Ferry, άνευ ή με Roxy, και Μέγα Eno. Τα λάιβ ειδικά των Xaxakes την εποχή εκείνη λειτουργούσαν σαν homage στις εποχές των παλιών και των νέων θρύλων. Πάμε παρακάτω…
Μετά την Αθήνα, τα Γιάννενα, τη Λάρισα και τη Θεσσαλονίκη, η μίνι περιοδεία των Xaxakes κορυφώνει με το λάιβ του στο Λονδίνο. Πρέπει να πας. Σήμερα που ο Αγγελάκας ανεβάζει παραστάσεις με τον Οδυσσέα και απαγγέλει την εκδοχή του στη Νέκυα και ο Παυλίδης διασκευάζει Μαρκόπουλο, στις μέρες μας δηλαδή που τα 90s τρελά παιδιά βάρυναν, μεγάλωσαν, σοβάρεψαν και «εντέχνεψαν», ο Νάστας (θεωρώ) είναι ο μόνος από εκείνη την «Ξεσσαλονίκη» που επιμένει Bowie-ικά. Εξού και η φάση-ιεροτελεστία με την εκτέλεση του Heroes. Όπως όλοι παραδέχονται, είναι ο μόνος Έλληνας καλλιτέχνης που δικαιούται να το διασκευάζει για ευνόητους λόγους, αλλά ας το κάνουμε και τάληρα για όσους δεν έπιασαν τον υπαινιγμό. Όπως ο Bowie δεν ταμπελώθηκε και ποτέ δεν έγραψε υπό τον έλεγχο μιας και σώνει και καλά ετικέτας αλλά κρόσαρε με δεκάδες μουσικές (ροκ, λευκή σόουλ, ελεκτρόνικα, ελιτίστικη ποπ, ντίσκο, νιου γουέιβ, τα πάντα όλα), έτσι και ο Νάστας. Αρνήθηκε, και ζήτω και τιμή του, να μπει στο χρυσό κλουβί των επιτυχιών που ζητούσε το κοινό και προωθούσαν οι εταιρείες.
Οι Xaxakes ποτέ δεν ήταν γκρουπ του ενός και μόνο ρεπερτορίου. Το L’ Amour μοιάζει σαν να βγήκε από την εποχή των Suicide στο CBGB’s, το Μείναμε Νέοι σημειολογικά παραπέμπει στον Τζέιμς Ντιν και τη Nico. Και παραθέτω αμέσως την πλέιλιστ και φωτογραφίες της μπάντας στη σκηνή από την τελευταία συναυλία της στη Θεσσαλονίκη (Eightball).
Διονυσιασμός, ηλεκτρισμός, ένας μικρός χαμός όταν διασκευάζουν Stylistics και Λου Ρίντ, Μεγάλος μανιτού, χορός και πανικός όταν σκάνε Μόντε Κάρλο, Στα Ξαφνικά, Βασιλιάς, Πονάν τα χείλια μου και Αφού το Σάββατο. Και φυσικά τέρμα συγκίνηση όταν παίξουν Έλβις (Can’t Help Falling in Love With You) με Ορεβουάρ,παλιά μου αγάπη και ο Νάστας με ένα μικρόφωνο στο χέρι, γνήσιος κρούνερ και δανδής, κατεβαίνει από τη σκηνή και γίνεται ένα με τον κόσμο.
Επόμενη στάση: Στην Ινγκλαντέρα. Εδώ κάνει φινισάζ η μίνι χειμωνιάτικη περιοδεία τους, που μετά τα δυο βράδυα στο Tiki bar της Αθήνας, τα Γιάννενα (Route 66), τη Λάρισα (Circus Entertainment Hub) και τη Θεσσαλονίκη, αναχωρεί παίρνοντας πτήση για το The Grace London. «Και δεν με νοιάζει αν στάζει βροχή μες τη σκηνή, την έκαψε η αγάπη, η θάλασσα κι εσύ». Ο Νάστας διάγει βίο εξωφρενικά δημιουργικό και ολότελα sui generis, όπως πάντα, οι στίχοι που σας παράθεσα είναι από το Νησί, άλλο ένα καινούργιο του τραγούδι, ειρήσθω εν παρόδω.
Άλλο δεν περιγράφω! Αν το ζήσεις, θα με καταλάβεις, αν τους τιμήσεις, θα σου το ανταποδώσουν. Αν σε βγάλει ο δρόμος στο The Grace London (είσοδος 13 λίρες), πιες ένα Καμπάρι ή ζήτα ένα ντάκιρι φράουλα. Ως γνωστό, με την κομψή και αριστοκρατική αλητεία του ρεπερτορίου και του λουκ τους, ταιριάζουν φαντεζί ποτά. Και καλά να περάσεις, σίγουρο είναι, καλά θα πάει αυτό, σ’ το υπογράφω!
Xaxakes live @ The Grace London, 20-22 Highbury Corner Κυριακή 28 Ιανουαρίου Οι πόρτες ανοίγουν στις 7.30 Τιμή στο ταμείο: 13 λίρες
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
