The Last Drive: Underworld Shakedown - Το βιβλίο του Μπάμπη Λάσκαρι που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ
Για να είμαι ειλικρινής αυτή η ιστορία που έχει ξεκινήσει εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια με την έκδοση μουσικών βιβλίων που έχουν στο κέντρο τους συνεντεύξεις, δεν μου αρέσει και πολύ. Ίσως γιατί έχω μεγαλώσει σε μια εποχή που οι συνεντεύξεις ήταν αποκλειστικότητα των περιοδικών. Στο μυαλό μου η συνέντευξη είναι κάτι εφήμερο, κάτι που αντικατοπτρίζει τη στιγμή και μόνο. Διαβάζοντας τη συνέντευξη ενός μουσικού κατανοείς το σημείο που βρίσκεται τη συγκεκριμένη στιγμή. Στον επόμενο τόνο –με τον κόσμο γύρω μας και τον εαυτό μας να αλλάζει με καταιγιστικούς ρυθμούς– είναι πιθανό ο ίδιος άνθρωπος να παρουσιάζει εντελώς διαφορετική εικόνα. Το βιβλίο από την άλλη, μου φαινόταν πάντα κάτι τελικό. Κάτι που ξεπερνά το εφήμερο κι έρχεται να κλείσει ένα μεγάλο διάστημα έρευνας με τον συγγραφέα να καταγράφει τα συμπεράσματά του, τα οποία ενδεχομένως να προέρχονται και από συνεντεύξεις, οι οποίες όμως δεν δημοσιεύονται αποτελώντας το σημαντικότατο πρωτογενές υλικό της έρευνας.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το εφήμερο, άλλωστε απλώς αρθρογραφώ, αρνούμενος πεισματικά να εκδώσω κάποιο βιβλίο, αν κι έχω φλερτάρει δυο τρεις φορές με την ιδέα. Το μόνο που προσπαθώ να πω είναι ότι συνήθως αποφεύγω να αγοράζω μουσικά βιβλία που βασίζονται σε συνεντεύξεις και καταφεύγω σ’ αυτά σε δύο μόνο περιπτώσεις: αν έχω βιώσει ο ίδιος έναν ήχο, μια κατάσταση ή μια εποχή, οπότε ξέρω καλά το θέμα, κι μονάχα αν δεν υπάρχει άλλη βιβλιογραφία για το θέμα αυτό. Στην περίπτωση των Last Drive ισχύουν και τα δύο: Βίωσα την εποχή στα γεμάτα κι επιπλέον δεν υπάρχει άλλο βιβλίο για το συγκρότημα.
Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του «Underworld Shakedown» βρέθηκα να δουλεύω σ’ ένα από τα κεντρικά δισκοπωλεία της Αθήνας. Κι ενώ στην αρχή η διανομή γινόταν από την Πανδώρα, στη συνέχεια ήταν ο ίδιος ο Αιμίλιος Κατσούρης που διένεμε τους δίσκους της Hitch-Hyke. Τον είχα συμπαθήσει από την πρώτη στιγμή κι αυτό γιατί το ύφος του και το συνολικό στήσιμό του δεν έμοιαζε καθόλου με τη loud προσέγγιση των πωλητών που εργάζονταν στις πολυεθνικές – είμαι σίγουρος ότι όποιος είχε δουλέψει σε δισκοπωλείο εκείνη την εποχή καταλαβαίνει απόλυτα τι λέω. Έτσι έκανα μια προσπάθεια παραπάνω τόσο για το «Underworld Shakedown» –το οποίο πήγαινε από μόνο του, όπως λέγαμε εκείνη την εποχή– όσο και για τις δύο ακόμη κυκλοφορίες της Hitch-Hyke, το «Outside My Window» των Things, που μου άρεσε πολύ, και το «We All Have…» των Hidden Peace, που μου άρεσε λιγότερο.
Πιστεύω ότι τώρα πια όλοι το ξέρουν: Οι Last Drive ήταν το καλύτερο αγγλόφωνο ελληνικό συγκρότημα από τη στιγμή που έσκασαν και για μια ολόκληρη δεκαετία, ίσως και δεκαπενταετία. Κι αυτό το αποδείκνυαν τόσο στους δίσκους όσο και στη σκηνή. Όσοι έτυχε να τους δουν ζωντανά με τους Creeps, για παράδειγμα, στο Ρόδον, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Την ίδια εποχή δρούσαν εξαιρετικά αγγλόφωνα συγκροτήματα, όπως οι Villa 21 ή οι Mushrooms ή οι Yell-O-Yell ή οι Anti-Troppau Council, αλλά και ελληνόφωνα, όπως οι Τρύπες και η Λευκή Συμφωνία. Για κάποιον ακατανόητο λόγο ήταν η rock’n’roll αλητεία των Last Drive που χωρούσε μέσα της όλο το garage, απηχούσε ακόμη και ψυχεδελικά στοιχεία και την ίδια στιγμή είχε ένα punk attitude που μας έπαιρνε και μας σήκωνε.
Οι άνθρωποι που αγόραζαν το «Underworld Shakedown» στο δισκάδικο είχαν μια πολύ ιδιαίτερη λάμψη στα μάτια. Δεν έμοιαζαν καθόλου μ’ εκείνους που θα αγόραζαν Fleetwood Mac ή Dire Straits, χωρίς φυσικά να υποτιμώ αυτά τα μεγάλα σχήματα. Όσοι όμως έμπαιναν για Last Drive έμοιαζαν να μοιράζονται με την μπάντα, μα και όλοι μεταξύ τους, έναν ολοκαίνουργιο κόσμο.
Το βιβλίο του Μπάμπη Λάσκαρι για το «Underworld Shakedown», αν και έχει περισσότερες συνεντεύξεις απ’ όσες θα ήθελα, μου θύμισε μερικά πράγματα που είχα ξεχάσει και μ' έμαθε κάποια άλλα που μου είχαν ξεφύγει από εκείνη την εποχή. Έτσι, υπό αυτή την έννοια, νιώθω ότι εκπλήρωσε τον σκοπό του.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Η λίστα του Spotify με υλικό των Last Drive δεν διεκδικεί δάφνες ενός απόλυτου «Best of…», είναι απλώς προσωπική και περιλαμβάνει μόνο την εποχή της Hitch-Hyke.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
