eMolecule: Το συγκρότημα του Simon Collins, γιου του Phil Collins, και το progressive rock άλμπουμ «The Architect».
Δεν ξέρω αν στη σημερινή πλημμύρα της πληροφορίας μπορώ να σε δελεάσω γράφοντας πως έχουμε να κάνουμε με τα έργα και τις ημέρες του γιου του μεγάλου Phil Collins, του Simon Collins, αλλά κάτι περισσότερο εντυπωσιακό δεν έχω στον φάκελο των νεοφερμένων eMolecule. Ο Simon Collins είναι Βρετανό-Καναδός και, ω τι έκπληξη, είναι ντράμερ και τραγουδά. Μαζί του συναντάμε έναν μόνιμο συνεργάτη του τα τελευταία χρόνια και συμπαίκτη του στο σύντομο βίο του prog rock σχήματος Sound of Contact, τον πολυμουσικό Kelly Nordstrum.
Περισσότερα από 2,5 χρόνια δουλειάς περιέχονται στο πρώτο αυτό άλμπουμ τους, που σμιλεύτηκε, βελτιώθηκε και πήρε την τελική του μορφή κυρίως στο στούντιο του Simon Collins στην Ιρλανδία. Έχοντας να κάνουμε με ένα concept άλμπουμ που διαμόρφωσε τις ιδέες του και τις διαδρομές του στη διάρκεια της πανδημίας, δεν είναι καθόλου παράξενο που χαρακτηρίζεται από αναφορές σε περίεργες ηθικές, παιχνίδια ισχύος των κυβερνήσεων, τακτικές διχοτόμησης, κοινωνικής αποξένωσης και εκμετάλλευσης της τεχνολογίας.
Δεν είναι επίσης απροσδόκητη και η επιλογή να σχηματίσουν οι δυο τους μια μουσική πρόταση που συχνά είναι επιθετική με έναν «πειθαρχημένα χαοτικό» τρόπο. Με τα riffs της κιθάρας να είναι συχνά κοφτά και άμεσα, αλλά και φιλτραρισμένα με τρόπους που παραπέμπουν σε ένα φουτουριστικό μουσικό συναγερμό, και μια προσέγγιση ευρύχωρη σε επιδράσεις και ήχους, το άλμπουμ μεγαλώνει έντονα, με το πέρασμα των τραγουδιών. Οι δυο μουσικοί δεν δίστασαν να επικαλεστούν και σχεδόν να οικειοποιηθούν ενισχύσεις παράταιρων χώρων, φτάνοντας από τη synth pop στο aggressive metal. Εκεί όμως παρεμβαίνει η μαεστρία αλλά και η πολλή δουλειά που έγινε στο στούντιο για να δημιουργηθούν, με τη χρήση όλων αυτών των συμμαχικών όπλων, ισχυρές μελλοντολογικές και εσχατολογικές εντυπώσεις.
Θέλοντας να διευκολύνω την περιγραφή του περιεχομένου του «The Architect», δεν γίνεται να μην καταφύγω στην τελευταία περίοδο των Porcupine Tree, όπως και σε διάφορες πτυχές της προσωπικής διαδρομής του Steven Wilson, κυρίως τις περισσότερο synth driven. Ίσως όμως περισσότερο και από αυτά, στο μυαλό μου ήρθε άμεσα η ενισχυμένη αντήχηση των OSI, με κοντινά φίλτρα ήχων, ρυθμικά ριφ, ανάλογο ύφος στις φωνητικές γραμμές, αλλά και στα ambient αδειάσματα που συχνά αποφορτίζουν τα τραγούδια. Κοντά σε αυτές τις βασικές συντεταγμένες, είναι δελεαστικό και αναζωογονητικό να ανακαλύπτεις τη διαδρομή να εμπλουτίζεται με ένα υπέροχο, με τη σφραγίδα κλασικού, σχεδόν ηλεκτρονικό pop single, το «Beyond Belief», ή με ένα εξωτικό folk διαμαντάκι σαν το «The Universal».
Ο δίσκος πέρα από την ευδιάκριτη ένταση και αγωνία του, αλλά και τα δολώματα που φωνάζουν από την πρώτη ακρόαση, απαιτεί επαναληπτικό σκάψιμο μέσα στον πλούτο των ήχων και των διαθέσεων. Για το πόσο παραμονεύει το απρόβλεπτο στις προφανείς τους αρχικές εντυπώσεις, ιδανικό παράδειγμα αποτελεί το φινάλε του «Moment Οf Truth» που σφραγίζει και το άλμπουμ.
Με αυτές τις τακτικές, και δημιουργώντας πλάθοντας το σκοτάδι μιας δύσκολης περιόδου, οι νεοφερμένοι eMolecule μοιάζει πως θα καταφέρουν να συγκινήσουν τους παραδοσιακούς prog ακροατές που περιμένουν το αναμενόμενο συσσίτιο από τους χαρακτηρισμένους καλλιτέχνες του χώρου. Το σημαντικό είναι όμως πως όλες οι πρόθυμες δοκιμές τους, όσο παράτολμες και να μοιάζουν αρχικά, θα τσιμπήσουν υπολογίσιμα τους αισθητήρες αυτών που ζητούν και το θάρρος της διαφοροποίησης.
13°
