Τελευταία μέρα Γιορτή Μουσικής, μπροστά-μπροστά στη σκηνή της ATHENS VOICE, ζέστη. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι Yuri’s Accident, οι “ambient” Absent Without Leave (aka Γιώργος Μαστροκώστας), οι δροσεροί Μέντα, οι dukes-like Dustbowl. «Πάμε κοντά για να κλάψουμε…», για ν’ ακούσουμε τους εκπληκτικούς Electric Litany… Και κλάψαμε: σκοτεινοί, ρομαντικοί, λυρικοί, πανέμορφοι (ο πληκτράς έφερνε τρομακτικά στον Jake Gyllenhaal). Ο Ρίτσος έμπλεκε με τα Λονδίνα και τα έιτις και το μόνο που ήθελες (και τελικά έκανες) ήταν να σφίξεις το χέρι του διπλανού σου. «Είμαστε οι Meanie Geanies και παίζουμε garage!» ούρλιαξε η Mary Jane, η φροντ γούμαν της γυναικείας –πλην του ντράμερ– μπάντας. Αράζουμε στα γρασίδια και τρώμε μεταλλαγμένα. Από πίσω, σαν το πιο κατάλληλο, αρμονικό, «χαλασμένο», αθηναϊκό σάουντρακ, ο The Boy με το «κουστούμι του» μιλάει για τις καμένες σάρκες, τα ζόμπι και την Ακρόπολη. Κάποιοι γύρω μου δεν καταλαβαίνουν τίποτα, αλλά πλησιάζουν στη σκηνή να δουν από κοντά. Οι Burger Project, αστείοι και φανταστικοί με τις λίκρα, ολόσωμες φόρμες τους στην πλατεία Συντάγματος. Διασκευές τόσο ευφάνταστες, που σχεδόν δεν αναγνωρίζεις τα κομμάτια. Η Μάτα-Ντομάτα, που ανέβηκε στη σκηνή μόνο για δύο τραγούδια κι απαιτούμε να την ακούμε συχνότερα. Α, ναι, χορέψαμε τόσο ξέφρενα μέχρι που έσπασε η σαγιονάρα. Και γυρίσαμε σπίτι ξυπόλυτοι.
19°
