Φωτορεπορτάζ από τη συναυλία των Iron Maiden στην Αθήνα, στο γήπεδο ΟΑΚΑ, μαζί με τους Airbourne και Lord Of The Lost
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον: το 2022 μας θέλει να ψυχοθεραπευόμαστε ομαδικά, συστηματικά, βγάζοντας το άχτι μας για όσα βιώσαμε ως έγκλειστοι και πολιορκημένοι από την απρόσμενη πανδημία. Κόντρα στα σημεία των καιρών που θέλουν το πορτοφόλι μας «τρύπιο», τούτο το φαινόμενο μαζικής προσέλευσης στις περισσότερες από τις δεκάδες συναυλιακές βραδιές που «στριμωχτήκαν» τούτο το καλοκαίρι λόγω απανωτών αναβολών, καταντά θαυμαστό έως και αξιοπερίεργο. Με αποκορύφωμα τους περίπου 40.000 αφιονισμένους οπαδούς των λατρεμένων μας Iron Maiden που ταρακούνησαν τη Στέγη Καλατράβα οριακά!
Φωτορεπορτάζ: Iron Maiden, Airbourne, Lord Of The Lost, ΟΑΚΑ, Αθήνα, Σάββατο 16 Ιουλίου 2022
Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα. Έτσι 18.30 νταν βγήκαν οι Lord Of The Lost από το Αμβούργο και μπήκαν με τις πάντες στον χορό. Βαμμένοι κόντρα στις αδυσώπητες ακτίνες του Ήλιου, βάρεσαν γερά και αυθάδικα, πληρούμενοι τον… αξιοζήλευτο ρόλο τους τα μάλα κι ας είχανε μονάχα τριάντα λεπτά στη διάθεσή τους.
Σειρά είχαν όμως οι αγαπημένοι (μου / μας) Airbourne from Down Under. Βικτώρια. Θυμάσαι το τραγούδι των Kinks; Ομολογώ πως μαζί με τους The Dead Daisies (που δυστυχώς αναγκάστηκα να χάσω λόγω έτερης ανάθεσης), οι Αυστραλοί hard rockers ήταν το δικό μου φετινό απωθημένο. Και να που για άλλη μια φορά οι αδελφοί O'Keeffe το έκαναν το θαύμα τους, την ίδρωσαν τη φανέλα, με τον Joel να μη τη χρειάζεται καν. Ωσάν μανιασμένος ταύρος σε υαλοπωλείο, ο γνήσιος απόγονος του Angus Fuckin’ Young των μεντόρων AC/DC όργωσε τη σκηνή όπως όργωσε και τα λημέρια μας -τα photo pits- καβάλα σε δικό του σεκιουριτά! Έτσι ώστε να σπάσει μια μπίρα στην αγύριστη κεφάλα του για να μας καταβρέξει. Ώστε να ξεχαρβαλώσει πεντατονικά την εξάχορδη σύντοφό του μπρος τη μούρη των φανατικών του κάγκελου. Η πρωτόγνωρη αυτή διάδραση βέβαια είχε ως αποτέλεσμα κάποιες «κοιλιές» από σκηνής, δίχως τραγούδια. Όμως το rock'n'roll ορίζεται ως παρορμητικό και οι Airbourne δεν παίζουν με συμφωνικές ορχήστρες!… Προτιμούν να προσφέρουν θέαμα από το 2001.
Εννιά ακριβώς το “Doctor Doctor” των προπατορικών U.F.O. τραγουδήθηκε μαζικά με τα ηχεία τσίτα. Παραδοσιακά. Άλλωστε τούτοι οι βρετανοί βετεράνοι του Phil Moog παρέα με τους Wishbone Ash και τους Camel αναφέρονται απαρχής ως οι υπαίτιοι της εποποιίας των Iron Maiden από τον Καπετάν Στέφανο. Με τα αναγκαία “Senjutsu” και “Stratego” να τιμούν το πρόσφατο δισκογραφικό παρελθόν του θρυλικού σεξτέτου, δεν ήθελε πολύ για να πάρει φωτιά η αρένα.
Όλα τα απαραίτητα επί σκηνής. Ο Eddie σε διάφορα μεγέθη, με διάφορες στολές, να αλωνίζει συχνά-πυκνά τη σκηνή μοιράζοντας ρίγη. Το κιθαριστικό τρίο να μοιράζεται τους άκρατους αυτοσχεδιασμούς με τον Adrian Smith να σηκώνει το τριχωτό της κεφαλής μου (αδυναμίες είναι αυτές). Ο ηγετικός Steve Harris να τραγουδά τα πάντα όλα καλπάζοντας στις τέσσερις χορδές του και ο συμπαθέστατος Nicko McBrain να σηκώνεται κάθε τόσο να μας δει λιγάκι, εισπράττοντας το εγκάρδιο χειροκρότημά μας και έχασε πέντε-έξι αλλαγές. Και φυσικά ο κυκλοθυμικός Bruce Dickinson στην πρώτη τη γραμμή να παραμένει υπερκινητικός και υψίφωνος, παρά τα 64 του χρόνια.
Όμως όσον αφορά τη φωτιά που έχει χρώμα σκούρο πορτοκαλί, αυτή των αμέτρητων καπνογόνων που άναψαν καθ’ όλη τη διάρκεια της δίωρης συναυλίας, υπήρξε ικανή και αναγκαία ώστε να πάει άψαλτο το εμβληματικό “The Number of the Beast”… Αυτό ήταν. Από εκεί και πέρα ο εκνευρισμένος ερμηνευτής απευθύνθηκε επανειλημμένα εις την… «γαλλικήν» στον επιμένοντα, προσπαθώντας μέσω αυτού να περιορίσει τους καπνούς που δυσχεραίνουν την απαιτητικότατη δουλειά που προσφέρουν οι αδαμάντινες φωνητικές χορδές του. Έτσι λοιπόν στο ένα τρίτο του τραγουδιού απείχε του μικροφώνου, στο επόμενο κομμάτι που ερμήνευσε κρυμμένος στα παρασκήνια υπήρξε χρονοκαθυστέρηση, άρα και χρονική ανακολουθία με τη μπάντα, για να επανέλθει λίγο πριν το τέλος του στα φυσιολογικά...
22.22 η ολοκλήρωση του “Iron Maiden” μας ήθελε να ισιώνουμε με την καταιγιστική τριπλέτα των “The Trooper”, “The Clansman” και “Run to the Hills”. 22.44 το δεύτερο διάλειμμα ολίγων λεπτών μας επιφύλαξε το απαιτητικότατο για τον μπροστάρη “Aces High” υπό τη σκιά του τιτάνιου μαχητικού της βρετανικής αεροπορίας που αγαπήσαμε το 2018 στη Μαλακάσα. Τότε που οι Iron Maiden έπαιξαν την επομένη από τους Judas Priest, όπως και φέτος! Απίστευτο;
Με το αυτί μου τεντωμένο σα χωνί ώστε να απολαύσω μα και να τραγουδήσω το αξεπέραστο “Always Look on the Bright Side of Life” των Monty Python, έφτασα σπίτι μου αποκαμωμένος σκεπτόμενος το σθένος των κατά μέσον όρο εβδομηντάχρονων που τίμησαν ξανά τα χώματά μας, με ευγνωμοσύνη και σεβασμό.
