Φωτορεπορτάζ από τη συναυλία των Scorpions και Alice Cooper στο ΟΑΚΑ, στην Αθήνα, την Τετάρτη 6 Ιουλίου 2022, που συγκέντρωσε 30.000 θεατές
Το «δυο-σε-ένα» είναι εδώ και αρκετές δεκαετίες ένα πολύ πετυχημένο εύρημα της αγοράς εν γένει, προσφέροντας στον «καταναλωτή» διπλή απόλαυση. Έτσι λοιπόν και τούτη η παλιοροκάδικη γιορτή μεγατόνων ήρθε να ξεδιψάσει όλους εμάς που επιμένουμε στα... «κλασικά εικονογραφημένα». Ήτοι στο ευθυτενές hard rock, αμερικάνικο μα και ευρωπαϊκό. Όπως άλλωστε ανέφερε και στη συνέντευξή μας πριν μέρες στην ATHENS VOICE ο Alice Cooper «η μοναδική μουσική που κατάφερε να επιβιώσει έως και σήμερα είναι η hard rock, η κιθαριστική hard rock».
Με τις κερκίδες του άνω διαζώματος του Ολυμπιακού Σταδίου συνειδητά κλειστές, το αρχιτεκτονικό κόσμημα της Καλογρέζας δεν είχε γεμίσει ακόμη όταν στις οκτώ παρά κάτι έπεσε η τεράστια κουρτίνα ώστε να πιάσει δουλειά ο Πρίγκιπας του Σκότους, παρέα με την ομαδάρα του.
Το εκρηξιγενές “Feed My Frankenstein” ένωσε μονομιάς τις ιαχές μας σε ένα αβίαστο τραγούδι που ούτε λίγο ούτε πολύ, κράτησε πάνω από μιάμιση ώρα! Με ολόκληρο κάστρο πίσω του και τα χίλια-δυο λατρεμένα σκηνικά που κουβαλά μια ζωή όπου κι αν πάει, ο γέροντας από την Αριζόνα δεν έβαλε κώλο κάτω, ούτε στιγμή, αλλάζοντας κουστούμι και εμφάνιση σε κάθε μα κάθε τραγούδι, μιλάμε για φαινόμενο. Γιγάντια τερατόμορφα όντα, γκιλοτίνα, ζουρλομανδύες, σπάθες και σπαθάκια, και μπόλικο αίμα να κυλά. Όλα τα ’χε ο μπαξές. Όπως άλλωστε από το 1974. Με την από κάθε άποψη εντυπωσιακότατη Nlta Strauss στις κιθάρες να συμπληρώνει καίρια ο τερπνό υπερθέαμα. Και την αιώνια σύντροφο ζωής του Vincent, Sheryl, να τον ακολουθεί κατά πόδας στις μεταλλάξεις. Άλλη θεά και τούτη. Κούκλα στα προχωρημένα -ήντα της!
Το ανθεμικό “School’s Out” με ολίγη από “Another Brick In The Wall” των Pink Floyd να μπαίνει σφήνα ως ρεφρέν, ήρθε και έδεσε με τα πρόσφατα κλειστά σχολεία σε σημείο τέτοιο που δεν έβρισκα στόμα κλειστό ως εκεί που έφτανε ο φακός μου. Όπως στο λέω. Γιορτή.
Λίγο πριν τις δέκα όμως το “Gas In The Tank” σφυρίζει την έναρξη του αντίστοιχου προγράμματος των πλέον πολυεθνικών Scorpions με την τριπλέτα των “Make It Real”, “The Zoo” και “Coast To Coast” να με θέλει καταϊδρωμένο να σημαδεύω τους επί σκηνής πρωταγωνιστές μαζί με ένα ρεφρενάκι στο στόμα κάθε τόσο. Και να ’σου τον και πάλι, ο Klaus Meine παλικάρι στο μικρόφωνο, πλησιάζοντας τα ογδόντα, κάτσε καλά! Και δίπλα του, μπροστά, οι δυο παλαιοί.
Ο αστείρευτος γεννήτορας πλατινένιων riffs Rudolph Schenker να επιδεικνύει όπως εδώ και πενήντα χρόνια την κατάλευκη οδοντοστοιχία του, και ο κάποτε τζόβενος τρελός Mathias Jabbs με τα αεροπλανικά του σόλο. Όσο για τον Mikkey Dee, το είχα καταγράψει και στην προηγούμενη συναυλία τους στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο: αυτή η μεταγραφάρα ήταν η πιο κατάλληλη ένεση αδρεναλίνης στην πλέον καταλληλότερη στιγμή της πολύχρονης καριέρας των Σκορπιών! Ο ντραμιστικός αυτοσχεδιασμός του που συνδυάστηκε με τον τεράστιο κουλοχέρη στα video walls οπίσω του εχθές, δεν κούρασε λεπτό.
Με λίγα μόνο άσματα από το πολύ πρόσφατο δισκογράφημά τους με γενικό τίτλο “Rock Believer”, τα επιλεγμένα τραγούδια του εκατοστάλεπτου προγράμματος ήταν ξεκάθαρα αυτό που λέμε “best-of”. Όσο για τη στιγμή που ακούσαμε το “Wind Of Change” με παραλλαγμένους και προσαρμοσμένους για την Ουκρανία πλέον στίχους, όσο κι αν προσωπικά το έχω βαρεθεί, τα κινητά πήραν φωτιά είτε ως εγγραφείς, είτε ως σύγχρονοι «αναπτήρες» στα χέρια τριάντα χιλιάδων οπαδών. Δώσε μου εμένα “Coast To Coast”, “Blackout”, “Still Loving You” και σε κερνάω μπίρα!
Ήταν αναμενόμενο να ακούσουμε όπως πάντα για καληνύχτα το παγκοσμίως δημοφιλέστατο “Rock You Like A Hurricane”, όμως ετούτη τη φορά με την ελληνική σημαία να αλλάζει θέση στα χέρια των πρωταγωνιστών από σκηνής.
Να ρωτήσω κάτι όμως; Μονάχα εμένα μου κόλλησε στον δρόμο για το σπίτι το “Nothing Else Matters” που συνόδεψε το άνοιγμα των πυλών; Δεν το γουστάρω αυτό όταν μου συμβαίνει.
12°
