Το βιβλίο του Στέφανου Παναγιωτάκη για το ελληνικό ψυχεδελικό συγκρότημα Purple Overdose, το νέο άλμπουμ των Pixies, τα νέα τραγούδια των Natalia Lafourcade και Gabriels.
Λίγο πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα συγκροτήματα ενός ιδιώματος που θα ονομάζαμε αργότερα «αναβίωση της ψυχεδέλειας». Πρόκειται για σχήματα όπως οι Rain Parade, οι Green On Red, οι Dream Syndicate, οι Things και οι Long Ryders. Δίπλα τους στέκονταν μπάντες που πήγαιναν το πράγμα λίγο πιο γκαράζ, όπως οι Fuzztones, λίγο πιο εναλλακτικά, όπως οι R.E.M., λίγο πιο… psychobillικά, όπως οι Cramps και πάει λέγοντας. Το σίγουρο ήταν ότι επρόκειτο για σχήματα που έρχονταν σε πρώτη φάση από την Αμερική και δεν σχετίζονταν με το new wave και τις όποιες εξελίξεις του, σκοτεινότερες ή πιο pop. Το 1987 στη Βρετανία δημιουργούνται οι Outskirts Of Infinity, κυκλοφορούν αυτό το απίστευτο “Lord Of The Dark Skies” στη Woronzow του Nick Saloman, που ως Bevis Frond βγάζει την ίδια χρονιά τρεις απανωτούς βαρύτατα ψυχεδελικούς δίσκους. Η επόμενη χρονιά, το 1988 φέρνει δύο albums από ισάριθμα ελληνικά συγκροτήματα που έχουν επηρεαστεί από τη συνολική ατμόσφαιρα της αναβίωσης κι επιπλέον έχουν μοναδικούς τρόπους να ψάχνουν πίσω στη δεκαετία του 1960. Το ένα album είναι το “Zalion” των No Man’s Land και το άλλο το “Exit #4” των Purple Overdose. Οι ομοιότητες ιδίως με αυτή τη νεοψυχεδελική βρετανική σκηνή γίνονται ακόμη περισσότερες αν σκεφτούμε ότι ένας κιθαρίστας όπως ο Bari Watts των Outskirts of Infinity παίρνει τον Bevis Frond να παίξει μπάσο στον δίσκο του, όπως ακριβώς και ο Κώστας Κωνσταντίνου (ο mod όπως τον ξέραμε εκείνη την εποχή) παίρνει τη rythm section των No Man’s Land για να στήσει την πρώτη σύνθεση της μπάντας του. Τα υπόλοιπα όσον αφορά τους Purple Overdose είναι ιστορία: 9 σπουδαία LP και 2singles, μερικές καθηλωτικές συναυλίες και η καταλυτική παρουσία του Κώστα Κωνσταντίνου σε κάθε συζήτηση που αφορούσε τη μουσική. Γνωστά και λιγότερο γνωστά στοιχεία για την πορεία των Purple Overdose υπάρχουν στο πολύ πλούσιο βιβλίο του Στέφανου Παναγιωτάκη -ο οποίος υπήρξε για πολλά χρόνια ο manager τους- “We Shall Be Reborn”. Ο Κώστας Κωνσταντίνου έφυγε τον Απρίλη του 2020 με τρόπο μοναχικό και αναντίστοιχο με την προσφορά του στη μουσική. Έμειναν οι λίγες συζητήσεις μας, οι συνεντεύξεις που είχαμε κάνει στις αρχαίες εποχές του Ηχώ FM, η ακουστική ηχογράφηση για εκείνη την εκπομπή στο Studio Sub και πάνω απ’ όλα η δισκογραφία των Purple Overdose. Το βιβλίο του Στέφανου Παναγιωτάκη φωτίζει αρκετά σημεία της πορείας της μπάντας και όσοι μονομανείς έμειναν πιστοί στους Overdose, μπορούν να διαφωνούν αέναα σε σχέση με το αν το “Reborn” ή το “Exit #4” είναι ο καλύτερός τους δίσκος.
Για τους περισσότερους, η πρώτη εποχή των Pixies, από το 1987 μέχρι το 1991 -και οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν στην 4AD- δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Από την άλλη, αν ρίξεις μια αυτιά στα albums που κυκλοφόρησαν από το 2004 και μετά θα βρεις πολύ καλά τραγούδια. Φυσικά κανένα από τα albums της επανένωσης δεν έχουν ως ολοκληρωμένες δουλειές τη δύναμη της πρώτης εποχής αλλά αυτό είναι αναμενόμενο. Το “Doggerel” είναι το όγδοο album τους, κυκλοφορεί στα τέλη του Σεπτέμβρη και το πρώτο κομμάτι που η μπάντα αποκαλύπτει από τον επερχόμενο δίσκο, το “There’s A Moon On” είναι πολύ καλό!
Αγαπώ τη Natalia Lafourcade για τις μουσικές της, τις συνεργασίες της αλλά και για τις κοινωνικές της αναζητήσεις. Το καινούργιο της τραγούδι, “Tierra Querida” παίζει σε επανάληψη στα ακουστικά μου.
Δύο mini albums συν ένα επιπλέον τραγούδι και οι Gabriels κατάφεραν να γίνουν ένα από τα πιο αγαπητά ονόματα της καινούργιας οπτικής της soul. Θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους album τον Μάρτιο του 2023 από την Parlophone κι αυτό είναι ένα εξαιρετικό νέο!
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Η λίστα αυτής της εβδομάδας στο Spotify είναι ελλιπής. Κι αυτό γιατί -δυστυχώς- δεν υπάρχουν εκεί τραγούδια των Purple Overdose…
14°
