Τα νέα συλλεκτικά πικάπ για τους Beatles, το βιβλίο «Κλίμακα Μπόγκαρτ» της Μαρίας Φακίνου, τα νέα άλμπουμ των Suede, Vanessa Kourtesi και Soul Revivers.
Η Crosley είναι μια εταιρεία που κατασκευάζει πικάπ. Όχι από εκείνα τα ακριβά που χρειάζονται ενισχυτή και ηχεία για να παίξουν. Πικάπ σε σχετικά χαμηλή τιμή, με όμορφο vintage design και όχι ιδιαίτερα σπουδαίο ήχο. Ένα πικάπ σαν βαλιτσάκι, που θα κουβαλούσες μαζί σου σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού για να ακούσεις χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις πιστότητας έναν δίσκο, για να δείξεις στο παιδί σου πώς άκουγες μουσική στα παλιά χρόνια, για να εντυπωσιάσεις το κορίτσι σου και να περάσεις όμορφα κοιτάζοντας τη βελόνα να κυλάει στα αυλάκια. Η εταιρεία αυτή, πέρα από τα πολλά και όμορφα vintage βαλιτσάκια της, κυκλοφορεί τον Ιούλιο τέσσερα καινούργια πικάπ με θέμα τους Beatles. Δύο βασισμένα στο “Let It Be”, ένα με θέμα την ταινία του “Yellow Submarine” κι ένα πολύ όμορφο σε μπλε χρώμα. Τα πικάπ αυτά έχουν και Bluetooth, πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς να στείλεις σήμα από το κινητό σου και να ακούσεις μουσική από τα μικρά ηχεία του πικάπ. Ιδανικό για δώρο το φθινόπωρο που έρχεται.
Ξεφυλλίζω την «Κλίμακα Μπόγκαρτ» της Μαρίας Φακίνου που μόλις κυκλοφόρησε από τους Αντίποδες. Έτσι για να πάρω μια πρόγευση πριν ξεκινήσω το βιβλίο κανονικά. Είχα λατρέψει βλέπεις την «Ανατομία κόρης». Η «Κλίμακα» είναι αλλιώτικη. Ελλειπτική, προσωπική, γρήγορη, από τις πρώτες λέξεις, μοιάζει βιβλίο που πονάει. Μια περίεργη διασταύρωση Χάντκε και Χειμωνά. Μα μπορεί να κάνω λάθος. «…αν πάντως σε άφηναν με δεμένα μάτια κι εσύ, απίθανο αλλά για την ευκολία του παραδείγματος, δεν κατάφερνες να καταλάβεις πού βρίσκεσαι, σίγουρα κάποιος περαστικός θα σε αναγνώριζε - Φυσικά, πηγαίναμε μαζί σχολείο, καλός μαθητής - νοσταλγικά ίσως…» Και τι μετράει τελικά η κλίμακα Μπόγκαρτ; Τη μνήμη; Τη λήθη; Το βιβλίο της Φακίνου μοιάζει να είναι ένα από τα συγκλονιστικότερα αναγνώσματα της χρονιάς.
Επιστρέφουν οι Suede –λέμε!– και ο Brett δηλώνει ότι αυτό είναι το πιο ακατέργαστο, το πιο punk album τους. Λέγεται “Autofiction”, έρχεται στα μέσα του Σεπτέμβρη και για την ώρα έχουμε στα χέρια μας μόνο το “She Still Leads Me On”, που αναφέρεται στην επιρροή που άσκησε στον Brett Anderson η μητέρα του. Έχοντας ακούσει τα προσωπικά του album προσεκτικά, θα περίμενα ένα απαλό τραγούδι αλλά εδώ δεν είναι μόνος. Ούτε τσέλο, ούτε ακουστική κιθάρα. Κι όπως ο ίδιος λέει, “ούτε σφυρίχτρες, ούτε κουδουνάκια”. Και ταυτόχρονα ό,τι πιο προσωπικό έχει κάνει με τους Suede. Νοσταλγία, χαρά και αγωνία για το album αυτό…
Στο Σάσεξ κάνει μαγεία. Αυτό τουλάχιστον λένε κάτι παμπάλαιοι δερματόδετοι διαλυμένοι τόμοι που λουφάζουν στο πατάρι μου. Κι από εκείνο τον τόπο, από το Lewes συγκεκριμένα, έρχεται μια απολύτως άγνωστη μπάντα που φέρει το όνομα The Order Of 12. Το “Lore Of The Land” είναι το ντεμπούτο τους. Μου ξέφυγε τον Φεβρουάριο, που κυκλοφόρησε, και τώρα ψάχνω να το βρω. Εδώ έχουμε κορυφαία ψυχεδελική pop folk από τον Richard Norris και τη Rachel Thomas, ένα album που φέρνει στον νου Trees στο πιο αιθέριο, Wicker Man στο πιο συγκροτημένο, Sandy Denny στο πιο ελαφρύ, Fuchsia στο πιο απαλό. Ψυχεδέλεια σαν αυτή που βάζεις και ξαναβάζεις στο πικάπ. Έχει γίνει ήδη συλλεκτικό αλλά αξίζει να το ψάξεις.
Δεν περίμενα να ακούσω μια τόσο ιδιαίτερη φωνή και μάλιστα σε ένα τόσο όμορφο mini album. Η Vanessa Kourtesi είναι –προφανώς– Ελληνίδα, ζει στο Ρότερνταμ και το “Spending Time With Esther”, που μόλις κυκλοφόρησε, έχει μέσα του τρία jazz τραγούδια που δεν περίμενες ν’ ακούσεις στα μέρη μας. Εξαιρετική φωνή, εξαιρετικές ερμηνείες!
Επανακυκλοφορεί σε βινύλιο το “Fashion Nugget” των Cake από το Σακραμέντο της Καλιφόρνια, δίσκος που κυκλοφόρησε το 1996 και ήταν ένα είδος ιδιότυπης απάντησης στο grunge. Είχε μέσα δύο απίθανες διασκευές, τα “I Will Survive” και “Perhaps, Perhaps, Perhaps” που είχαν αγαπηθεί με πάθος.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
13°
