Ο Δημήτρης Σκύλλας μιλάει στην ATHENS VOICE. Aφορμή η κυκλοφορία του soundtrack για το ντοκιμαντέρ «Dimitris Skyllas: AFTERPOP» παραγωγή του Onassis Culture.
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Αν δεν ήσουν συνθέτης, αν δεν είχες σχέση με την κλασική μουσική, τι θεωρείς ότι θα ήσουν ή τι θα ήθελες να είσαι;
Σίγουρα συγγραφέας ή manager. Μου αρέσει πολύ το promotion, το βλέπω σαν μια μικρή απόλαυση, και μάλιστα πιστεύω πως θα ήμουν και καλός manager. Τουλάχιστον έτσι διαισθάνομαι. Σκέψου πως κάνω σε έναν βαθμό και managing στον εαυτό μου. Μπορεί να έχω συνεργάτες για το συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά τη γενική εποπτεία την έχω εγώ. Και αυτό γιατί θεωρώ πως ό,τι έχει να κάνει με τη δουλειά μου, θέλω να είναι σαν μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση. Να μη χάνω, δηλαδή, τον έλεγχο.
Ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που είχες παίξει στο πιάνο;
Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι να έχω παίξει στο πιάνο είναι η «Άγια Νύχτα». Είχα ξεκινήσει μόλις ωδείο, και τρεις μήνες μετά μου ζήτησαν να παίξω στη σχολική γιορτή την «Άγια Νύχτα». Από εκείνη τη στιγμή αυτό που μου έχει μείνει είναι να παίζω τη μελωδία στο πιάνο και η περηφάνια που ένιωθα γιατί ήμουν καλός. Παρόλο που ήμουν 5 χρονών, μπορώ να πω ότι το θυμάμαι χαρακτηριστικά.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνοι που στην περίοδο της καραντίνας πήγαν να ξεκινήσουν κάτι καινούργιο και είχαν μεγάλο οίστρο να γράψουν και εκείνοι που τους ήρθε η έμπνευση μετά. Εσύ το νέο άλμπουμ πότε το ξεκίνησες;
Το άλμπουμ, όπως γνωρίζεις, είναι για ένα ντοκιμαντέρ που μάλιστα αφορά τη ζωή μου. Οπότε μπορούμε να πούμε πως και το άλμπουμ αφορά τη ζωή μου. Μέσα στην καραντίνα άλλαξα περίοδο ως δημιουργός. Από την αρχή της καραντίνας είχα αρχίσει να γράφω τελείως διαφορετική μουσική από αυτή που έγραφα μέχρι τότε. Σαν να έγινε ένα κλικ μέσα μου τον Μάρτιο του 2020, αλλά ένα πολύ έντονο κλικ.
Είχα τελειώσει μόλις μια πολύ μεγάλη δουλειά με τη συμφωνική ορχήστρα του BBC, για την οποία γίνεται το ντοκιμαντέρ, και μόλις είχαμε τελειώσει και τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ με αποτέλεσμα να βρεθώ ξαφνικά μετά από καιρό στον Βόλο. Περίμενα πως θα καθόμουν 2 εβδομάδες για καραντίνα και τελικά, όπως φαντάζεσαι, έκατσα πολύ περισσότερο. Είχα πολλή ανάγκη παρ' όλα αυτά την απομόνωση μετά από κάτι τόσο έντονο, οπότε όλα συντέλεσαν στο να γίνει ένα restart και άρχισε να αναβλύζει στο πιάνο μου καινούργια μουσική. Δεν ήταν για το άλμπουμ, ήταν πιο κινηματογραφική όμως και πιο μεστή και αυτή έδωσε το έναυσμα στον εαυτό μου για να αλλάξω ως δημιουργός.
Αν δεν ερχόταν η περίοδος της καραντίνας και έγραφες μουσική για την ταινία υπό κανονικές συνθήκες, πιστεύεις θα ήταν το ίδιο;
Νομίζω όχι, και προφανώς δεν θέλω να πω «τι καλά που έγινε η πανδημία» για να αλλάξω εγώ ύφος, αλλά θα ήθελα να επιβεβαιώσω πως η τέχνη βγαίνει από όλες τις συγκυρίες, τις εύκολες και τις δύσκολες. Κυρίως τις δύσκολες και, ειδικά όταν είσαι δημιουργός, κοιτάς να επιβιώσεις από αυτές μέσα από την τέχνη σου. Η μουσική μου έγινε πιο ρομαντική κατά μια έννοια. Στην αρχή δεν έγραψα το άλμπουμ αλλά έκανα προσχέδια για διάφορα θέματα που μου άρεσαν. Όταν τελείωσε το μοντάζ της ταινίας, τότε ξεκίνησα τη μουσική του άλμπουμ και άρχισα να εξωτερικεύω ό,τι είχα μαζέψει. Δεν ξέρω πώς θα ήταν το άλμπουμ αν δεν είχε γίνει η καραντίνα, αλλά δεν νομίζω να το μάθουμε και ποτέ.
Χτυπάει το κινητό και σου λένε πάμε να κάνουμε τη ζωή σου ταινία. Πώς αισθάνθηκες;
Δεν χτύπησε το κινητό, έγινε ένα μίτινγκ (αχαχα). Ήθελα να το αντιμετωπίσω πολύ φυσικά. Είμαι ευπροσάρμοστος άνθρωπος, πολύ κοινωνικός, αλλά θέλω να κάνω τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο, σκέψου ότι όταν μου λένε πως είμαι συνθέτης κλασικής μουσικής με πιάνει το στομάχι μου και λέω «όχι, είμαι Afterpop». Έχω έναν διαφορετικό τρόπο κάθε φορά να κάνω τα πράγματα από το πώς πρέπει να γίνουν, από το πώς θέλει το σύστημα. Οπότε, όταν μου ήρθε η πρόταση να γίνει η ζωή μου και το έργο μου ντοκιμαντέρ, είπα «είμαι το μαύρο πρόβατο, τι καλύτερο;», μπορώ να το υποστηρίξω. Αρκεί να μη με παρασύρει αυτό. Αρκεί ο άξονας να είναι πάλι η μουσική μου, όχι το lifestyle.
Άρα καταλαβαίνω πως το είδες σαν δουλειά, όχι τόσο συναισθηματικά.
Η ζωή μου και η δουλειά μου είναι το ίδιο πράγμα. Το είδα λοιπόν σαν ευκαιρία να προσπαθήσω με τον δικό μου τρόπο και με όλο το δυναμικό που είχα από πίσω, τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, τον Δημήτρη Ζιβόπουλο, που είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας, την ομάδα μας, να φτάσουμε πιο κοντά στο όνειρό μου βήμα-βήμα. Μα κυρίως να δείξουμε στην παγκόσμια σκηνή ότι μπορεί να γίνουν ντοκιμαντέρ για ανθρώπους της γενιάς μας, χωρίς να χρειάζεται να είναι ο Justin Bieber ή να έχουν πεθάνει. Θέλω να μας φύγει λίγο από το μυαλό αυτό. Οι νέοι καλώς ή κακώς επηρεάζονται από το αστραφτερό και τη μόδα. Αυτό ήταν που ήθελα να αποφύγω και να επενδύσω σε κάτι που έχει ουσία.
Σίγουρα δεν κάνεις κάτι mainstream. Εσύ τη σύνδεση pop και κλασικό δεν τη φοβήθηκες;
Δεν με ενδιαφέρουν οι κριτικές και το τι λένε. Μακάρι να βγούνε να πούνε «τι κάνει ο τύπος». Με ενδιαφέρει τα πράγματα που θα κάνουμε να δώσουν χαρά στον κόσμο, ένα πάτημα να αναρωτηθεί, να μάθει κάτι καινούργιο ή να μάθουμε εμείς κάτι καινούργιο. Κάναμε ένα ντοκιμαντέρ για έναν φαινομενικά κλασικό συνθέτη που έχει επιλέξει στον τίτλο τη λέξη pop όμως, και στην ταινία και στο soundtrack. Το AFTERPOP βέβαια δεν ξέρω αν είναι ακριβώς pop, είναι meta-pop, έχει αναφορές στην pop μουσική αλλά είναι κάτι άλλο. Και όπως μπορεί να βλέπεις, όλη μου η ζωή είναι μια αντίθεση. Μετακινούμαι μεταξύ δύο πόλων πολύ μακρινών, ο ένας είναι της κοσμικής pop πλευράς των πραγμάτων και ο άλλος της εσωτερικής μου πλευράς, της πιο απόμακρη και βαθιάς. Μέσα σε αυτούς τους πόλους εγώ ψάχνω συνεχώς τη θέση μου. Πολλές φορές αποτυγχάνω, πολλές φορές τη βρίσκω. Οπότε πιστεύω πως αυτό που κάνω στο άλμπουμ και στην ταινία, κάτι σοβαρό και ταυτόχρονα κάτι pop, είναι αυτή η χρυσή τομή που ψάχνω στη ζωή μου. Και τη χρυσή τομή αυτή τη βρήκα γιατί ξεπέρασα πολλές φοβίες που είχα και έγραψα ένα πραγματικά λιτό άλμπουμ.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι από το άλμπουμ που θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε 1η Ιουνίου, που ξεχώρισες;
Έχω ξεχωρίσει 2-3, δεν θα σου πω ψέματα. Το single που θα βγει στις 19/5, το «Brushing Love» νομίζω, είναι το πρώτο που έχω ξεχωρίσει λίγο περισσότερο. Και νομίζω είναι και αυτό που αγαπάει περισσότερο ο κόσμος, και αυτό το κατάλαβα από την πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και τα trailers. Μάλλον για αυτό είναι και το πρώτο μας single. Είναι ένα άκρως απενοχοποιημένο κομμάτι, απλό, με μια τρομπέτα, προσωπικά μού βγάζει ένα απέραντο αίσθημα αγάπης, απλότητας, μου θυμίζει άτομα που αγαπάω και για εμένα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Είναι σαν να χαρίζω ένα δώρο σε ανθρώπους που αγαπώ και ανθρώπους που γνωρίζω και π.χ. το ακούνε το καλοκαίρι στα ακουστικά τους.
Αυτό είναι που θέλω να πετύχω και με αυτό το άλμπουμ, να είναι ένα άλμπουμ για ακουστικά. Ξεκίνησα να το γράφω καλοκαίρι στη Σίφνο, σε προσωπικές στιγμές, οπότε είναι σίγουρα ένα καλοκαιρινό άλμπουμ, ό,τι και να σημαίνει αυτό, κυρίως για τις λάγνες, γλυκιές, προσωπικές στιγμές του καθενός, στις διακοπές ή στην πόλη. Και ελπίζω όποιος το ακούσει να δημιουργεί μέσα από τα τραγούδια εικόνες. Το δεύτερο κομμάτι που ξεχώρισα είναι νομίζω το «Porntrait», του οποίου η επιρροή είναι από την πορνογραφία.
Όπως καταλαβαίνεις, θα μου μιλήσεις και γι’ αυτό.
Κάθε φορά που κάνω ντους στην Ελλάδα το καλοκαίρι, σε παραλίες, τα βράδια, σε νησιά, ψάχνω πάντα μουσική στο Spotify που να ταιριάζει στη στιγμή και ποτέ δεν βρίσκω ακριβώς. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να γράψω αυτό που θέλω εγώ. Το «Porntrait» έχει ένα αργό σαξόφωνο, το οποίο, για να το γράψω, άκουσα μουσική πορνογραφίας για έμπνευση. Τα άκουγα στη Σίφνο και στη Σέριφο, οπότε η μουσική πορνογραφίας σε συνδυασμό με αυτή τη στιγμή που κάνεις μπάνιο σε μια ντουζιέρα συνέβαλαν στο να βγει ένα track 7λεπτο, το οποίο θα το έλεγε κανείς αισθησιακό. Μάλιστα, θα ήθελα να είναι το ίδιο έντονο όπως αυτό που νιώθει κάποιος σε μια πολύ έντονη ερωτική του στιγμή το καλοκαίρι.
Τέλος, τι θα συμβούλευες τον 20χρονο εαυτό σου;
Χμ, κάνε ό,τι βλακεία θέλεις. Η ζωή είναι πιο ωραία μετά τα 30. Κάνε βασικά ακριβώς αυτό που κάνεις, χωρίς να κάνεις εκπτώσεις και χωρίς να μασάς.
Ο Δημήτρης Σκύλλας (Βόλος, 1987) είναι συνθέτης έργων κλασσικής μουσικής και πιανίστας με έδρα το Λονδίνο. Έχει παρουσιάσει έργα του στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία, την Αθήνα, το Λονδίνο και αλλού κι η μουσική του έχει παρουσιαστεί σε σημαντικούς και ιστορικούς χώρους, όπως το Μέγαρο Μουσικής, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Αβαείο του Γουέστμινστερ, το V&A και το Royal Albert Hall.
Στις 19 Φεβρουαρίου 2015 παρουσίασε το έργο του "Grief Gestures" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το οποίο ήταν εμπνευσμένο από τα μοιρολόγια της Ηπείρου. Τον Απρίλιο του 2016 παρουσίασε στο Θέατρο Πόρτα το έργο "Περί ύψους", το οποίο βασιζόταν στη σύνθεση και συνοδευόταν από πιάνο και κουαρτέτο σαξοφώνων με αναφορές στη λογοτεχνία και το θέατρο.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 2016 συνεργάστηκε με τον καλλιτέχνη κεραμικής Ματ Σμιθ για το έργο "Abyss" (Άβυσσος), το οποίο παρουσιάστηκε στο Μουσείο Βικτώριας και Αλβέρτου στο Λονδίνο και αναφερόταν στο εργοστάσιο κεραμικών Spode που λειτούργησε από το 1776 έως το 2008. Το 2017 ο συνθέτης ερμήνευσε το έργο "Abyss" στην Ωνάσειο Βιβλιοθήκη, παίζοντας στο ίδιο πιάνο όπου έπαιζε και η Μαρία Κάλλας όταν βρισκόταν στη θαλαμηγό "Χριστίνα".
Το 2022, το ντοκιμαντέρ με τίτλο “Dimitris Skyllas: Afterpop”, μια παραγωγή του Onassis Culture, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
12°
