«Κάνω Μία Ευχή»: Το τραγούδι της Αλεξάνδρας Κλάδη με το δημοτικό σχολείο Παστίδας Ρόδου κέρδισε το πρώτο βραβείο δημιουργίας - εκτέλεσης στο Make-A-Wish Greece.
Μια νότα χαράς σε μια θλιβερή επικαιρότητα μίας δύσκολης εποχής. Η χορωδία του τμήματος ΣΤ2 του δημοτικού σχολείου Παστίδας, με σολίστ τη μαθήτρια Μελιτίνη Χαλκιά και υπό την ευθύνη του εκπαιδευτικού του τμήματος Δημήτρη Καλαμπαλίκα, έλαβε μέρος στον μεγάλο πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμόπου πραγματοποιεί κάθε χρόνο ο οργανισμός Make -Α- Wish Ελλάδας, με σκοπό να βοηθήσει τα παιδιά που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες. Η δασκάλα μουσικής του σχολείου Αλεξάνδρα Κλάδη και τα παιδιά της χορωδίας εργάστηκαν από κοινού με μεγάλη χαρά, έκαναν πρόβες και ηχογράφησαν το τραγούδι «Κάνω μια ευχή», έχοντας πάντα κατά νου τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα και τον τρυφερό στόχο της δράσης αυτής. Με την αμέριστη στήριξη της διευθύντριας του σχολείου, Βίκη Φυσίκα, των υποδιευθυντών, αλλά και όλου του συλλόγου διδασκόντων, το τμήμα ΣΤ2 κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία της δημιουργίας και εκτέλεσης τραγουδιού. Η βράβευση θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2022.
«Είμαστε πολύ χαρούμενοι που μπορέσαμε να συμβάλλουμε στην αξιόλογη προσπάθεια του οργανισμού Make a Wish και ευχόμαστε στα παιδιά που αντιμετωπίζουν τόσο σοβαρά προβλήματα υγείας να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους! Ευχαριστούμε πολύ τον μουσικό οίκο Καραβελλάκη για την ευγενική χορηγία της ηχογράφησης του τραγουδιού.
Στο δημοτικό σχολείο της Παστίδας στηρίζουμε πάντα τις τέχνες και προσπαθούμε να δίνουμε στους μαθητές μας την ευκαιρία να συμμετέχουν σε προγράμματα που ενισχύουν την αγάπη για τη γνώση και τη δημιουργία, προσφέροντας ταυτόχρονα πνευματικά αγαθά που τόσο πολύ χρειάζεται ο τόπος μας» σημειώνει σε ανακοίνωσή του το δημοτικό σχολείο Παστίδας Ρόδου.
Κάνω Μία Ευχή: Η μουσικός και καθηγήτρια Αλεξάνδρα Κλάδη μοιράζεται την ιστορία του τραγουδιού που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Make Α Wish Greece
«Δεν ήθελα να φύγω από την Αθήνα. Θεώρησα τον διορισμό μου αναγκαίο κακό. 15 ώρες στο καράβι από Πειραιά για Ρόδο, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως η ζωή μου θα έμπαινε στον πάγο για δύο ολόκληρα χρόνια, όσο και η υποχρεωτική θητεία μου ως νεοδιόριστη καθηγήτρια μουσικής. Το είχα πάρει πολύ βαριά. Σκεφτόμουν τον Καρυωτάκη και την Πρέβεζα, τον πεζό ρόλο του δημοσίου υπαλλήλου και τον τραγικό ρόλο του καλλιτέχνη, την εξωτερική πάλη για επιβίωση και την εσωτερική πάλη για έκφραση και καλλιτεχνική δημιουργία. Η drama queen μέσα μου χαιρόταν ύπουλα με τους μακάβριους συσχετισμούς. H Ρόδος, όμως, είχε άλλα σχέδια για μένα. Και ευτυχώς…
Στον μήνα πάνω με προσέγγισε ένας συνάδελφος στο σχολείο και μου ζήτησε να γράψω κάποιους στίχους για έναν διαγωνισμό τραγουδιού. Δεν είχα ιδέα τι είναι το “make a wish”. Μου έδωσε ένα φυλλάδιο με τις οδηγίες του διαγωνισμού. Το φυλλάδιο αυτό είχε και αρκετές πληροφορίες για τη δράση του οργανισμού. Το διάβασα προσεκτικά και το συζήτησα με τα παιδιά στην τάξη. Μιλήσαμε αρκετά για το τι σημαίνει να χάνει κανείς την υγεία του σε μικρή ηλικία. Να φλερτάρει με τον θάνατο πριν ακόμα καλά καλά ζήσει. Τι σημαίνει η λέξη “ευχή” και πώς συνδέεται με την “προσευχή”, τι συμβολίζει το αστέρι, το φως, ο ουρανός και πώς καταλαβαίνουμε τον όρο “πίστη”. Γύρισα στο σπίτι και έγραψα μονομιάς τους στίχους και τη μουσική. Το τραγούδι αυτό γράφτηκε σαν να ήταν έτοιμο από πάντα. Περίμενε υπομονετικά να το ανασύρω από τον αόρατο κόσμο της δημιουργίας.
Δεθήκαμε με τα παιδιά σε αυτό το αόρατο πεδίο. Συγκινηθήκαμε με τον σκοπό της εργασίας μας και δουλέψαμε τις φωνές μας τόσο τεχνικά, όσο και συναισθηματικά. Στα διαλείμματα τα παιδιά τραγουδούσαν το ρεφρέν και οι διάδρομοι γέμισαν με μελωδίες από τις παιδικές φωνές τους. Ο χώρος μεταμορφώθηκε, τόσο κυριολεκτικά, όσο και μεταφορικά, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά.
Όσο και να θέλω να πιστεύω πως εγώ χάρισα στα παιδιά αυτό το τραγούδι, η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά μου το χάρισαν. Άνοιξαν για μένα την πόρτα εκείνη που τον τελευταίο καιρό είχα κλείσει πεισματικά. Την πόρτα της χαράς που απλόχερα δίνει η δημιουργία. Νόμιζα πως έπρεπε να βάλω τη ζωή μου στον πάγο. Αλλά η ζωή δεν ρωτά και έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις με όλα της τα δώρα. Και για αυτό, είμαι ευγνώμων».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
