Χρυσές μετριότητες

Το συμπαθές τίποτα

Μια χιονοστιβάδα μετριότητας. Τεράστιες ποσότητες «συμπαθούς τίποτα» κατακλύζουν τη μουσική. Αν κοιτάξεις τις σελίδες κριτικής, θα δεις τη βαθμολογία με 2 ή 3 αστεράκια να κυριαρχεί: στους δίσκους, τις ταινίες, τα βιβλία, το θέατρο. Πρόκειται γι’ αυτό το είδος της τέχνης που είναι συμπαθής, αξιοπρεπής, φροντισμένη, επαρκώς δουλεμένη, αλλά ως εκεί. Φτιαγμένη –συνήθως– από καλλιτέχνες επιγόνους σπουδαίων δημιουργών, από μέτριους αντιγραφείς, από ανθρώπους που οδηγήθηκαν στην τέχνη όχι από εσωτερική φλόγα, από «μετρίως μέτριους και πάντα μετρημένους». Τελειώνει ο δίσκος και σκέφτεσαι: «Δεν ήταν κακό», αλλά ποτέ δεν επιστρέφεις σ’ αυτόν καθώς πέρνει τη θέση του στο ράφι· βγαίνεις απ’ την αίθουσα σχετικά ικανοποιημένος αλλά την ταινία που είδες δεν την αναφέρεις ποτέ και μετά από λίγο ξεχνάς την υπόθεση· το συμπαθές βιβλίο που η αμφιθυμία να το συνεχίσεις ή να τ’ αφήσεις σε κρατάει ως το τέλος του.

Εκατοντάδες δίσκοι «συμπαθούς τίποτα» περνάνε απ’ τα χέρια μου, προϊόντα μιας χρήσης από καλλιτέχνες που δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα σε όσα έχουν ειπωθεί, ρηχά δημιουργήματα που δεν αντέχουν σε «πολλές και κατ’ ιδίαν ακροάσεις», άλμπουμ που σκεπάζονται από τη σκόνη του χρόνου. Γι’ αυτή την εβδομάδα, έχουμε:

  TAKEN BY TREES - East of Eden **

Οι «εξωτικοί» ήχοι από το Πακιστάν (με τη συμμετοχή του Nusrat Fateh Ali Khan και της Abida Parveen), η διασκευή ενός τραγουδιού των Animal Collective και το ποίημα του Hermann Hesse ελάχιστα προσφέρουν σ’ αυτό το «ξέψυχο» άλμπουμ της Victoria Bergsman με τη μελαγχολική διάθεση, που φέρνει στο μυαλό τη Nico (λέμε, τώρα...).

  ARCTIC MONKEYS - Humbug ***

Η απόπειρα για το δίσκο «ενηλικίωσης» σκοντάφτει στις περιορισμένες δυνατότητές τους, στις αδύναμες μελωδίες τους, στον επιδειξιομανή ντράμερ, ενώ η αμηχανία τούς οδηγεί στην «εύκολη» λύση του progressive. Στο βάθος, όμως, φαίνονται και κάποιες αχτίδες που λένε πως δεν είναι τυχαίοι.

  IMOGEN HEAP - Ellipse **

Η Αγγλίδα τραγουδοποιός ελάχιστα έχει να προσθέσει σε όσα ήδη έχουν ειπωθεί (μελωδικά, φωνητικά, εκφραστικά, στιχουργικά) από την Dido, την Tori Amos, την Beth Orton ή την Alanis Morissette.

  RICHARD HAWLEY  - Truelove’s Gutter ***

Αναμφίβολα ένας από τους καλύτερους crooner της εποχής μας, που ξέρει να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα φλερτάροντας διακριτικά με το retro. Όμως αυτό το στιλ της «ελαφράς» μουσικής χρειάζεται δυνατές μελωδίες κι εδώ το παλικάρι δείχνει (για πρώτη φορά) κουρασμένο.

Η έκπληξη...

Έρχεται από ένα αγγλικό κουαρτέτο που ονομάζονται “The xx”, που σκαρώνει ένα εξαιρετικό ντεμπούτο. Το μπάσο φτάνει τόσο χαμηλά που ζαλίζεσαι, οι μελωδίες είναι τόσο απλές που απορείς πώς δεν το σκέφτηκε κανείς άλλος, οι αναφορές στα 80s είναι τόσο διακριτικές που δεν το προσέχεις κι ένας κατατονικός ήχος εισβάλλει μέσα σου υποδόρια. Ο σφυγμός της καρδιάς της σύγχρονης pop είναι “xx” (****).

Δίσκο-δίσκο τον καημό μου...

Το παρελθόν πουλάει, τα γκρουπ επανασυνδέονται, οι παλιοί δίσκοι επανεκδίδονται σε βινύλιο 180 gr, τα μουσικά περιοδικά κυκλοφορούν με εξώφυλλα των Beatles, Bob Dylan, Led Zeppelin, Leonard Cohen και τα all time classic άλμπουμ γιορτάζουν τα γενέθλιά τους: τα 40χρονα του “Space Oddity” και του Woodstock, τα 20χρονα του πρώτου δίσκου των Stone Roses.

Η κρεατομηχανή των show business βρήκε ένα ωραίο κόλπο για να της φτουρήσει το «ένδοξο παρελθόν». Αντί για μια best of... περιοδεία που εξαντλεί εμπορικά ένα γκρουπ, αφού παίζει με τη μία όλες τις παλιές επιτυχίες, τα συγκροτήματα κάνουν εμφανίσεις με εφορμή ένα θρυλικό τους δίσκο. Ο Van Morrison με το “Astral Weeks”, o Iggy Pop και οι Stooges ξανασυναντάνε τον –τότε– κιθαρίστα τους για μια βόλτα με το “Raw Power”, οι Pixies ετοιμάζουν περιοδεία με το “Doolittle”, οι Spiritualized παρουσιάzουν το “Ladies and Gentlemen We Are Floating In Space” με συνοδεία μεγάλης ορχήστρας. Το πιο φημισμένο άλμπουμ οι πιο πολλοί είναι πρόθυμοι να το πληρώσουν για να θυμηθούν την εφηβική στιγμή που το πρωτοαγόρασαν και συνδέθηκαν μαζί του για πάντα. Ωραία μπίζνα...