O Paul Weller επιστρέφει με νέο άλμπουμ και ορχήστρα

➽ Από τις πρώτες ημέρες των Jam, αυτός εδώ ο κύριος, που ήταν ο βασικός τους συνθέτης, έδειχνε ότι δεν είναι από τους ανθρώπους που θα ακολουθούσαν ποτέ μια μανιέρα. Και μπορεί να τοποθετούμε τους Jam στη γενική κατηγορία του punk, έχουν όμως τρεις βασικές διαφορές από τον σωρό των συγκροτημάτων του είδους: διέθεταν μελωδική φλέβα και μπορούσαν να τη χειριστούν άψογα, λοξοκοίταζαν στα sixties και ειδικά στην αισθητική των mods και δεν ήταν τόσο θυμωμένοι, όσο οι περισσότεροι άλλοι σύγχρονοί τους. Αυτό το τελευταίο ήταν καθοριστικό από την άποψη του ότι μπορούσαν να κινηθούν γύρω από περισσότερα και –συχνά– ευρύτερα ζητήματα στους στίχους και να παίξουν με περισσότερη ψυχραιμία –άρα καλύτερα– τα όργανά τους. Οι Jam μαζί με τους Buzzcocks ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει το βρετανικό punk στη δεκαετία του 1970, εκτός ίσως από τους Clash του “London Calling”, που κυκλοφόρησε όμως μόλις 15 μέρες πριν ξεκινήσουν τα eighties. Οι Style Council που ακολούθησαν, ήταν ένα απίθανο στιλιστικό σχόλιο στη γαλανομάτα soul με σπουδαία τραγούδια, που σημάδεψαν τα 80s. Κι από το 1992 μέχρι σήμερα, μέσα από 16 solo albums, ο Paul Weller έχει επιστρέψει στον ήχο των mods, έχει ροκάρει, έχει ρομαντζάρει, έχει αγριέψει, έχει χαλαρώσει, έχει πάει Νέα Υόρκη, έχει πάει LA, έχει γυρίσει Λονδίνο και σε κάθε φάση απ’ όλες αυτές έχει δώσει σπουδαία τραγούδια. Τον Δεκέμβρη κυκλοφορεί μια ρετροσπεκτίβα, όπου παλαιότερα και πιο καινούργια τραγούδια του παρουσιάζονται στις εκτελέσεις τους με τη Συμφωνική Ορχήστρα του BBC, υπό τη διεύθυνση του Jules Buckley και με guests τους Celeste, Boy George and James Morrison. Προμηνύεται σπουδαίος δίσκος!

➽ Ο λόγος για τον οποίο άρχισα να ασχολούμαι με τις ταινίες κινουμένων σχεδίων του studio Ghibli δεν ήταν τόσο η σχέση μου με τα manga και τα anime αλλά με την ορχηστρική μουσική του Joe Hishaishi. Ο ιάπωνας συνθέτης έχει γράψει σπουδαία μουσική για ταινίες του Hayao Miyazaki, όπως τα “Castle In The Sky”, “Princess Mononoke”, “Porco Rosso”, το πολύ γνωστό “My Neighbor Totoro” και πολλά ακόμη. Η κλασικότροπη αισθητική του Hishaishi έρχεται να συνδεθεί με τις βαθύτατα ρομαντικές εικόνες, που μοιάζουν να έρχονται από την παιδική μας ηλικία. Για να μπορέσω να βγάλω άκρη με τις ταινίες του studio, πήρα το βιβλίο των Colin Odell και Michelle Le Blanc με τίτλο “Studio Ghibli” και λεπτομερή αναφορά στις ταινίες των Hayao Miyazaki και Isao Takahata. Α, ναι, και μερικά soundtracks του Hishaishi…

➽ Από τώρα, στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς: το νέο τέταρτο κανονικό album των νορβηγών Kings Of Convenience που δεν έχει εντυπωσιακές συνθέσεις, δεν έχει καταπληκτικά παιξίματα, δεν φέρνει νέες ιδέες, δεν σπάει τη φόρμα (όπως αρεσκόμασταν να λέμε πιο παλιά) αλλά κυλάει από την αρχή μέχρι το τέλος σαν δροσερό νεράκι μέσα στο κατακαλόκαιρο. Μεγάλωσαν στο Bergen, μα μοιάζουν να νιώθουν ως πατρίδα τους το Los Angeles, ήσυχο ντουέτο, ήμερος ήχος, τραγούδια που δεν βαριέσαι ν’ ακούς στο replay ξανά και ξανά.

➽ Και φυσικά είναι ο ήχος των Kings Of Convenience που φέρνει στο μυαλό μου εκείνο το ανθυπο-ιδίωμα της δεκαετίας του 1970, που ονομάστηκε yacht rock και είχε ως βάση του τα docks του LA. Μουσική για το καλοκαίρι και ονόματα που δεν έγιναν πολύ γνωστά στην Ελλάδα, όπως οι Player, Seals & Crofts, Hall & Oates, Outfield, σε στιγμές Doobie Brothers και Steely Dan κι από εκεί και πέρα σκόρπια τραγούδια διάφορων συγκροτημάτων που θα μπορούσες ν’ απολαύσεις στο κατάστρωμα ενός πλεούμενου κάπου στον ωκεανό.

Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς

Υ.Γ. Μιλώντας για Los Angeles, να μην ξεχάσω τους Junkyard, αυτήν την καλιφορνέζικη hair metal μπάντα, που από αρκετούς συγκρίθηκε με τους Guns N' Roses και που επανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες τον πρώτο ομώνυμο και θαυμάσιο δίσκο της.