Ένα πολύχρωμο ταξίδι στις Μουσικές που διαμόρφωσαν αυτούς, μα και εμάς που δώσαμε το παρών. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ενώ λοιπόν για δεκατέσσερις μήνες κοντέψαμε να αποκτήσουμε στερητικό σύνδρομο ελλείψει συναυλιακών εκδηλώσεων (με εξαίρεση τα του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού που επιβεβαίωνε τον κανόνα), εδώ και ένα μήνα βρέθηκαν λύσεις που μας θέλουν ξανά να παίρνουμε μια βαθιά πολιτιστική ανάσα, ψυχοθεραπεύοντάς μας. Έτσι μετά το Ηρώδειο και την Τεχνόπολη στο Γκάζι, σειρά έχει λοιπόν και ο τεράστιος ακάλυπτος χώρος της εισόδου (σα να λέμε το προαύλιο) του Christmas Theater, μέσω μιας σειράς συναυλιών που θέλουν την πλατεία γεμάτη τραπεζάκια των τεσσάρων ατόμων να απέχουν όσο πρέπει και χρειάζεται μεταξύ τους.
Αυτό τον ευάερο τόπο επέλεξε ο φρεσκοστεμμένος περήφανος παππούς, ο αγαπημένος Νίκος Πορτοκάλογλου, ως αφετηρία της πανελλαδικής περιοδείας του συνοδευόμενος με εκλεκτούς φίλους και συνεργάτες όπως ο Στάθης Δρογώσης, η Αγάπη Διαγγελάκη και ο Βύρωνας Τσουράπης. Ξεκινώντας χθες από το Γαλάτσι, τούτος ο μουσικός θίασος θα περάσει με το καλό από Πειραιά, Λειβαδιά, Χανιά και Ηράκλειο Κρήτης, Ορεστιάδα, Χαλκιδική, και Μύκονο αν τα πράγματα αλλάξουν…
«Εδώ Είναι Το Ταξίδι» το όνομα αυτής, εύλογα. Γκρεμίζοντας σύνορα και ταμπέλες, ο Νίκος και η παρέα του προσφέρουν ένα δίωρο πρόγραμμα παντρεύοντας aγγλικό και ελληνικό στίχο, συνδυάζοντας όσο το δυνατόν περισσότερες επιρροές, μνήμες και μουσικά βιώματα που διαμόρφωσαν τις γενιές που συνυπάρχουν πάνω και κάτω από τα σανίδια. Και να που το ξεκίνημα μας ήθελε να σιγοτραγουδάμε ένα μακροσκελές medley όπου τραγούδια ίδιας τονικότητας όπως τα “Knockin' On Heaven's Door”, “Let It Be”, “Wish You Were Here” έγιναν ένα με την «Ωδή στον Καραϊσκάκη», τη «Σκόνη» και το «Ταξίδι» που τα πλαισίωσε σοφά.
«Με τόσο καλές φωνές γύρω μου, μπορώ και λουφάρω άνετα» δήλωσε αστειευόμενος ως ειλικρινής ο πρωταγωνιστής σε κάποια φάση, με το δίκιο του. Σε ρόλους διττούς και εναλλασσόμενους, ακούσαμε τον Στάθη Δρογώση να ερμηνεύει μεταξύ άλλων τα «Φεύγει η Ζωή» και «Καρουζέλ», την Αγάπη Διαγγελάκη τα «Δεν Είναι Αργά» και «Τι Κι Αν», τον μπασιστικό Βύρωνα Τσουράπη το ολόφρεσκο, δικό του «Να Μπορώ», μα και τους Θανάση Τσακιράκη (τύμπανα) και Ηλία Λαμπρόπουλο (πνευστά) να σιγοντάρουν διαρκώς καίρια!
Ένας μικρός φόρος τιμής στον αξέχαστο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα λίγο πριν τη μέση του προγράμματος έδωσε την ευκαιρία στο Νίκο να πει λόγια συγκινητικά για τον καλό του φίλο. Και αν η ημι-ακουστική εκτέλεση που μας επιφύλαξε η καλοστημένη ομάδα στον αγαπημένο μου «Άσωτο Υιό» που ερμήνευσε παρέα με τον Βύρωνα, «ηττήθηκε» μπροστά στις προσωπικές μου μνήμες από τον αδρό, ηλεκτρικό τσαμπουκά των Φατμέ όπως τους πρωταγάπησα στη «Σοφίτα» του λατρεμένου μου Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, στις απαρχές των 80s, δεν με παίρνει να γίνω αγνώμων!
Τούτο το πολυπρόσωπο μουσικό ταξίδι ξεσήκωσε τα άκρα των απανταχού (με το στανιό) καθήμενων, χαρίζοντάς μας την πολυπόθητη έως και αναγκαία ψυχοθεραπεία που μας έχει λείψει τόσο.
14°
