Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται φωτογραφίες από την πρώτη συναυλία των Def Leppard στην Ελλάδα, στο γήπεδο Καραϊσκάκη, στον Πειραιά, τον Ιούλιο του 2008
Παρότι δισεκατομμυριούχοι τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια, μόνο στις δάφνες τους δεν επαναπαύονται τούτοι εδώ. Αντιθέτως μάλιστα. Οι βετεράνοι πλέον Αγγλοσάξονες επιμένουν σε ένα επιθετικότατο μάρκετινγκ που θέλει μεταξύ άλλων την επίσημη ιστοσελίδα τους ως μια από τις πιο δραστήριες της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας! Έτσι προχθές μας ενημέρωσαν μεταξύ άλλων πως το τρίτο από τα τέσσερα συνολικά Box Sets είναι πλέον διαθέσιμο σε δυο συλλεκτικές, περιορισμένες εκδόσεις: σε βινύλια των 180 γραμμαρίων, μα και σε CD.
Για του λόγου το αληθές, το πολυτελέστατο άκαμπτο κουτί των Def Leppard μαζί με τα άλμπουμ “X”, “Yeah!” & “Songs from the Sparkle Lounge” από τα 00s, συμπεριλαμβάνει ένα επίσης σκληρού εξωφύλλου συλλεκτικό φωτογραφικό λεύκωμα του παμμέγιστου μέντορα Ross Halfin, με συνοδευτικά κείμενα του εκλεκτού συναδέλφου Paul Elliott (περιοδικό Classic Rock). Η εκ νέου ηχητική επεξεργασία (re-master) των τριών δίσκων του κουιντέτου που κυκλοφορούν για πρώτη φορά σε μορφή βινυλίου πραγματοποιήθηκε στο γκαράζ του Joe Elliot από τον ίδιο, με την πολύτιμη βοήθεια του Ronan McHugh και των συνεργατών του Andy Pearce και Greg Moore. Τέλος, ως πόλος έλξης για κάθε μανιώδη συλλέκτη του σχήματος που κατέχει ήδη ότι δικό τους έχει κυκλοφορήσει στην αγορά, το box set περιέχει αρκετά B-Sides τραγούδια για πρώτη φορά σε στροφές βινυλίου, όπως και κάποιες ζωντανές ηχογραφήσεις των τελευταίων τριάντα χρόνων.
Ήταν Ιούνιος του 2006 όταν στο πλαίσιο της φωτογραφικής κάλυψης του ετήσιου “Sweden Rock Festival” στο παραθαλάσσιο Σόλβεσμποργκ της Σουηδίας απαθανάτισα και συνάμα απήλαυσα για πρώτη φορά τους πολυπλατινένιους εκπρόσωπους του hard & heavy rock. Τότε πίστευα πως θα ήταν δύσκολο να τους δούμε στα πάτρια εδάφη, αφού οι απολαβές τους παρέμεναν υψηλές για το βαλάντιό μας... Κι όμως. Ήταν ο αγαπητός και πλέον αείμνηστος Τάσος Αλεξόπουλος που τόλμησε το εγχείρημα. Έχοντας μια πολύχρονη και ιδιαίτερη σχέση με το ποδοσφαιρικό γήπεδο του Ολυμπιακού στον Πειραιά όπου είχε διοργανώσει αντιστοίχως πολλαπλές μετακλήσεις των Scoprions, ο πρόσχαρος και οξυδερκής επιχειρηματίας στο χώρο των θεαμάτων όχι μόνο τόλμησε να μας τους φέρει στο πιάτο, μα τους συνδύασε και με τους εξίσου δημοφιλείς στη χώρα μας Whitesnake! Και ας ήταν καθημερινή, άρα εργάσιμη για τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους συμπαγείς, καλοπροβαρισμένους και καλοστημένους Hannibal του φίλτατου Αλέξη Μπαλακάκη. Για τους ομοϊδεάτες ο Αλέξανδρος είναι γνωστή και λατρεμένη φυσιογνωμία στο χώρο του εγχώριου σκληρού ήχου. Προσωπικά τον έχω ψηλά στην εκτίμησή μου από τις μέρες που έλαμπε ως frontman στο μικρόφωνο των θρυλικών Spitfire, γεγονός που συνεχίστηκε δικαιωματικά και με τούτο το προσωπικό όχημά του. Άλλωστε και οι δυο μπάντες έχουν περάσει από το πλατό του φωτογραφικού μου στούντιο. Όμως επιπρόσθετα, μπήκε βαθιά μες την καρδιά μου όταν σε δύσκολη στιγμή, ξηγήθηκε σπαθί! Ήταν τον Ιανουάριο του 2007 που -αφιλοκερδώς!- ερμήνευσε επί σκηνής του Gagarin 205 τα τραγούδια των What's The Buzz?, αντικαθιστώντας εντυπωσιακά και με το παραπάνω την ξάφνου εργαζόμενη στις Η.Π.Α. Jane Σαμπανίκου, την μόνιμη τραγουδίστρια μας, έτσι που δεν χάσαμε την μοναδική ευκαιρία να ανοίξουμε για τους αγαπημένους μας The Answer. Με δυο πρόβες προετοιμασία. Ο τύπος απλά δεν υπάρχει!...
Δυστυχώς όμως ο ήχος των Hannibal στην αρένα ήταν τέτοιος που τα τρία πρώτα τραγούδια πήγαν στράφι, με τα υπόλοιπα απλά να «επιβιώνουν» αυτής της κακομεταχείρισης… Ακόμη και οι ψυχωμένες διασκευές ύμνων όπως τα “Du Hast” (Rammstein), “Thunderstruck” και “Highway To Hell” (AC/DC) κατάφεραν να κινητοποιήσουν μικρό ποσοστό των θεατών, παρότι το κουιντέτο ίδρωσε τη φανέλα για τα καλά.
Οι Whitesnake είχαν ξανάρθει σχετικά πρόσφατα στην πρωτεύουσα και μάλιστα δυο φορές. 11 Ιουνίου του 2003 στο θέατρο Λυκαβηττού ήταν η πρώτη, και 19 Ιουλίου του 2006 εδώ, στου Καραϊσκάκη η δεύτερη, ανοίγοντας αντίστοιχα για τους Scorpions. Με το ολόφρεσκο “Good to be Bad” στα μπαγκάζια τους ετούτη τη φορά, ζήσαμε «μια από τα ίδια», αφαιρώντας όμως το «άχτι» του Λυκαβηττού, αφού τότε ήταν η πρώτη μας φορά που θα γευόμασταν τον λατρεμένο μας David Coverdale. Έστω και με μισθοφόρους εκδικητές, που όμως αποτελούσαν αφρόκρεμα του είδους! Ποια ίδια;
Τον David τζόβενο στο look, με έπαρση περίσσια, με ορθάνοικτο το άσπρο του πουκάμισο και το σκισμένο τζίν, να φιγουράρει ολούθε επί σκηνής με τις γνωστές, σεξιστικές κινήσεις του που σαν σήμα κατατεθέν τον ζωγραφίζουν εδώ και δεκαετίες. Με τη φωνή του να είναι άλλοτε αξιοπρεπής, και άλλες φορές (στις υψηλές συχνότητες) να μας θέλει να ζαρώνουμε τα φρύδια… Με μια αξιοζήλευτη δυάδα κιθαριστών να τον πλαισιώνουν (Reb Beach και Doug Aldrich). Και με ένα εβδομηνταπεντάλεπτο σετ από τραγούδια που έχουν σημαδέψει σημαντικές στιγμές της ζήσης μας.
Αυτό που ακολούθησε όμως έχω να το συζητώ νυν και αεί, με κάθε ευκαιρία. Όπως το γράφω. Αναφέρομαι στον ήχο. Την παραγωγή, όπως λέμε όσοι ασχολούμαστε. Ε, λοιπόν, τέτοιο ήχο όπως αυτόν που μας συνεπήρε με το που ξεκίνησαν οι Def Leppard, δεν έχω ξανακούσει ποτέ στη ζωή μου σε συναυλία έως και σήμερα! Και το λέω αυτό με δυο «άσσους στο μανίκι μου»: α) συναυλιάζομαι μανιωδώς από το 1980, όταν οι Police άνοιξαν τα σύνορα της χώρας μας για μετακλήσεις διεθνών συγκροτημάτων, και β) οι παραστάσεις που έχω απαθανατίσει από το 1989 που έκανα την τρέλα μου επάγγελμα, είναι κάποιες χιλιάδες, κυριολεκτικά. Η κρυστάλλινη διαύγεια, ο επιβλητικότατος όγκος και η απόλυτη ισορροπία των συχνοτήτων που υπνώτισε το μαγεμένο πλήθος από τις πρώτες κιόλας νότες του εισαγωγικού “Rocket” δεν έχει συναντηθεί πριν ή μετά από εκείνη τη βραδιά στον Πειραιά. Εντός και εκτός των συνόρων μας, το υπογράφω. Σε σημείο τέτοιο που στην αρχή βάλθηκα να δω μη τυχόν και ήταν play-back, από SACD!... Κι όμως. Οι εμπειρότατοι μουσικοί έπαιζαν ζωντανά. Εύγε!
Παρότι είχαν και αυτοί το άλμπουμ “Songs From The Sparkle Lounge” να μετρά δυο μόλις μήνες ζωής, οι προωθητικές αναφορές τους υπήρξαν φειδωλές, χαρίζοντάς μας το ζητούμενο: ένα ονειρικό best of με τους ανθεμικούς ύμνους που τους ήθελαν για μια χρυσή δεκαετία (1983-1993) στην κορυφή των πωλήσεων του σκληρού ήχου – και όχι μόνο. Δεν ξέρω για σένα, πάντως η δική μου παρέα (όπως εμφανέστατα και οι γύρω από εμάς) δε σταματήσαμε να τραγουδάμε τα ρεφρέν των “Photograph”, “Animal”, “Love Bites”, “Make Love Like A Man”, “Rock On”, “Hysteria”, “Rock Of Ages”, “Pour Some Sugar On Me”, έως και το “Let's Get Rocked” που μας έστειλε σπίτι μας χαμογελαστούς.
