Μουσικη

Jack White VS the Black Keys ή τρικυμία σε ποτήρι

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο πιο σπουδαίος; φαίνεται να αναρωτιέται κάθε πρωί ο Jack White

Μάκης Μηλάτος
ΤΕΥΧΟΣ 489
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο πιο σπουδαίος; φαίνεται να αναρωτιέται κάθε πρωί που σηκώνεται ο Jack White. Εγώ ή οι Black Keys; Κατά βάθος ξέρει, γιατί όπως δήλωσε: «Χωρίς τους White Stripes, οι Black Keys δεν θα υπήρχαν. Μόλις διαλυθήκαμε, κάλυψαν το κενό». Για να υποστηρίξει αυτό το συλλογισμό είπε πως «αν ζούσε η Amy Winehouse, η Adele δεν θα πουλούσε 20 εκατομμύρια δίσκους». Ποιος σπουδαίος καλλιτέχνης «ξεκατινιάζεται» σε συνεντεύξεις κατηγορώντας άλλους πως τον κλέβουν, όπως κάνει ο Jack White με τους Black Keys; Ποιος δημιουργός που αισθάνεται «κυρίαρχος» ενός χώρου, ασχολείται με τους «παρακατιανούς» του; Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή μια καταιγιστική συνέντευξη του Jack White στο «Rolling Stone», φωτίστηκε πανοραμικά το μίσος και η οργή του για τους Black Keys. Έφτασε στο σημείο να πάρει το παιδί του από ιδιωτικό σχολείο γιατί πήγαινε και το παιδί του Auerbach. Θα μου πεις, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα καινούργια τους άλμπουμ; Το «Lazaretto» του Jack White και το «Turn Blue» των Τhe Black Keys κυκλοφόρησαν –σχεδόν– ταυτόχρονα και δικαιούμαι να υποθέτω πως ο –κατά τη γνώμη μου– επιτήδειος στο χειρισμό των Μέσων Jack White βρήκε έναν τρόπο να κάνει λίγη φασαρία παραπάνω. Ευτυχώς που οι δίσκοι δεν μοιάζουν στο περιεχόμενο γιατί ποιος ξέρει τι θα ακούγαμε ακόμη. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό…

Όταν ήμουν νεότερος με γοήτευαν κι εμένα τα «εγωϊστικά, εγωπαθή κωλόπαιδα» από τα οποία είναι γεμάτη η ποπ κουλτούρα. Με γοητεύουν ακόμη, αλλά τώρα πια χρειάζομαι υψηλό δημιουργικό επίπεδο που να δικαιολογεί μια τέτοια συμπεριφορά. Γιατί ο συνδυασμός «μέτριος και εγωπαθής» κάνει τα πράγματα αποκρουστικά και η αλήθεια είναι πως έχει γεμίσει ο τόπος από εγωπαθείς μέτριους που νομίζουν πως είναι σπουδαίοι, τόσο που παθαίνουν μανία καταδίωξης ότι όλοι οι άλλοι τους κλέβουν, τους ζηλεύουν, τους αντιγράφουν, τους επιβουλεύονται. Καθώς ο δίσκος του Jack White παίζει, ακούω την εγωπάθεια χαραγμένη μέσα στ’ αυλάκια του ενώ ακκίζεται ως bluesman της νέας εποχής. Οι μουσικές εμμονές του με το blues, την country και το blues rock τροφοδοτούν τη μουσική του δημιουργία αλλά, τραβώντας ένα διαρκές ζόρι εντυπωσιασμού, στην ουσία «κατασκευάζει» ένα άλμπουμ χωρίς ούτε μια στιγμή να παρασυρθεί από τη δημιουργικότητα. Είναι διαρκώς τόσο «τσίτα» που το «Lazaretto» γίνεται ψυχαναγκαστικό. Εντυπωσιακό αλλά ρηχό, λακαρισμένο αλλά από νοβοπάν, συμπαθές αλλά εγωπαθές.

Οι Τhe Black Keys μού φαίνονται πιο κανονικοί, πιο αληθινοί και πιο τίμιοι. Όχι σπουδαίοι αλλά πιο προσγειωμένοι, πιο ταπεινοί και χωρίς κάποιο ζόρι να αποδείξουν κάτι. Δεν ρωτάνε τον καθρέφτη τους «ποιος είναι ο πιο καλός», άσε που το blues rock (το οποίο υποτίθεται πως κλέβουν από τους White Stripes) το έχουν ψιλο-εγκαταλείψει εδώ και καιρό, προσπαθώντας να ξεκολλήσουν απ’ αυτή την ταμπέλα και να ανοιχτούν σε πιο ευρεία αλλά και πιο mainstream πεδία, κινούμενοι προς το χώρο του pop/rock της δεκαετίας του ’70 με μικρές δόσεις ψυχεδέλειας. Η απόπειρα αυτή με το «Turn Blue» δεν εμπεριέχει εντυπωσιακά αποτελέσματα αλλά τίμιες και συμπαθητικές προσπάθειες, που ακριβώς επειδή δεν εμπεριέχουν κωλοπαιδαρισμό και εγωπάθεια κυλάνε πιο ευχάριστα.