Ο Βαγγέλης Κορακάκης και το τραγούδι «Στη Σκέψη της Τρελής»

Το 1982 με κάλεσε ο Αλέκος Πατσιφάς και μου ζήτησε να του προτείνω ιδέες για να κάνω παραγωγές στη Λύρα. Είχαμε μια αμοιβαία συμπάθεια γιατί εκτός των άλλων ήμασταν και οι δύο Αιγυπτιώτες. Έτσι στη «δουλειά» επίσημα με έβαλε ο Αλέκος Πατσιφάς. Συμφωνήσαμε να του κάνω τρεις δίσκους. Τρία πορτρέτα. Ελευθερία, Θοδωρής Παπαδόπουλος, Γιάννης Εμμανουηλίδης. Ο Πατσιφάς όμως έφυγε για τους ουρανούς και μετά από διαβουλεύσεις και παζάρια, η Λύρα του, πέρασε στον Κυριάκο Μαραβέλια, τον οικονομικό του υπεύθυνο. Ανέλαβε τη διεύθυνση παραγωγής ο Σαββόπουλος. Το νέο καθεστώς μου επιτρέπει να κάνω μόνο το «Ελευθερία Αρβανιτάκη 12 Λαϊκά τραγούδια». Ήταν μια περίοδος μεγάλων αλλαγών και ζυμώσεων στη δισκογραφία. Έφυγε ο Δήμος Μούτσης και ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης από τη Λύρα. Περίπου το 1986 φεύγει και ο Σαββόπουλος. Οι πολυεθνικές έδιναν αστρονομικές προκαταβολές «έναντι πωλήσων», για μεταγραφές. Προτιμούσαν να παίρνουν «έτοιμους» καλλιτέχνες. Δεν ξόδευαν για να «φτιάξουν» ή «χτίσουν». Οι πωλήσεις βέβαια δεν γινόντουσαν ποτέ και οι καλλιτέχνες είχαν διαρκώς μια οφειλή. Χρέος στο χρέος κατόρθωσαν να ελέγξουν και να διαχειριστούν με αυτόν τον τρόπο το ελληνικό ρεπερτόριο.

Σε αυτή την ταραγμένη εποχή με κάλεσε ο Κυριάκος Μαραβέλιας να αναλάβω παραγωγός στη Λύρα. Είχε πετύχει το «Κοντραμπάντο» και το «Μπλέ Μωρό» και κάτι άλλα που του είχα προτείνει.

Απεδέχθην μετ’ επιφυλάξεως. Δεν ήμουν σίγουρος ότι μπορούσα να συνεννοηθώ με όλους. Τα εταιρικά συμβόλαια ήταν κάμποσα και  ζητούσαν ανάπτυξη και συντήρηση. Αλλά μέσα σε αυτό τον κυκεώνα ήθελα να προτείνω κάτι δικό μου, κάτι διαφορετικό.

Ξεκίνησα με σύμμαχο τη διαίσθησή μου…

Είχα ακούσει δύο μελοποιήσεις των στίχων του Τάσου Σαμαρτζή από τον δίσκο «Σε στρατόπεδα και πλοία» που είχε επιμεληθεί ο Γιώργος Κοντογιάννης στη Λύρα και μου είχαν κάνει την καλύτερη των εντυπώσεων. Ο συνθέτης ήταν άγνωστος στην πιάτσα. New entry που λένε. Ένας νεαρός μπουζουξής. Ο Βαγγέλης Κορακάκης!

Τον πήρα τηλέφωνο. Ήταν τοπογράφος το πρωί, αλλά κανονίσαμε να βρεθούμε βράδυ στο μαγαζί που έπαιζε.

Καισαριανή. Οδός Νέας Εφέσου. Ένα σουβλατζίδικο και στην  ταμπέλα έγραφε ΜΑΚΑΜΙ. Πέρναγες μπροστά από την ψησταριά, την σούβλα και τα τυλιχτά και σε τραβούσαν οι μουσικές στο βάθος. Ένας άλλος χώρος. Χωρισμένος με χάρμποτ (δηλαδή ο πρόγονος της  γυψοσανίδας). Ένας άλλος κόσμος! Ένα πάλκο με μια μικρή ρεμπέτικη ορχήστρα. Τέσσερεις επιφάνιες βαμένες ώχρα και γραμμένα καλλιγραφικά στούς τοίχους, σαν συνθήματα διαμαρτυρίας. «Από το Πέραμα δεν έχει πέρασμα». «Σεβασμός στα όργανα». «Πρώτο Φθινόπωρο».

Ο Βαγγέλης με ένα τρίχορδο και μια μικρή ορχήστρα, τραγουδούσε Βαμβακάρη,την Δραπετσώνα του Μίκη, αλλά και δικά του.

Σουβλατζίδικο ρεμπετάδικο πρώτη φορά μου έβλεπα. Σερβίρανε όλα τα καλά του σουβλατζίδικου.Με περιποιήθηκαν σαν επίσημο προσκεκλημένο. Οι γονείς του είχαν στήσει το στέκι και στήριζαν και καμάρωναν το παιδί τους!

Έπαθα πλάκα! Άκουσα ολοκαίνουργα καλά τραγούδια! «Οι Άρχοντες», «Στησκέψη της τρελής», «Έρχονται βράδια», «Πρώτο Φθινόπωρο», «Πέραμα». Δεν ήταν μόνο οι μουσικές. Ήταν ο λόγος καθάριος. Τραγούδια κοινωνικά. Φτιαγμένα με την στόφα του παλιού λαϊκού. Διαμαντάκια. Λέω «δεν είναι δυνατόν, μέθυσες»! «Μην υποσχεθείς τίποτα. Σκέψου το ξανά». Ξανά πήγα μετά το σοκ!

Η ίδια εντύπωση! Μιά Ελλάδα στριμωγμένη σε ένα στενό της Καισαριανής. Ένας δημιουργός πιτσιρικάς που είχε βιώσει το ρεμπέτικο, το καλό λαϊκό και τον Θεοδωράκη. Ήτανε μια λαϊκή φωνή που έψαχνε αυτιά και καρδιές για δικαίωση.

Κι ας μην το έγραφαν στους τοίχους εκεί μέσα υπήρχε μια μπέσα, μια ειλικρίνεια, ένα λαϊκό αίσθημα καθαρό! Σα να ερχόταν από άλλη εποχή με άλλο ήθος. Μιά αόρατη χρονοκάψουλα τον προστάτευε.

Αρχίσαμε να μιλάμε για το υλικό! Ήθελα να κάνουμε δίσκο! Δεν ήταν μόνο η διαίθηση που με οδήγησε εκεί. Υπήρχε υλικό άφθονο, που έπρεπε να μπεΙ σε διαδικασία έκδοσης. Βγήκα στους γνωστούς και επώνυμους και έψαχνα ερμηνευτή με μια κασέτα στο χέρι. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ποιος νοιαζόταν στην εποχή των Μεγάλων Συνθετών για ένα παιδί από την Καισαριανή που έγραφε λαϊκά τραγούδια. Άκρη δεν βρήκα.

Έψησα τον Κυριάκο Μαραβέλια να τα πει η Μπέλλου ή τουλάχιστον να κάνει συμμετοχή. Είχαν πολύ καλή σχέση. Την πήγε κι απ’το σουβλατζίδικο αλλά δεν μας έκανε την χάρη. Ακολούθησα τελικά στην πρόταση του Βαγγέλη. Τα τραγούδια να τα πει ο Γιώργος Τζώρτζης που θα δούλευαν μαζί τον χειμώνα στο «Παλιό μας σπίτι» στην Καισαριανή.

Μάζεψα μια φρέσκια παρέα τον Μανώλη Πάππο, τον Σπύρο Γκούμα, τον Βαγγέλη Ζωγράφο, τον Κώστα Γεωργάκη και στήσαμε μιαν ορχήστρα. Όλοι ταλαντούχοι πιτσιρικάδες άγνωστοι στις δισκογραφικές ηχογραφήσεις. Ήρθε και η Ανθή Μίχου και έκανε φωνητικά. Η πρώτη πρόβα έγινε στο σπίτι μου. Low budget η παραγωγή.

Είχα εικόνα. Τους βάφτησα ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ !

Πήγαμε στο Studio Tracks. Στο πρώτο session ήταν και ο Γιώργος Ανδρέου στο ηχοληπτικό στήσιμο αλλά την ηχοληψία την έκανε η ήρεμη δύναμη, ο νέος τότε Γιώργος Καριώτης.

Χτύπησα ξανά τη πόρτα του Κώστα Γουδή που φωτογράφησε την παρέα και επιχρωμάτισε τις φωτογραφίες. Ξαναζωγράφησε σε τετράγωνο κάδρο τον πίνακα του Τσαρούχη «Παλιός δρόμος στον Πειραιά με θέα το τελωνείο» και τους ενσωμάτωσε στον πίνακα. Έγραψε σε στιλ Κόντογλου τα credits του εξώφυλλου. Έργο τέχνης.

Ο δίσκος βγήκε με πολλές γκρίνιες από τη Λύρα. «Η σκέψη της τρελής» που ήταν το αναμενόμενο hit δεν περπάτησε.

Έτρεξα με τον Βαγγέλη σε εκπομπές να τον στηρίξω αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να αντιμετωπίζω τη δυσπιστία τους. Τον ενέτασαν στην παρακμή των κομπανιών. Στον επόμενο δίσκο που έκανε ακούστηκε «Το ποτηράκι της καρδιάς» με την Αφεντούλα Ραζέλη.

Ο Βαγγέλης έφυγε από τη Λύρα πικραμένος Άρχοντας.

Πέρασαν 6 χρόνια και ο Βαγγέλης ξαναπέρασε το κατώφλι της Λύρας με τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και με το κεφάλι ψηλά. Θα του έκανε τον δίσκο «Πικρό φιλί».

Έδωσε τα τραγούδια στον Πάνο Μαραβέλια που είχε παραλάβει σκυτάλη. Ο Πάνος μου τα έδωσε να του πω τη γνώμη μου.

Του είπα τον παλιό μου καημό για τη Σκέψη της Τρελής και ότι πρέπει να το δοκιμάσει ο Ανδρεάτος. Σε μια εβδομάδα ξανήρθε ο Βαγγέλης στην Λύρα με την ίδια ιδέα, να γίνει επανεκτέλεση στο τραγούδι!

Η σκέψη της τρελής μπήκε στην σκέψη όλων! Είχε έρθει ο καιρός της. Η παρουσίαση του δίσκου έγινε στο Χάραμα στην Καισαριανή και όλα πήγαν κατ’ ευχήν!

Εκεί μες τους χαιρετισμούς της αποχώρησης ακούω μια γυναικεία υψίσυχνη φωνή. «Εσύ το πίστεψες, το παιδί μου! Εσύ!» Και μου ορμάει με μια ζεστή αγκαλιά η κυρία Ουρανία, η μάνα του Βαγγέλη!

Υ.Γ. Του Βαγγέλη Κορακάκη αναγνωρίστηκαν τα γαλόνια του όταν τον τραγούδησε ο Δημήτρης Μητροπάνος και τον πήρε μαζί στις εμφανίσεις του.

Και βέβαια όταν έκανε τον δίσκο «Θαλασσινά παλάτια» με τον Γιώργο Νταλάρα.