Οι R.E.M. και το Radio Free Europe, η έκθεση του Nick Cave και του Warren Ellis, η δισκογραφική εταιρία Big Crown Records και τα νέα τραγούδια που ξεχωρίζουν.
➽ H Hib-Τone ήταν μια μικρή ανεξάρτητη εταιρεία από την Ατλάντα της Τζόρτζια, που ξεκίνησε το 1981 και κυκλοφόρησε όλα κι όλα καμιά δεκαριά δισκάκια. Καμία από τις κυκλοφορίες της δεν απασχόλησε ποτέ παρά ελάχιστους ορκισμένους fans αυτού που στο μέλλον θα ονομαζόταν εναλλακτικό rock, αυτό το ιδίωμα που γιγαντώθηκε χάρη στα ραδιόφωνα των αμερικάνικων κολλεγίων. Καμία από τις κυκλοφορίες της Hib-Tone δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν, εκτός από την πρώτη: το ντεμπούτο single των R.E.M., “Radio Free Europe”. Το single είχε ηχογραφηθεί σε παραγωγή του Mitch Easter αλλά είχε δύο remix: αυτό του Easter αλλά και αυτό του ιδιοκτήτη της εταιρείας, Johnny Hibert. Αν και η μπάντα προτιμούσε τη μίξη του Easter, το single κυκλοφόρησε με αυτήν του εταιρειάρχη και σήμερα πωλείται –αν το βρεις– αντί 150 δολαρίων. Στη συνέχεια το συγκρότημα επανηχογράφησε το κομμάτι κι έτσι η εκτέλεση του “Murmur” –αλλά και του single που κυκλοφόρησε από την I.R.S.– είναι διαφορετική. Η πρώτη εκδοχή του “Radio Free Europe” έχει συμπεριληφθεί στη συλλογή “Eponymous” των R.E.M. κι επιπλέον τον Ιούλιο επανακυκλοφορεί το single στην πρωταρχική του μορφή και μάλιστα με το αυθεντικό ασπρόμαυρο εξώφυλλο της φωτογραφίας του Michael Stipe.
➽ Για την έκθεση του Nick Cave στη Δανία με τον τίτλο “Stranger Than Kindness” έχω κάνει εκτεταμένη αναφορά στην Athens Voice. Αυτό που δεν έχω αναφέρει, είναι ότι ανάμεσα στα εκθέματα υπήρχε κι ένα που δεν ανήκε στον Cave αλλά στον Warren Ellis. Αυτό ήταν η περίφημε τσίκλα της Nina Simone. Τέσσερα χρόνια πριν τον θάνατό της, η Simone είχε συμμετάσχει στο φεστιβάλ Meltdown, που είχε διοργανώσει ο Cave. Ο Warren, λόγω της λατρείας του, αμέσως μετά το set της ανέβηκε στη σκηνή και ξεκόλλησε από το πιάνο την τσίκλα της, τη δίπλωσε με την πετσέτα που εκείνη χρησιμοποιούσε στη σκηνή και τα έβαλε και τα δύο σε μία σακούλα του δισκοπωλείου Tower. Όταν ο Cave ζήτησε από τον Warren κάτι που θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως έκθεμα στην Κοπεγχάγη, εκείνος έδωσε την τσίκλα. Στις αρχές του Σεπτέμβρη, ο Warren κυκλοφορεί από τη Faber & Faber ένα βιβλίο 208 σελίδων με τίτλο “Nina Simone’s Gum” και περιγράφει τη σχέση του με την τσίκλα της Nina Simone ως θρησκευτική εμπειρία. Στο βιβλίο, ο Cave υπογράφει τον πρόλογο.
➽ Συμπαθώ ιδιαίτερα την Big Crown Records από το Μπρούκλιν γιατί κυκλοφορεί πολύ συνεπή ξένοιαστη soul με πινελιές rock, με αέρα του Λος Άντζελες, μυρωδιά βενζίνης από yacht καλοκαιρινών διακοπών και χωρίς καθόλου στεγανά καταγωγής για τους καλλιτέχνες της. Ο Bobby Oroza είναι από το Ελσίνκι, οι Bacao Rhythm and Steel Band από το Αμβούργο, ο Liam Bailey από το Νότιγχαμ, ο El Michels –που τρέχει το label– από τη Νέα Υόρκη και οι Brainstory από το Rialto της Καλιφόρνιας. Με εντυπωσίασε το καινούργιο album των Brainstory με τίτλο “Ripe”, όπως και η συνεργασία του El Michels με τον Liam Bailey, που σκάει τον Δεκαπενταύγουστο.
➽ Μιλώντας περί soul, έρχεται το καινούργιο των Durand Jones and the Indications από την Colemine σε συνεργασία με την Dead Oceans. Τόσο τα δύο προηγούμενά τους, όσο και το θαυμάσιο solo album του Aaron Frazer υπόσχονται εξαιρετική δουλειά! Αν μάλιστα κρίνουμε από το “Witchoo”, που είναι το πρώτο single, φαίνεται ότι τα παιδιά το πηγαίνουν προς έναν πιο σκληρό funk ήχο. Καλή φάση!
➽ Είχαμε πάθει πλάκα όταν ακούσαμε για πρώτη φορά το “The Greatest Hit (Money Mountain)” των Blue Orchids, πίσω στο 1982, κι όχι μόνο εξαιτίας του “Conscience”, που παραμένει ένα από τα πιο μεγάλα τραγούδια των eighties. Και δεν ήμασταν μόνο εμείς. Οι συντοπίτες τους Charlatans αλλά και τα πιο πολλά από τα σχήματα του Manchester, έπιναν νερό στ’ όνομά τους. Παρότι το “The Greatest Hit” δεν επαναλαμβάνεται, η μπάντα είναι ενεργή και κυκλοφορεί τον επόμενο μήνα το “Speed The Day”, που αξίζει οπωσδήποτε μια γερή αυτιά.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ. Επανακυκλοφορούν σ’ ένα όμορφο boxάκι όλα τα albums που ηχογράφησε για την Atlantic και την Elektra από το 1962 μέχρι το 1983 ο Mose Allison, αυτή η πολύ ιδιαίτερη μορφή της jazz και των blues. Σε μισή ντουζίνα cd χωράει ολόκληρη η ντουζίνα των κυκλοφοριών του για τα δύο ιστορικά labels.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
11°
