Μουσικη

O όμορφος μουσικός Μάης του 1971

Leon Russell, Pink Floyd, Aretha, Johnny Winter: πόσο πιο supercalifragilisticexpialidocious μπορεί να γίνει η μουσική;

Σώτη Τριανταφύλλου
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η Σώτη Τριανταφύλλου θυμάται τον όμορφο μουσικό Μάη του 1971 και τους δίσκους που ξεχώρισαν.

Ήταν μια θεσπέσια χρονιά κι ο τελευταίος μήνας της τρελής άνοιξης του 1971 έφερε τις καλύτερες μουσικές ever -σχεδόν. Ο Leon Russell κυκλοφόρησε το δεύτερο σόλο άλμπουμ Leon Russell and the Shelter People που περιείχε το «Stranger in a Strange Land», ένα κομμάτι που ένιωθα ότι είχε γράψει για μένα. Λάτρευα τον Leon Russell, κι όταν τον είδα πολλά χρόνια αργότερα μαζί με τον John Mayall και τον Paul Butterfield σε μια υπαίθρια συναυλία στην προκυμαία της Νέας Υόρκης, πίστευα ότι η μικρή μου ζωή είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της κι ότι από εκείνη τη στιγμή θα ακολουθούσε αποκλιμάκωση.

Τον ίδιο εκείνο μήνα, κυκλοφόρησε το Relics των Pink Floyd με κομμάτια από το 1967-68 που δεν τα ήξερα: το 1967 πήγαινα στο δημοτικό, άκουγα μουσική από μιούζικαλ, τουίστ και Έλβις -δεν είχα γνωρίσει ακόμα ούτε την ψυχεδέλεια, ούτε τον ήχο του Σαν Φρανσίσκο. Λίγες μέρες αργότερα άκουσα ότι ο Paul McCartney έβγαλε το σόλο άλμπουμ Ram: τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου, που είχαν πάρει κατάκαρδα τη διάλυση των Beatles, το βρήκαν, είπαν, «νερόβραστο». Εγώ πάντως ήθελα να ανεβώ στη στέγη να φωνάξω ότι ήταν αριστούργημα: ένα έργο χαμηλόφωνο, τρυφερό, χαριτωμένο, λίγο πικρό, λίγο παιδιάστικο. Το «Uncle Albert/Admiral Halsey» μού θύμιζε τον θείο Άλμπερτ που κάνει tea-party στο ταβάνι ξεκαρδισμένος στα γέλια και τον ναύαρχο Μπουμ που ταράζει με το κανόνι του τη γειτονιά της οδού Κερασιάς στη «Μαίρη Πόππινς». Το Ram σύμπυκνωνε την παιδική μου ηλικία που γλιστρούσε μακριά δίνοντας τη θέση της σε μια μακρά εποχή ροκ εντ ρολ που θα τελειώσει μαζί με το δικό μου τέλος.

Ύστερα, κυκλοφόρησε μια από τις πιο συναρπαστικές compilations της Aretha Franklin, το live στο Fillmore West όπου το ντουέτο Aretha-Ray Charles ερμηνεύουν το «Spirit in the Dark»: πόσο πιο supercalifragilisticexpialidocious μπορεί να γίνει η μουσική; Η Aretha βρισκόταν στο απόγειό της· δεν ήταν η μόνη: δυο μέρες αργότερα κυκλοφόρησε το What's Going On του Marvin Gaye κι εγώ νόμιζα πως θα εκραγώ. Oh god. Oh fuckin’ gawd. Και σαν να μην έφταναν όλα τούτα, εμφανίστηκε από το πουθενά ο Rory Gallagher: δεν είχε αποκτήσει ακόμα το knack που τον έκανε μοναδικό, αλλά θυμάμαι ότι σκεφτόμουν «what a mean guitar, what a mean guitar» ―και ευγνωμονούσα την τύχη μου γιατί είχα μεγαλύτερα ξαδέρφια που έφερναν βινύλια από το Λονδίνο, μαζί με μερικά ακόμα καταπλητικά πραγματάκια όπως μπαντάνες για τα μαλλιά και κοτλέ παντελόνια σε παρδαλά χρώματα με τεράστιες καμπάνες.

Ακολούθησε τα άλμπουμ Every Picture Tells a Story του Rod Stewart και παρά τις μεταγενέστερες γκρίνιες ότι επρόκειτο για καρεκλά με αμφίβολο γούστο, το love story με τον Rod Stewart δεν έχει ξεφτίσει -δεν χρειάζεται να φαινόμαστε σοβαροί για να είμαστε σοβαροί: το «Μaggie May» και το «Μandoline Wind» με την κιθάρα και μπάσο του Ron Wood ήταν από τα ωραιότερα ποπ κομμάτια που είχα ακούσει. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει κανείς;

Προτού μπει ο Ιούνιος είχαν κυκλοφορήσει το live του Johnny Winter, και το Man in Black του Johnny Cash. Ήμουν εκστατικά ευτυχισμένη· είχαν περάσει κάμποσοι μήνες χωρίς να πεθάνει κάποιος από ναρκωτικά ή από την ίδια του τη μοιραία ταχύτητα. Νόμιζα ότι δεν θα πέθαινε κανείς άλλος. Πόσο έξω έπεσα, πόσο έξω έπεσα.